UMALIS SIYA SA ARAW NG KASAL KO — AT DOON KO NAINTINDIHAN KUNG ANO ANG TUNAY NA PAGMAMAHAL NA HINDI NATUTULOY.
Ako si Leon, tatlumpu’t isang taong gulang,
at ito ang araw na pinakahihintay ng lahat — ang kasal ko kay Althea.
Nasa hotel ako, nakasuot ng puting amerikana, mga kaibigan ko abala sa pagbibihis, at ang buong paligid amoy rosas at alak.
Dapat ito ang pinakamasayang araw ng buhay ko.
Ngunit sa gitna ng mga palakpak at tawanan,
may isang katahimikan sa loob ko na hindi ko maipaliwanag.
Sa labas ng bintana, may babaeng nakatayo —
nakasumbrero, may hawak na bulaklak na kupas.
At kahit malayo, kahit ilang taon na ang lumipas,
alam kong siya ‘yun.
Si Mira.
ANG BABAENG AKALA KO HINDI KO KAILANGAN
Si Mira ang unang babaeng minahal ko.
Hindi siya kagandahan sa paningin ng marami,
pero siya ang babaeng laging nandoon —
noong wala pa akong trabaho, noong may utang pa ako sa boarding house,
noong ang tanging meron lang ako ay pangarap.
Magkasama kaming nagtiis.
Nagtitinda siya ng kape sa terminal, ako naman call center agent na laging late.
Pero sa tuwing mauuwi kami ng pagod, siya lang ang nagpaparamdam sa akin na may bukas pa.
“Leon, hindi ko kailangan ng mamahaling singsing.
Gusto ko lang, pag sumikat ang araw,
alam kong kasama pa rin kita.”
Simple.
Pero minsan, ang mga simpleng pangako,
sila ang pinakamahirap tuparin.
ANG PAGBABAGO NG BUHAY
Dumating ang panahon na natanggap ako sa isang malaking kompanya.
Maganda ang suweldo, bagong kotse, bagong kaibigan.
At unti-unting naiba ang mundo ko.
Si Mira, naiwan sa dating puwesto.
Habang ako, dumadalas ang mga meeting,
dumadami ang mga “business dinner” na kasama si Althea —
isang maganda, edukado, at anak ng may-ari ng kompanya.
Hindi ko namalayan, unti-unti kong nakakalimutan si Mira.
Hindi dahil di ko na siya mahal —
kundi dahil natakot akong tanggihan ng bagong mundong ginagalawan ko kung dadalhin ko siya roon.
Hanggang sa isang gabi,
habang naglalakad kami ni Mira,
sinabi ko ang mga salitang hanggang ngayon ay ayaw ko pa ring maalala:
“Mira, siguro… kailangan nating magpahinga muna.
May mga bagay lang akong kailangang ayusin.”
Ngumiti lang siya, kahit halatang nasasaktan.
“Ayos lang, Leon.
Sana lang, ‘pag inayos mo na ‘yan, hindi mo makalimutang bumalik.”
Hindi na ako bumalik.
ANG ARAW NG KASAL
Lumipas ang tatlong taon.
Ako at si Althea, handa na para sa kasal.
Maganda ang venue — beach wedding, puting upuan, bulaklak, musika.
Lahat perpekto.
Pero nang dumating ako sa altar,
may kakaibang bigat sa dibdib ko.
Hindi kaba — kundi parang may kulang.
Nang maglakad si Althea papalapit, ngumiti siya,
pero sa isip ko, mukha ni Mira ang nakikita ko.
Hanggang sa isang tagpo ang hindi ko makalimutan.
Habang inaayos ng coordinator ang mga bulaklak sa labas,
may isang staff ang lumapit sa akin:
“Sir, may babaeng naghahanap po sa inyo.
Sabi niya, isang minuto lang daw.”
Lumabas ako —
at doon ko siya nakita.
Si Mira.
Nakadamit simpleng puti, walang makeup, pero kasing ganda pa rin ng dati.
ANG PAG-UUSAP NA HULI
Tahimik kami sa loob ng ilang segundo.
Siya ang unang nagsalita.
“Ang ganda ng kasal mo, Leon.”
“Salamat.
Ba’t ka nandito?”
Ngumiti siya.
“Dumaan lang ako.
Akala ko kaya ko lang tumingin mula sa malayo… pero gusto ko lang sanang sabihin ‘to bago ako tuluyang umalis.”
Tumingin siya sa akin — diretso sa mata.
“Salamat sa lahat.
Dahil kung hindi ka nawala, baka hindi ko natutunang tumindig mag-isa.
At sana, maging masaya ka talaga.
Kasi ‘pag hindi, masasayang lahat ng sakit ko.”
Hindi ko alam kung anong sasabihin.
Tumulo lang ang luha ko, tahimik, walang ingay.
At bago siya lumayo,
iniabot niya ang bulaklak na kupas.
“Ito ‘yung binigay mo sa akin noong wala pa tayong pambili ng totoong rosas.
Itinago ko ‘to kasi sabi mo, ‘Hanggang sa kasal natin.’
Kaya ngayon, ibabalik ko na.”
Tumalikod siya, dahan-dahang lumakad palayo.
Hindi ko siya tinawag.
Hindi ko siya pinigilan.
Kasi alam kong kung gagawin ko,
baka hindi ko kayanin ang kasal.
ANG PAGKATUTO SA HULING SANDALI
Pagbalik ko sa loob ng simbahan,
hawak ko pa rin ‘yung bulaklak.
Tuyot, kupas, at amoy alikabok.
Pero sa gitna ng mga bagong bulaklak sa altar,
iyon lang ang may totoong kwento.
Nang magsimula ang seremonya,
tumingin ako kay Althea.
Ngumiti siya,
pero sa loob ko, may tinig na bumubulong:
“Minsan, hindi lahat ng minamahal mo ay para sa’yo.
Pero lahat ng minahal mo, may iniwan sa’yong bahagi na hindi mamamatay.”
EPILOGO
Pagkalipas ng ilang taon,
tuwing dumadaan ako sa lumang terminal,
nakikita ko pa rin ang mga nagtitinda ng kape.
At minsan, may batang babae na nag-aalok sa akin ng tasa.
Tatanungin ko:
“Anak, anong pangalan mo?”
Ngumingiti siya.
“Mira po. Sabi ni Mama, galing sa liwanag ang pangalan ko.”
Ngumiti ako, tumingin sa langit.
At sa isip ko, marahang sinabi:
“Oo… galing ka talaga sa liwanag.”
