“PINAGTAWANAN NILA ANG MATANDANG BABAE NA PUMASOK SA SHOWROOM NG LUXURY CARS — PERO NANG BALIKAN NIYA SILA KINABUKASAN, LAHAT SILA HALOS LUMUHOD SA HIYA.”
Sa gitna ng init ng tanghali sa Makati, pumasok sa isang luxury car showroom ang isang matandang babae, pawisan, naka-tsinelas, at may dalang lumang bag na kupas.
Walang may gustong tumingin sa kanya.
Walang bumati.
At sa bawat hakbang niya, ramdam niya ang mga matang nakatingin mula ulo hanggang paa — puno ng panghuhusga.
Ang babaeng iyon ay si Doña Felisa Montemayor, 72 taong gulang.
Isa sa pinakamayamang negosyante sa bansa, ngunit halos walang nakakakilala sa kanya — lalo na kung hindi siya naka-damit ng mamahalin.
Dahil sa edad niya, natutunan na niyang sukatin ang tao hindi sa ganda ng damit o kinis ng balat, kundi sa kung paano ito tumingin sa mahihirap.
ANG PAGPAPAKUMBABA
Isang umaga, nabalitaan ni Doña Felisa mula sa kanyang mga tauhan na ang isang branch ng kanyang car company ay nagreklamo ang mga customer — bastos, suplado, at mapangmataas daw ang mga staff.
Kaya naisip niyang silipin nang personal… bilang isang karaniwang babae.
Naka-bestida na kupas at may panyo sa ulo, pumasok siya sa showroom ng “MonteLux Motors.”
Agad siyang tinigilan ng guard.
“Ma’am, may hinahanap po kayo? Bawal po kasing magbenta rito o magpamigay ng flyer.”
“Hindi ako nagbebenta, hijo. Gusto ko lang sanang tumingin ng kotse,” mahina niyang sabi.
Tumingin ang guard sa receptionist, na halatang nagpipigil ng tawa.
“Kotse, Ma’am? Eh, mahal po rito. Siguro po gusto niyo sa used cars branch.”
Tahimik lang si Doña Felisa, ngumiti.
“Ah ganun ba? Pero gusto ko lang makita ‘yung bago niyong model, kung maaari.”
Lumapit ang isa sa mga sales agents — bata, may hawak na tablet, at halatang mainit ang ulo.
“Ma’am, wala po kaming display para sa mga ‘browsers.’
Baka gusto niyo muna sa labas maghintay? Ang mga interested buyers lang po kasi ang pinapapasok sa section na ‘to.”
Sa halip na magalit, ngumiti lang si Doña Felisa.
“Ganun ba? Pasensya na, hijo.”
At lumakad palabas, habang naririnig niya ang tawanan sa likod niya.
“Grabe, kung lahat ng matanda ganun, ubos oras natin kakasagot!”
“Tingnan mo nga ‘yung bag, parang galing pa sa palengke!”
Tahimik siyang umalis.
Ngunit sa puso niya, hindi galit ang naramdaman niya.
Kundi lungkot — dahil alam niyang ganito tumingin ang ilan sa mga taong nasa itaas.
ANG PAGBABALIK NG MAY-ARI
Kinabukasan, alas-diyes ng umaga, isang itim na Bentley ang huminto sa harap ng showroom.
Bumaba ang tatlong security escorts, at isang babae sa eleganteng suit, may puting buhok, suot ang mamahaling relo at hikaw.
Tahimik ang lahat — napatingin ang mga tauhan.
“Magandang umaga,” malamig na sabi niya.
“Ako si Doña Felisa Montemayor, may-ari ng MonteLux Motors.”
Biglang natulala ang lahat.
Ang receptionist na tumawa kahapon ay parang nanigas.
Ang guard, napayuko.
At ang sales agent na nagtaboy sa kanya kahapon ay halos mawalan ng boses.
Ngumiti si Doña Felisa, ngunit hindi iyon ngiti ng galit.
Ngiti iyon ng taong nasaktan, pero marunong magpatawad.
“Kahapon, pumasok dito ang isang matandang babae.
Mahina, pawisan, naka-tsinelas. Wala man lang tumulong.
Alam niyo kung bakit ko ginawa ‘yon?”
Tahimik ang lahat.
“Dahil gusto kong malaman kung marunong pa bang rumespeto ang mga tauhan ko — kahit kanino.
At kahapon, napatunayan kong hindi niyo pa alam ang ibig sabihin ng salitang ‘serbisyo.’”
Isa-isa niyang tiningnan ang mga ito.
“Sa negosyong ito, hindi kotse ang binibenta natin — tiwala.
At kung ganito ang pagtrato niyo sa mga tao, kahit gaano kaganda ang kotse, wala tayong halaga.”
ANG PAGPAPATAWAD
Umiiyak na lumapit ang agent.
“Doña, pasensya na po, hindi ko po alam—”
“Alam ko. Hindi mo alam. Kaya ngayon, alam mo na.”
Hindi niya tinanggal sa trabaho ang kahit isa sa kanila.
Ngunit sinuspinde sila at pinasali sa customer ethics training sa loob ng tatlong buwan.
Bago siya umalis, nag-iwan siya ng mensahe sa pader ng showroom.
Isang simpleng tarpaulin na may nakasulat:
“Walang taong mahirap sa marangal na pagtrato.
At walang taong mayaman kung kulang sa respeto.”
EPILOGO
Pagkalipas ng ilang buwan, bumalik si Doña Felisa.
Ang dating bastos na staff, ngayon ay nakangiti, marunong bumati, at magalang sa lahat ng pumapasok.
Isang matandang babae na naka-tsinelas ulit ang pumasok.
Tinulungan agad siya ng mga staff, inalalayan, at inalok ng tubig.
Ngumiti si Doña Felisa mula sa malayo.
“Ngayon,” bulong niya sa sarili, “tama na ang direksyon ng kumpanya ko.”
Umalis siya, sakay ng kanyang Bentley, habang ang araw ay sumisikat sa salamin ng showroom —
tila paalala na ang paggalang ay kayamanan na walang kapalit.
