“INAMPON KO LANG ANG ISANG ASONG INAABANDONA — PERO HINDI KO ALAM, BALANG ARAW, SIYA PALA ANG MAGLILIGTAS NG BUHAY KO.”
Ang pangalan ko ay Mira, labing-apat na taong gulang, nakatira sa isang maliit na bahay sa bayan ng San Pablo, Laguna.
Lumaki akong nag-iisa sa bahay — si Mama palaging nagtratrabaho sa Maynila bilang tagalinis ng opisina.
Wala akong kapatid, at halos wala rin akong kaibigan.
Ang tanging kasama ko lang araw-araw ay katahimikan.
Hanggang isang araw, may nagbago sa buhay ko — isang aso na kala ko simpleng palaboy lang.
ANG ARAW NA NAGBAGO ANG LAHAT
Habang pauwi ako galing sa paaralan, umuulan nang malakas.
Sa ilalim ng lumang jeep na nakaparada, narinig kong may mahinang iyak.
Paglapit ko, nakita ko ang isang puting tuta, basa, nanginginig, at may sugat sa paa.
“Ay, kawawa mo naman…”
Lumuhod ako, tinakpan ng payong, at marahang binuhat siya.
Dinala ko sa bahay kahit basang-basa ang uniporme ko.
Nilinis ko ang sugat, pinakain ng kanin, at tinawag ko siyang “Lucky.”
Kinabukasan, kahit bawal sa landlady, tinago ko pa rin siya sa kwarto ko.
Pag-uwi ni Mama, nakita niya.
“Mira, saan mo nakuha ‘yan? Alam mong bawal dito.”
“Ma, please… may sugat siya. Pagalingin lang natin, pagkatapos, ibibigay ko sa iba.”
Ngunit araw lumipas, linggo ang nagdaan —
hindi ko na kayang bitawan si Lucky.
Siya ang kasama kong kumain, mag-aral, at matulog.
Siya ang unang kumakaway ng buntot tuwing umuuwi ako.
ANG GABING HINDI KO MAKAKALIMUTAN
Isang gabi, tanghali na si Mama sa trabaho, kaya ako lang ang nasa bahay.
Habang nag-aaral ako sa mesa, bigla kong naamoy ang usok.
Una, mahina lang. Pero ilang segundo lang — makapal na usok na ang lumalabas sa kusina.
Nataranta ako. Tumakbo ako para tingnan.
Nakita ko — nasusunog ang kurtina sa ibabaw ng kalan!
Hindi ko alam kung ano ang gagawin.
Sinubukan kong kumuha ng tubig, pero lumakas ang apoy.
“Tulong! Tulong!” sigaw ko.
Umiyak ako, nanginginig, habang kumakapal ang usok.
Hanggang bigla kong narinig ang tahol ni Lucky.
Malakas. Sunod-sunod.
“Arf! Arf! Arf!”
Tumakbo siya papunta sa akin, kinagat ang laylayan ng damit ko, hinila ako papunta sa pinto.
Ayaw kong iwanan siya, pero patuloy niyang hinihila ako —
at bago ko namalayan, nasa labas na ako ng bahay.
Ilang segundo lang, pumutok ang tangke ng gas.
Lahat ng pag-aari namin, nawala.
ANG KAPALIT NG LAHAT
Pagdating ng mga bombero, tinulungan nila akong huminga at nilapitan si Lucky.
Ang balahibo niya, nasunog sa likod, pero buhay siya.
Lumapit ako, niyakap siya nang mahigpit, habang umiiyak.
“Lucky… salamat. Kung hindi dahil sa’yo, baka wala na ako.”
Dumating si Mama, halos himatayin sa takot nang makita ang nasunog na bahay.
Pero nang marinig niya ang kwento, niyakap niya ako at si Lucky.
“Anak… ‘yan ang tinatawag na tunay na biyaya.”
ANG BAGONG SIMULA
Makalipas ang ilang buwan, nakakuha kami ng bagong tirahan.
Si Lucky, gumaling na, pero may bakas ng sunog sa likod —
isang tanda ng kabayanihan niya.
Dahil sa nangyari, na-feature pa kami sa lokal na TV program bilang
“Mag-ina’t asong nagligtasan sa apoy.”
May mga tumulong sa amin — may nagbigay ng gamit, may nagbigay ng bagong kalan, at may nagregalo pa ng dog food kay Lucky.
Simula noon, lagi kong sinasabi sa sarili ko:
“Minsan, ang mga nilalang na itinatapon ng iba… sila pala ang magliligtas sa atin.”
EPILOGO
Ngayon, tuwing umuulan, tinitingnan ko si Lucky sa tabi ko — matanda na, pero masigla pa rin.
At sa bawat paghaplos ko sa kanya, palagi kong sinasabi:
“Ikaw ang dahilan kung bakit buhay ako.
Pero higit doon, ikaw ang nagturo sa akin ng tunay na pagmamahal.”
