“TINULAK NIYA AKO PAPUNTA SA KALIGTASAN — PERO ANG ASONG NAGLIGTAS SA AKIN, SIYA ANG HINDI NA MULING UMAHON.”
Ako si Lia, at tuwing umuulan nang malakas, hindi ko kailanman mapigilan ang luhang kusa na lang dumadaloy sa pisngi ko.
Dahil para sa akin, ang bawat patak ng ulan ay paalala ng isang gabi —
gabi ng kamatayan, kabayanihan, at pagmamahal ng isang nilalang na walang salita pero may pusong mas totoo kaysa sa karamihan ng tao.
ANG ASONG DUMATING SA AMIN NANG WALANG PAALAM
Isang hapon pagkatapos ng klase, habang naglalakad ako pauwi, may nakita akong asong nanginginig sa gilid ng kanal.
Basang-basa, payat, nanginginig sa gutom. May sugat pa sa paa.
Lumapit ako, binigyan ko ng tira kong pandesal.
“Kain ka, ha? Wala akong pera pero may tinapay ako.”
Tumingin siya sa akin, at sa unang beses, nakita kong parang naiintindihan niya ako.
Umiling si Mama nang makita kong bitbit ko siya pauwi.
“Lia, hindi natin kaya mag-alaga. Wala nga tayong makain minsan.”
Ngumiti lang ako.
“Ma, hindi ko naman siya gusto para alagaan. Gusto ko lang may kasama.”
Pinayagan niya ako.
At simula noon, araw-araw ko siyang kasama.
Pinangalanan ko siyang Tobi — dahil sabi ni Mama, ang mga Tobi raw ay matitibay sa buhay.
ANG BAGYO NG BUHAY KO
Disyembre 2019.
Isang bagyong mas malakas pa sa anumang nakita namin ang dumating.
Malakas ang ulan, at ilang oras pa lang, nagsimulang tumaas ang tubig sa ilog malapit sa amin.
“Lia! Umalis na tayo!” sigaw ni Mama.
Ngunit hindi na namin nagawa — masyadong mabilis ang pagtaas ng tubig.
Tinangay ng baha ang lahat ng gamit namin.
Sa isang iglap, ang tahanan naming kahoy ay naging bangka ng mga alaala.
Hinila ako ni Mama sa hagdan, pero sa lakas ng agos, natangay ako.
Sumisigaw ako,
“Ma! Ma!”
Ngunit tanging ugong ng ulan at hampas ng tubig ang naririnig ko.
Malamig. Madilim.
Ang mga kamay ko ay humihigpit sa anumang mahawakan.
Hanggang sa maramdaman ko ang isang kagat sa laylayan ng damit ko.
Si Tobi.
ANG HINDI MALILIMUTANG PAGLILIGTAS
Hinila niya ako palayo sa gitna ng agos.
Sa bawat hampas ng tubig, sinasalo niya, habang tinutulak niya ako pataas.
Hindi ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas.
Naririnig kong humihingal siya, pero hindi siya tumitigil.
“Tobi! Tama na! Huwag mo akong iwan, please!”
Parang narinig niya ako.
Parang sumagot siya sa paraan niyang tahimik —
sa pagtingin niya sa akin habang tinutulak ako papunta sa isang lumulutang na kahoy.
Kumapit ako. Nakahinga ako.
Nang tumingin ako sa kanya, nakita ko siyang lumalangoy pabalik… pero biglang may rumagasang alon.
Tinangay siya.
“Tobi!!!” sigaw ko, nanginginig, umiiyak, walang magawa kundi panoorin siyang mawala sa gitna ng baha.
ANG UMAGANG WALANG TAHOL
Kinabukasan, natagpuan kami ng mga rescuer. Buhay ako. Buhay si Mama.
Pero nang tanungin ko kung nakita nila ang aso kong itim, walang sumagot.
Hanggang sa isang lalaki ang lumapit, may hawak na maliit na katawan ng aso, putik-putikan, nakapikit.
Lumapit ako, halos hindi makalakad.
“Hindi, hindi siya ‘yan…”
Pero nang makita ko ang collar niyang pula, alam kong siya nga.
Si Tobi.
Niyakap ko siya nang mahigpit, kahit amoy putik, kahit malamig.
“Bakit mo ako niligtas? Dapat sabay tayong lumaban…”
Umiiyak si Mama sa likod ko, pero hindi ko naramdaman.
Ang tanging naramdaman ko ay ang katahimikan ng isang puso na hindi na tumitibok —
ang pusong minsang tumibok para sa akin.
ANG TAON NG PAGBABAGO
Pagkalipas ng tatlong taon, naging volunteer rescuer ako.
Sa bawat bagyong dumarating, ako ang unang lumulusong sa tubig, kahit delikado.
Marami ang nagsasabi,
“Lia, bakit hindi ka natatakot mamatay?”
Ngumiti lang ako.
“Kasi minsan, may isang aso na tinuruan akong huwag matakot mamatay — basta ang dahilan ay pagmamahal.”
Sa tuwing may batang maililigtas ko mula sa baha, lagi kong naririnig ang tahimik na tahol ni Tobi sa isip ko.
Parang lagi siyang nando’n.
Tahimik, matapang, tapat.
ANG LINYA NA NAGPAIYAK SA LAHAT
Noong isang event ng mga rescuer, pinasasalita ako bilang inspirasyon.
Tahimik ang lahat nang sabihin ko:
“Alam n’yo kung sino ang unang nagturo sa akin ng kabayanihan?
Isang aso.
Isang asong hindi marunong magsalita, pero marunong magmahal nang higit pa sa kahit sinong tao.”
Tahimik. Ilang sandali, nagsimulang umiyak ang mga tao.
“Buhay ako dahil sa kanya.
At habang ako ay buhay, ipagpapatuloy ko ang ginawa niya —
ang magmahal nang walang kapalit.”
ANG PUSONG HINDI LUMUBOG
Ngayon, sa bawat ulan, lumalabas ako sa pintuan at tinatanggap ang bawat patak sa mukha ko.
At sa pagitan ng hangin at tubig, naririnig ko ang boses niya, mahina pero malinaw:
“Okay ka lang, Lia?”
Ngumiti ako, tiningala ang langit.
“Oo, Tobi. Buhay ako — dahil sa’yo.”
