“AKALA NIYA ISA LANG AKONG ORDINARYONG EMPLEYADO — PERO SA TOTOO LANG, AKO ANG MAY-ARI NG KUMPANYANG NAGPAHIRAP SA BUHAY NIYA.”
Ako si Ethan, at hanggang ngayon, tuwing naririnig ko ang tunog ng makina sa opisina, naaalala ko ang araw na una ko siyang nakita—
ang araw na pinili kong itago kung sino talaga ako, para malaman kung sino ako sa mata ng isang babaeng marunong magmahal nang hindi kailanman tumingin sa pera.
Lumaki ako sa pamilya ng mga negosyante. Ang apelyido naming Villacruz ay kilala sa industriya—malalaking gusali, mga sangay sa ibang bansa, at mga mamahaling kape sa bawat sulok ng siyudad. Pero kahit lumaki ako sa karangyaan, lagi kong naramdaman na may kulang: katapatan.
Nakikita ko sa paligid ang mga taong lumalapit dahil sa pangalan ko, hindi dahil sa kung sino ako. Kaya isang araw, nagpasya akong mawala bilang si Ethan Villacruz, CEO ng Villacruz Holdings—
at maging si Ethan Cruz, isang simpleng empleyado sa kompanya mismo na ako ang nagmamay-ari.
Hindi ko alam noon, sa ilalim ng mga fluorescent lights at ingay ng printer, makikilala ko ang babaeng magpapabago ng pananaw ko sa buhay—
si Mira, ang babaeng tinanggal ng sarili kong kumpanya.
ANG BABAE NA HINDI DAPAT UMIYAK
Noong unang araw ko bilang “bagong empleyado,” nakita ko siya sa accounting department. Payat, maputla, at halatang pagod, pero may determinasyon sa mga mata.
Tahimik siyang nagtatrabaho habang pinagtatawanan ng mga katrabaho.
“Naku, Mira, baka maulit ka na naman sa boss! Akala mo kasi masipag, pero palpak naman.”
Ngumiti lang siya.
Ngumiti—kahit halata sa mata niya na gusto na niyang umiyak.
Lumapit ako, kunwari’y bagong pasok.
“Hi, ako si Ethan. Baguhan lang din.”
“Ah, ako si Mira,” sabi niya, mahina ang boses. “Welcome sa gulo ng mundo natin.”
Hindi ko alam kung bakit, pero sa ngiti niyang iyon, parang may humaplos sa puso kong matagal nang malamig.
Maya-maya, nalaman kong siya pala ang babaeng tinanggal noong isang taon dahil sa “kakulangan ng diploma.”
Pinabalik siya ng HR dahil kailangan daw ng “temporary staff.”
Ngunit sa totoo lang, isa siyang biktima ng maling sistema—isang sistemang ako mismo ang nagtayo.
ANG MGA UMAGANG PUNO NG KAPE AT KATAHIMIKAN
Lumipas ang mga linggo, at naging magkaibigan kami.
Tuwing umaga, sabay kaming nagkakape sa pantry, sabay nagtatawanan tungkol sa mga report, at sabay rin nagrereklamo sa hirap ng trabaho.
“Ethan,” sabi niya minsan, habang tinitingnan ang tasa niya, “minsan gusto kong magtagumpay, hindi para yumaman… kundi para mapatunayan sa sarili ko na kaya kong magpatuloy kahit ilang beses akong binagsak.”
Ngumiti ako.
“Kaya mo ‘yan. At kapag dumating ‘yung araw na ‘yon, ipagmamalaki mo kung sino ka.”
Hindi niya alam, habang sinasabi ko iyon, pinipigilan kong sabihin ang totoo—na ako ang isa sa mga dahilan kung bakit kailangan pa niyang patunayan ang sarili niya.
ANG LIHIM NA HINDI NA KAYANG ITAGO
Habang tumatagal, mas lalo ko siyang minahal.
Hindi dahil sa ganda niya, kundi sa tapang niyang ngumiti sa gitna ng sakit.
Minsan, nakita ko siyang nakaupo mag-isa sa hagdan ng building, umiiyak.
