“ISANG ARAW, ISANG MAHIGIT NA BILYONARYO ANG NAGPANGGAP BILANG DELIVERY RIDER — PERO ANG PAGKIKILALA NIYA SA ISANG BABAENG KAPOS SA BUHAY ANG TUNAY NA NAGPAALALA SA KANYA KUNG ANO ANG TUNAY NA YAMAN.”
Ako si Ethan Vergara, may-ari ng isa sa pinakamalalaking food delivery apps sa bansa.
May mga kumpanya ako, sasakyan, bahay sa ibang bansa — lahat ng bagay na puwedeng bilhin ng pera, nasa akin na.
Pero sa kabila ng lahat ng iyon, pakiramdam ko, may kulang.
Araw-araw, pera ang pinag-uusapan, negosyo ang iniisip, at mga numero ang binibilang.
Hanggang sa isang araw, may nangyari na nagbago sa pananaw ko sa buhay.
ANG PLANONG PAGSUBOK
Isang umaga, habang nakaupo ako sa opisina at pinapanood ang mga rider na nagmamadali sa ulan, biglang pumasok sa isip ko ang isang tanong:
“Alam ko ba talaga kung ano ang pinagdadaanan nila? Alam ko ba kung gaano kahirap ang trabahong bumubuhay sa kumpanya ko?”
Sa sandaling iyon, napagpasyahan kong magpanggap bilang isa sa kanila — isang delivery rider.
Hindi dahil sa biro, kundi para makita ko kung paano talaga gumulong ang mundo sa ibaba ng pedestal ko.
Kinabukasan, nagsuot ako ng lumang jacket, helmet, at nagrenta ng lumang motor.
Ginamit ko ang isang dummy account at nagsimulang mag-deliver sa kalye ng Maynila.
Walang nakakakilala sa akin — hindi bilang CEO, kundi bilang isang ordinaryong lalaking naghahanap-buhay.
ANG ARAW NG PAGLALAKBAY
Mainit, maalikabok, at mabigat ang trapiko.
Sa unang dalawang delivery ko pa lang, halos sumuko na ako.
May customer na nagalit dahil nalate ako ng limang minuto, may isa namang hindi nagbigay ng kahit singkong tip.
Habang nakaupo ako sa gilid ng daan, pawisan at gutom, naramdaman kong parang bumigat ang mundo.
“Ganito pala ang buhay nila araw-araw…” bulong ko sa sarili.
Nang bigla kong natanggap ang ikatlong delivery — isang order sa isang lumang barangay sa Tondo.
Isang address na hindi ko kilala, pero tinanggap ko pa rin.
Pagdating ko doon, sinalubong ako ng amoy ng nilulutong kanin sa uling at mga batang naglalaro sa kalsada.
Sa labas ng maliit na bahay, lumabas ang isang dalagang payat, pawisan, pero may ngiti sa mukha.
“Kuya, salamat po! Ako na lang magbabayad, sandali lang ha?”
Habang inaabot niya ang pera, nakita kong kulang ito ng limang piso.
Agad siyang namula at nagmamadaling naghanap sa bulsa.
“Pasensya na po kuya, kulang pala. Sandali lang po, kukuha ako ng barya sa kapitbahay…”
Ngumiti ako.
“Ayos lang, Miss. Ako na bahala sa limang piso.”
Ngumiti siya nang may hiya.
“Salamat po talaga, kuya. Kahit maliit lang ‘yan, malaking bagay na para sa amin.
Gusto ko lang sana mapasaya ‘yung mga kapatid ko — matagal na silang di nakakakain ng fried chicken.”
Napatigil ako.
Simple lang, pero ramdam ko ang bigat ng bawat salitang binitawan niya.
Hindi ito drama — ito ay katotohanan ng buhay na halos limot na ng mga taong kagaya ko.
ANG PANGALAWANG PAGKIKITA
Ilang araw ang lumipas, napadalhan ulit ako ng order mula sa parehong bahay.
Pagdating ko roon, siya ulit ang lumabas.
Ngumiti agad, parang matagal na kaming magkakilala.
“Kuya, ikaw na naman! Buti hindi ka pa sumusuko sa init at trapik?”
“Wala eh, trabaho lang,” sagot ko habang tumatawa.
Habang nag-uusap kami, napansin kong may sugat ang kamay niya.
“Ayos ka lang ba?” tanong ko.
“Oo po, naglalaba kasi ako sa kapitbahay para may dagdag kita. Gusto ko pong makapag-aral ulit kapag nakaipon ako.”
Sa sandaling iyon, parang may kumurot sa puso ko.
Ang babaeng nasa harap ko — sa kabila ng hirap, pawis, at pagod — may liwanag sa mukha.
Liwanag na matagal ko nang hindi nakita sa sarili ko.
ANG PAGKILALA NG TUNAY NA YAMAN
Kinabukasan, pinabalik ko ang sarili ko sa opisina.
Sa unang pagkakataon, nakatingin ako sa malaking building ng kumpanya ko — hindi bilang may-ari, kundi bilang taong nakakita ng katotohanan sa lansangan.
Kinontak ko ang isa sa mga empleyado ko.
“Hanapin niyo ‘yung address na ito. May babaeng nakatira diyan, pangalan niya ‘Mara.’ I-enroll ninyo siya sa scholarship program ng kumpanya. At bigyan siya ng stable job sa office pantry.”
Pagkalipas ng ilang linggo, nakapasok si Mara sa opisina — hindi niya alam na ako ang CEO.
Nakita ko siyang nagtatrabaho nang masipag, laging nakangiti.
Hanggang sa isang araw, tinawag ko siya sa opisina ko.
“Magandang araw, Mara,” sabi ko habang inaalis ang helmet na dati kong suot bilang rider.
Nagulat siya.
“K-kuya? Ikaw ‘yung nagde-deliver noon?”
Tumango ako.
“Oo. At salamat, dahil tinuruan mo akong makita ulit ang halaga ng bawat maliit na kabutihan.”
ANG ARAL NG BUHAY
Ngayon, bawat buwan, personally akong bumababa sa opisina para makipag-usap sa mga rider, cashier, at janitor.
Hindi na ako nakikita lang bilang CEO — kundi bilang taong natutong makinig at umintindi.
Minsan, kailangan mo talagang ibaba ang sarili mo, para maunawaan kung gaano kataas ang halaga ng kababaang-loob.
At si Mara?
Ngayon ay nag-aaral ng business management, full scholar ng kumpanya ko.
Isang araw, sinabi niya sa akin habang nagkakape kami sa pantry:
“Sir, alam niyo po ba kung ano ang pinaka-masayang yaman?”
“Ano?” tanong ko.
Ngumiti siya.
“’Yung kayang magpasaya ng iba kahit ikaw mismo pagod na.”
