“TINANGGAL SA TRABAHO HABANG MAY SAKIT ANG NANAY KO — PERO ANG PAGTITINDA KO NG PAGKAIN SA KALSADA ANG NAGPAIBA NG BUHAY NAMING MAG-INA.”
Ang pangalan ko ay Jerome, 29 anyos, dating empleyado sa isang kompanyang nagbebenta ng appliances sa Cubao.
Lima na akong taon sa trabahong ‘yon, at iyon ang tanging inaasahan ko para mapagamot ang nanay kong may sakit sa puso.
Pero isang araw, tinawag ako ng HR.
Simple lang ang sinabi nila, pero parang bomba sa tenga ko:
“Jerome, pasensya na. Magbabawas kami ng tao. Isa ka sa matatanggal.”
Wala akong nasabi.
Parang nawala ang lahat sa isang iglap — trabaho, seguridad, pag-asa.
Habang naglalakad ako pauwi, dala ko lang ang isang kahon ng gamit, at sa isip ko paulit-ulit:
“Paano na si Nanay?”
ANG SIMULA NG PAGBAGSAG
Pag-uwi ko, nakahiga si Nanay sa kama, may oxygen sa tabi.
Ngumiti pa siya nang makita ako.
“Anak, nakauwi ka na. Kumain ka na ba?”
“Opo, Nay,” pagsisinungaling ko, kahit wala akong kain.
Kinabukasan, lumipas ang mga araw — walang tawag, walang oportunidad.
Naubos ang ipon, unti-unting lumamig ang bahay, at lumalim ang utang sa botika.
Isang gabi, habang nakatingin ako sa kisame, napatingin ako sa maliit naming kalan.
Naalala ko, dati, si Nanay laging nagluluto ng lumpiang togue at banana cue tuwing may pista.
“Kung wala akong trabaho,” bulong ko, “baka may trabaho ako sa daan.”
ANG UNANG ARAW SA KALSADA
Kinabukasan, binenta ko ang lumang cellphone ko at bumili ng ilang sangkap.
Itinayo ko sa gilid ng kalsada ang maliit na mesa, nilagyan ng karatula:
“Lumpiang Togue – ₱10 lang. Banana Cue – ₱15.”
Habang nagluluto, nanginginig ako sa hiya.
Dating naka-barong sa opisina, ngayon, pawisan sa tabi ng kalsada.
Naririnig ko pa ang mga nagdaraan:
“Sayang, dati daw empleyado ‘yan.”
“Ayan, tingnan mo, nagtitinda na lang.”
Pero tinuloy ko lang.
At nang unang beses kong kumita ng ₱800 sa maghapon, tumakbo ako pauwi.
Pagdating sa bahay, binilhan ko ng gamot si Nanay.
Niyakap niya ako nang mahigpit.
“Anak… akala ko wala ka nang pag-asa.”
“Meron pa, Nay. Sa mantika at togue.”
ANG KABUTIHANG LUMALAGO
Lumipas ang ilang linggo, nakilala ng mga tao si “Kuya Jerome – ang lumpia king ng kanto.”
Araw-araw, mahaba ang pila.
May estudyante, may jeepney driver, may nanay na bumibili para sa mga anak.
Hindi lang pagkain ang binibili nila — kundi ngiti at pag-asa.
Isang araw, may lumapit sa akin — lalaki na naka-formal, may ID ng kilalang fast food chain.
“Sir, gusto mo bang mag-supply ng lumpia sa amin? Nakita namin ‘yung post sa Facebook, viral ka na.”
Napangiti ako, hindi makapaniwala.
“Ako po? Supplier?”
“Oo, gusto namin ‘yung timpla mo. Simple pero panalo.”
ANG PAGBABAGO NG BUHAY
Makalipas ang tatlong buwan, may maliit na kariton na ako.
Tatlong tao na ang tumutulong sa akin.
At si Nanay — nakalalakad na, nakangiti, at minsan, tumutulong pa sa paghahanda.
Tuwing gabi, sabay kaming kumakain.
“Anak,” sabi niya, “akala ko mawawala ka sa dilim. Pero ginamit ng Diyos ‘yung apoy ng kalan para liwanagan ka.”
“Nay, kung hindi dahil sa inyo, hindi ako magtatagumpay. Kayo ang tunay na inspirasyon ko.”
Ngayon, tinatawag na “Lumpia ni Nanay” ang maliit naming negosyo.
May branch na sa tatlong barangay, at araw-araw, daan-daan ang kumakain.
At sa bawat order ng lumpia, nakalagay sa maliit na papel:
“Para sa lahat ng nawalan, tandaan: minsan, ang pagkawala ay simula ng panibagong biyaya.”
EPILOGO
Isang hapon, dumaan ako sa dating building kung saan ako natanggal sa trabaho.
Tiningnan ko ito, ngumiti, at nagdasal:
“Salamat, Lord. Kung ‘di mo ako tinanggal doon, baka ‘di ko natagpuan ang sarili ko.”
At sa labas ng building na ‘yon, nakapuwesto ang isa sa aming bagong food cart.
Nakikita ko ang mga dating kasamahan kong bumibili.
“Jerome! Ang sarap nito, pre!”
Ngumiti lang ako at sagot:
“Lumpia lang ‘yan… pero gawa ng taong natutong bumangon.”