“Mira, ayos ka lang?”
“Oo,” pilit niyang ngiti. “Sanay na ako. Alam mo, Ethan, minsan iniisip ko, baka hindi talaga para sa’kin ‘tong kumpanya. Pero kailangan ko ng trabaho, eh. Para kay Mama.”
At sa sandaling iyon, gusto ko siyang yakapin at humingi ng tawad.
Pero paano ko gagawin iyon kung ako mismo ang may kasalanan?
Nang araw na iyon, nagpasya akong ibunyag ang totoo.
Pero hindi ko inaasahang mauuna siya—
tinanggal na naman siya ng HR, “redundant” daw.
ANG PAG-ALIS NIYA
Nakita ko siyang palabas ng gate, bitbit ang kahon ng mga gamit niya.
Umulan. Tulad ng pelikula, pero walang halong romansa—puro realidad at sakit.
Tumakbo ako, hinabol siya.
“Mira, sandali!”
“Ethan, ayos lang ako. Salamat ha, sa pagiging kaibigan.”
“Mira, hindi mo naiintindihan—”
“Walang dapat ipaliwanag.
Ang mundo talaga, hindi patas para sa mga katulad ko.”
At sa ulan, nawala siya.
Hindi niya alam, habang tinatanggal siya ng HR, ako naman ang nagtanggal sa sarili kong katahimikan.
Kinabukasan, binawi ko ang disguise ko.
Bumalik ako bilang Ethan Villacruz, ang tunay na CEO.
At sa unang executive meeting ko, isang pangalan ang binanggit ko:
“Ibalik si Mira Santiago. At hindi bilang empleyado—bilang bagong project head ng kompanya.”
ANG ARAW NG PAGKIKITA MULI
Lumipas ang dalawang linggo bago ko siya muling nakita.
Pumasok siya sa opisina, nakaayos, naguguluhan, at halos hindi makapaniwala nang makita ako.
“E-Ethan? Ikaw?!”
“Oo, Mira. Ako nga. Pero hindi na ‘yung Ethan na nakilala mo sa pantry.”
Tahimik siya. Halos hindi makapagsalita.
“Bakit mo ginawa ‘to?”
“Gusto kong malaman kung sino ang tapat—kung sino ang marunong magmahal sa trabaho, sa sarili, kahit walang nakatingin.
At nakilala kita.”
Lumapit ako sa kanya, bitbit ang isang tasa ng kape, tulad ng dati.
“Mira, pasensya na kung tinago ko ang totoo.
Pero gusto kong simulan ulit, hindi bilang CEO at empleyado… kundi bilang dalawang taong marunong umibig ng totoo.”
Tahimik. Hangin lang at amoy ng kape ang saksi.
Ngumiti siya, may luha sa mata.
“Ethan, alam mo ba kung ano ang pinakamasakit?
Ang malaman na ang lalaking minahal mo, siya rin pala ang dahilan ng sakit mo.
Pero alam mo rin kung ano ang pinakamaganda?
Siya rin pala ang nagbalik ng halaga mo.”
ANG LINYA NA NAGPAIYAK SA LAHAT
Ilang buwan ang lumipas, at sa launching ng bagong branch ng kompanya, si Mira na ang nagsalita sa entablado.
Tahimik ang lahat.
“Noong una, inisip kong ang tagumpay ay tungkol sa pera.
Pero natutunan ko, minsan ang tagumpay ay kapag may isang taong naniwala sa’yo kahit wala ka nang tiwala sa sarili mo.
At kung naririnig mo man ‘to, Ethan—salamat.
Dahil tinanggal mo ako sa kumpanya… pero binigyan mo ako ng bagong dahilan para manatili sa buhay.”
Tumayo ako, palakpakan ang buong hall.
At sa gitna ng lahat, tumingin siya sa akin at ngumiti.
Ngayon, hindi na ako CEO. Hindi na siya empleyado.
Kami na lang—
dalawang taong nagtagpo sa pagitan ng kape, kasinungalingan, at katotohanang tinatawag na pag-ibig.
