“INIWAN SIYA NG ASAWA NIYA NA WALANG WALA — PERO NANG BIGYAN SIYA NG BOSS NIYA NG $500, ANG GINAWA NIYA SA PERANG IYON PAGKATAPOS NG TATLONG ARAW ANG NAGPAIYAK SA LAHAT NG TAO.”
Ang pangalan niya ay Liza — tatlumpu’t dalawang taong gulang, dating cashier sa isang maliit na grocery.
Tahimik, matipid, at may pangarap lang naman sa buhay: magkaroon ng payapang pamilya.
Ngunit ang kapalaran, tila mahilig magbiro sa mga taong mabait.
Isang araw, pag-uwi niya sa bahay matapos ang isang mahabang shift,
wala na roon ang asawa niyang si Romy — at kasabay niyang nawala ang lahat ng ipon nila.
Iniwan siya nito nang walang paalam, dala ang lahat ng pera, pati singsing nilang mag-asawa.
Sa mesa, may isang papel lang na nakasulat:
“Pasensiya na. Hindi ko na kayang mabuhay nang ganito.
Siguro mas mabuti nang magkahiwalay tayo.”
Bumagsak ang mundo ni Liza.
Walang naiwan kundi utang, lungkot, at isang pirasong puso na durog sa gitna.
ANG MGA ARAW NG KAWALAN
Sa loob ng ilang araw, halos hindi siya makatulog o kumain.
Pumasok pa rin siya sa trabaho, pero parang katawan na lang ang gumagalaw.
Isang hapon, napansin siya ng kanyang among babae — si Mrs. Delgado,
isang may-edad na negosyanteng kilala sa pagiging istrikta pero mabuting puso.
Lumapit ito sa kanya at mahina ang tinig na nagsabi:
“Liza, ayos ka lang ba? Mukha kang pagod.”
Ngumiti si Liza nang pilit.
“Ayos lang po, Ma’am. Pagod lang po sa trabaho.”
Ngunit napansin ni Mrs. Delgado ang namamagang mata niya.
Kinabukasan, tinawag siya nito sa opisina.
Inabot ang isang sobre.
“Narinig ko ang nangyari. Heto, $500. Hindi ito utang, regalo ko.
Gamitin mo kung saan mo kailangan. Baka makatulong kahit paano.”
Ayaw sana tanggapin ni Liza, pero nagpumilit ang amo niya.
“Hindi ko ito binibigay dahil naaawa ako,
kundi dahil alam kong mabuting tao ka, at kailangan mo ng simula.”
Lumabas si Liza ng opisina na umiiyak.
Hawak niya ang sobre na tila pinakamahalagang bagay sa mundo.
Pero sa isip niya, isang tanong lang ang umiikot:
“Paano ko gagamitin ang perang ito nang tama?”
ANG TATLONG ARAW NG HIMALA
Unang Araw:
Bumili siya ng kaunting grocery — bigas, tinapay, de lata.
Hindi para sa sarili niya, kundi para sa matandang kapitbahay niyang may sakit, si Mang Isko,
na ilang linggo nang kumakain lang ng lugaw.
“Liza, anak, bakit mo ito ginagawa?” tanong ng matanda.
“Kasi po, gusto kong maramdaman ulit kung ano ‘yung tumulong, kahit maliit lang.”
Ikalawang Araw:
Habang pauwi, nakita niya ang isang babaeng palaboy na may kasamang anak sa tapat ng simbahan.
Wala itong suot na tsinelas, at nanginginig sa lamig.
Walang pag-iisip, lumapit si Liza at ibinigay ang kalahati ng natitirang pera.
“Baka po makatulong kahit konti.”
Nagulat ang babae, umiiyak habang nagsasabing,
“Salamat, Miss. Matagal na po kaming di nakakakain ng maayos.”
Ikatlong Araw:
May natira pang $50 sa sobre.
Inilagay niya iyon sa sobre, sinulat sa labas:
“Para sa sinumang nangangailangan.”
Pagkatapos, dinala niya sa simbahan at inilagay sa kahon ng donasyon.
Paglabas niya, magaan ang pakiramdam niya.
Walang takot, walang pangamba.
Sa unang pagkakataon matapos iwan ng asawa,
ramdam niya ulit ang kapayapaan.
ANG ARAW NG PAGBABALIK
Pagpasok niya sa trabaho kinabukasan, tinawag siya ni Mrs. Delgado.
May mga taong nakaupo sa loob ng opisina, kasama ang ilang empleyado at isang camera crew.
“Liza, gusto kong ipakilala sa’yo ang mga staff ng aming foundation,” sabi ng amo niya.
“Narinig namin ang ginawa mo sa perang binigay ko.
Alam mo ba? Lahat ng natulungan mo ay dumating dito ngayong umaga.
Lahat sila, gusto kang pasalamatan.”
Napatulala si Liza.
Isa-isang lumapit si Mang Isko, ang babaeng palaboy, pati ang anak nito.
Lahat sila, may dalang bulaklak at maliit na regalo.
Umiiyak na sinabi ni Mrs. Delgado:
“Hindi ko akalain na ang perang binigay ko, ibabahagi mo pa sa iba.
Dahil diyan, gusto kitang bigyan ng bagong posisyon sa kumpanya —
bilang head ng Community Program ng aming foundation.”
Lalong bumuhos ang luha ni Liza.
Hindi dahil sa bagong trabaho, kundi sa pagmamahal na bumalik sa kanya sa paraang hindi niya inasahan.
ANG ARAL NG BUHAY
Ang $500 na iyon — na akala niya ay simula ng kanyang pagtataguyod —
ay naging simula ng kanyang pagbabalik bilang tao.
Minsan, kapag nawalan ka ng lahat,
hindi mo kailangang hanapin kung ano ang nawala,
kundi kung ano pa ang kaya mong ibigay.
Sa mundong puno ng pag-iimbot,
may mga pusong katulad ni Liza —
walang-wala, pero marunong pa ring magmahal at magbigay.
