“BINIGYAN KO NG TIG-₱100,000 ANG TATLONG BABAE PARA MALAMAN KUNG SINO ANG MAKAKAGAMIT NITO NANG PINAKAMABUTI — PERO ANG ISANG JANITRESS ANG NAGPAIYAK SA AKIN AT TUNAY NA NAKAPAGPAKITA KUNG ANO ANG TUNAY NA GANDA NG PUSO.”
Ako si Adrian Mendoza, 38 anyos, isang negosyante sa Quezon City.
Matagal na akong nakapaligid sa mga taong magaganda, matatalino, at magaling magsalita — pero sa dami ng taon kong nagtrabaho at nakakita ng iba’t ibang ugali ng tao, unti-unti kong natutunan na hindi lahat ng marunong ay may puso, at hindi lahat ng tahimik ay walang alam.
Isang araw, sa gitna ng pagod at pagkasawa sa paulit-ulit na mukha ng mga taong puro ambisyon at pag-aanyong peke, naisip ko ang isang kakaibang eksperimento:
“Paano kung bigyan ko ng pera ang tatlong babae at obserbahan kung paano nila ito gagamitin?”
Hindi bilang laro — kundi bilang isang pagsubok kung sino ang may tunay na kabutihan.
ANG TATLONG BABAE
Tinawag ko ang tatlong babae mula sa iba’t ibang departamento ng kompanyang pinapatakbo ko:
-
Alexa, ang marketing head — matalino, elegante, at kilalang social butterfly.
-
Bea, ang finance assistant — praktikal, maingat, at palaging tinitingala sa opisina bilang “matalinong babae.”
-
Lina, ang janitress — tahimik, laging nakangiti, at halos walang nakakapansin maliban kung kailangan siyang tawagin para maglinis ng kalat ng iba.
Pagharap nila sa akin, sabay kong inilagay sa mesa ang tatlong sobre na may tig-₱100,000 sa loob.
“May gusto akong subukan,” sabi ko.
“Bibigyan ko kayo ng tig-iisang daang libo. Sa loob ng pitong araw, gamitin ninyo ito sa kahit anong gusto niyo. Sa pagtatapos ng linggo, gusto kong ipakita ninyo sa akin kung ano ang ginawa ninyo sa perang ito — hindi para sa kumpetisyon, kundi para makita ko kung paano kayo mag-isip.”
Tahimik silang tatlo.
Si Alexa ngumiti agad, parang may plano na.
Si Bea ay seryoso, halatang iniisip kung paano ito mapapakinabangan.
Si Lina, sa kabilang banda, nakayuko lang, parang hindi makapaniwala na bibigyan siya ng gano’n kalaking halaga.
ANG UNA: ANG MARANGYA
Pagkalipas ng ilang araw, bumalik si Alexa.
Bitbit niya ang laptop at may presentation.
“Sir, ginamit ko po ang pera para sa isang event na ipopromote ang kumpanya ninyo. PR campaign po ito para sa brand reputation. Maganda po ‘yung turnout!”
May mga litrato pa siya ng mga mamahaling pagkain, hotel setup, at mga influencers na dumalo.
Maganda. Propesyonal. Pero halata — para sa sarili niyang exposure din.
Ngumiti ako, pero hindi ako nagsalita.
ANG PANGALAWA: ANG PRAKTIKAL
Sumunod si Bea.
May dala siyang folder at resibo.
“Sir, ininvest ko po sa time deposit. Tumubo po agad kahit papaano. Puwede pong mapalago pa kung gusto niyo. Sayang naman ‘yung interest.”
Tahimik akong tumango.
Matalino. Praktikal. Pero malamig.
Parang numero lang ang turing sa lahat ng bagay.
ANG PANGATLO: ANG TAHIMIK NA MAY PUSO
Huling pumasok si Lina.
Bitbit niya ang maliit na bag na may mga litrato at isang sulat.
“Sir… pasensiya na po, hindi ko po alam kung tama ang ginawa ko.”
“Walang tama o mali,” sabi ko. “Sabihin mo lang kung anong ginawa mo.”
Kinabahan siyang ngumiti.
“No’ng una po, gusto kong gamitin para makabili ng cellphone. Pero isang gabi, may nakita po akong pamilya sa labas ng barangay — may tatlong batang natutulog sa karton. Binigyan ko sila ng pagkain. Kinabukasan, bumili po ako ng mga gamit sa paaralan at ibinigay sa mga batang palaboy sa ilalim ng tulay.”
Hinugot niya ang isang papel.
Litrato iyon ng mga batang nakangiti habang bitbit ang bagong bag at tsinelas.
“May natira pa pong ₱20,000, ginamit ko para ipagawa ‘yung bubong ng bahay namin kasi tagas po tuwing umuulan. Tapos, ‘yung huling ₱5,000 po, binili ko ng cake at prutas — pinagsaluhan namin ng mga kasamahan kong janitor. Wala po kaming bonus kasi pandemic pa noon, eh. Gusto ko lang maramdaman nilang may Pasko rin kami.”
Tahimik ang buong silid.
Ni hindi ko alam kung paano ako hihinga.
Habang nagsasalita si Lina, nakita ko sa mga mata niya — walang yabang, walang pagmamataas.
Tanging kagandahan ng kaluluwa lang.
ANG DESISYON
Kinabukasan, tinawag ko ulit silang tatlo.
“Lahat kayo, magaling. Pero isa lang ang nakagawa ng bagay na hindi lang matalino, kundi makatao.”
Tumingin ako kay Lina.
“Ikaw ‘yon.”
Nagulat siya, halos hindi makapaniwala.
“Ako po, sir? Pero wala po akong ginawang espesyal. Gusto ko lang pong makatulong.”
Ngumiti ako.
“At doon ka nagkamali, Lina. ‘Yung pagnanais mong tumulong kahit walang kapalit — ‘yon ang pinakaespesyal sa lahat.”
Inabot ko sa kanya ang bagong kontrata.
“Simula ngayon, ikaw na ang magiging ‘Employee Welfare Supervisor.’ Gusto kong ikaw ang manguna sa mga proyekto para sa mga empleyado. Mas alam mo kung ano ang kailangan nila.”
Napaiyak siya.
At sa likod ng opisina, napaluha rin si Alexa at Bea — hindi dahil sa inggit, kundi dahil sa hiya.
ANG ARAL NG BUHAY
Simula noon, iba na ang ihip ng hangin sa opisina.
Si Lina na dating tahimik na janitress, ngayon ay ginagalang ng lahat.
Hindi dahil sa posisyon, kundi dahil sa kabutihan ng kanyang puso.
At ako, bilang pinuno, natutunan kong muli ang isang bagay na halos nakalimutan ko sa sobrang pagkaabala sa negosyo:
“Ang tunay na katalinuhan ay ‘yung marunong magbahagi.
Ang tunay na kagandahan ay ‘yung galing sa puso.
At ang tunay na kayamanan ay hindi pera — kundi kabutihang hindi nauubos.”
Minsan, kailangan lang nating bigyan ng pagkakataon ang mga taong nasa likod ng walis, nasa ilalim ng araw, at nakangiti kahit pagod — dahil madalas, sila ang tunay na marangal at karapat-dapat igalang.
