INIWAN NIYA ANG ASAWA NIYA NANG MASUNOG ANG MUKHA NITO — PERO LIMANG

“INIWAN NIYA ANG ASAWA NIYA NANG MASUNOG ANG MUKHA NITO — PERO LIMANG TAON MAKALIPAS, UMIBIG SIYA SA ISANG BABAENG NAKAMASKARA… NA HINDI NIYA ALAM, IYON PALA ANG ASAWA NIYANG KANIYA MISMONG TINALIKURAN.”

Ang pangalan niya ay Daniel, tatlumpu’t pitong taong gulang — isang arkitektong kilala sa kanyang galing, at higit sa lahat, sa kanyang labis na pagmamahal sa maganda at perpekto.
Noong mga panahong iyon, ang kanyang mundo ay umiikot lang sa dalawang bagay: tagumpay at kagandahan.

Ang asawa niya, si Mia, ay dating model — simple pero napakaganda.
Maamo ang mukha, maganda ang katawan, at mapagmahal sa kanya.
Sila ang tipo ng mag-asawang tinitingala ng iba — perpekto, masaya, at may buhay na parang galing sa pelikula.

Pero isang gabi, isang apoy ang sumunog sa lahat ng iyon.

ANG GABI NG TRAHEDYA

Taong 2018.
Galing si Daniel sa trabaho nang marinig niya ang balita —
nasunog ang apartment building kung saan naroon si Mia.
Tumakbo siya, pero huli na.
Nakaupo sa gilid ng kalsada si Mia, buhay, pero halos hindi na makilala.

Ang mukha na dati niyang hinahaplos gabi-gabi,
ngayon ay puno ng sugat, paso, at peklat.
Ang dating maamong ngiti, pinalitan ng takot at hiya.

“Daniel…” mahinang sabi ni Mia habang umiiyak, “hindi ko alam kung bakit ako nakaligtas.”
Hindi siya agad sumagot.
Hindi niya alam kung ano ang uunahin — awa o pagkasuklam.

Simula noon, nagbago ang lahat.
Hindi na niya magawang tingnan ang asawa niya nang matagal.
Hindi na siya humahalik, hindi na yumayakap.
At isang araw, sa gitna ng pagtatalo, sinabi niya ang mga salitang tumatak sa puso ni Mia:

“Hindi kita kayang mahalin nang ganito.
Pasensya ka na, pero hindi ko kayang mabuhay sa ganitong sitwasyon.”

At umalis siya.
Iniwan niya ang babaeng sinumpaan niyang mamahalin habambuhay —
dahil lamang sa mga peklat.

ANG PAGKAWALA NI MIA

Pagkatapos niyang umalis, tuluyan na ring naglaho si Mia.
Walang nakakaalam kung saan ito nagtungo.
Ayon sa mga balita, lumipat daw ng probinsya para magpagamot.
Si Daniel, bagama’t may kaunting pagsisisi, mabilis na bumalik sa dati niyang buhay.

Lumipas ang limang taon.
Mayaman siya, matagumpay, at tila nakalimutan na ang lahat.
Ngunit kahit ganoon, may parte ng puso niya na laging tahimik,
parang may kulang —
isang parte na kahit ilang babae pa ang dumaan, hindi niya maramdaman ang dati.

ANG PAGDATING NG ISANG BABAENG HINDI NIYA INAASAHAN

Isang gabi, dumalo si Daniel sa isang art charity gala.
Doon niya unang nakita ang babaeng nagngangalang “Lea.”
Nakamaskara ito — puting mask na takip ang kalahati ng mukha,
mahaba ang buhok, maganda ang tinig, at kakaiba ang presensiya.

Hindi niya alam kung bakit, pero sa unang titig pa lang, may kakaibang humila sa kanya.
Hindi dahil sa ganda — kundi sa pakiramdam ng pamilyar na lambing.

Habang nagkakilala sila, napag-alaman niyang si Lea ay isang philanthropist na nagtatag ng foundation
para sa mga biktima ng paso at karahasan.
Sa bawat kwento nito, nakikita ni Daniel ang isang tapang at kabaitan na matagal na niyang hindi nakita sa ibang tao.

Sa mga sumunod na buwan, mas lalo siyang nahulog kay Lea.
Sa bawat tawa, bawat usapan,
parang binubuo nitong muli ang mga bahagi ng kaluluwang matagal nang wasak sa kanya.

ANG PAGKILALA SA PAG-IBIG NA TUNAY

Isang gabi, habang naglalakad sila sa baybayin ng Batangas kung saan madalas nilang magtagpo,
hinawakan ni Daniel ang kamay ni Lea.

“Lea, hindi ko alam kung paano, pero ikaw lang ulit ang nakapagpabuhay sa akin.
Kaya kong mahalin ka kahit hindi ko pa nakikita ang mukha mo nang buo.”

Tahimik lang si Lea.
Hanggang sa tinanggal nito ang maskara nang dahan-dahan.

At sa liwanag ng buwan,
ang mukhang matagal na niyang tinakasan ay unti-unting lumitaw.
Ang mga mata, ang labi, ang pilat —
lahat ay pamilyar.

“Daniel…”
“Mia…?”

Natulala siya.
Nanghina.
Parang tumigil ang lahat.

ANG PAGKAKABUNYAG NG KATOTOHANAN

“Buhay ka…?”
“Buhay ako,” sagot ni Mia. “At sa loob ng limang taon,
natutunan kong tanggapin kung sino ako — kahit wala ka.”

Umiiyak si Daniel, nanginginig ang kamay.

“Bakit di ka nagpakita? Bakit mo ‘ko pinahirapan?”
Ngumiti si Mia, mapait.
“Dahil noong ako ang pangit, tumalikod ka.
Pero noong ako ang matatag, saka mo ako minahal.
Kaya tinago ko ang mukha ko — gusto kong malaman,
kaya mo ba akong mahalin kahit hindi mo nakikita kung sino ako noon.”

Hindi siya nakasagot.
Tumulo lang ang luha sa mata ni Daniel, habang hawak ang kamay ni Mia.

“Mia, patawarin mo ako.
Ngayon ko lang naintindihan — hindi pala kagandahan ang basehan ng pag-ibig.
Dahil kahit anong pilat, ikaw pa rin ang pinakamaganda sa lahat.”

Ngumiti si Mia.

“Matagal ko nang pinatawad ang lalaking iniwan ako, Daniel.
Pero ang lalaking nasa harap ko ngayon… baka kaya ko na siyang mahalin ulit.”

ANG ARAL NG BUHAY

Lumipas ang mga buwan,
nagkasundo silang muli — hindi para kalimutan ang nakaraan,
kundi para itama ito.
Sa tulong ni Mia, itinayo nila ang isang foundation para sa mga nasunugan at naiwang mag-isa,
bilang simbolo ng bagong pag-asa.

At sa bawat batang may pilat na pumapasok sa ospital,
lagi niyang sinasabi:

“Ang peklat ay hindi pangit.
Katibayan ‘yan na kahit sinunog ka ng mundo, pinili mong mabuhay.”

💔 MORAL:
Ang tunay na kagandahan ay hindi nasusunog,
at ang tunay na pag-ibig ay hindi nakikita ng mata,
kundi ng pusong marunong kumilala sa halagang hindi kayang sirain ng panahon o pilat.