“MAYAMAN AKO! PERO ISANG ARAW, TINURUAN AKO NI PAPA NG LEKSYON NA HINDI KAILANMAN ITUTURO NG PERA.”
Ako si Adrian, nag-iisang anak ng isa sa mga pinakamayamang negosyante sa bansa — si Don Ricardo Vergara.
Lumaki ako sa marangyang bahay, may sariling driver, yaya, at kahit anong gusto ko, nakukuha ko agad.
Habang ang ibang kabataan ay naglalakad papuntang eskwela, ako ay hatid ng black SUV.
Habang sila kumakain ng tinapay, ako ay may steak sa almusal.
Kaya lumaki akong walang pakialam.
Sa isip ko, “Ako si Adrian Vergara — anak ng may-ari ng Vergara Holdings. Walang makakatapat sa akin.”
At dahil doon… unti-unti akong naging taong arogante, mapanghamak, at bulag sa realidad.
ANG ANAK NA WALANG GALANG
Isang araw, habang nag-aalmusal kami sa mansion, nakita kong naglagay si Papa ng sinigang sa plato niya.
“Papa, bakit ka kumakain ng ganyang pagkain?
Hindi bagay ‘yan sa mesa natin. Mag-order ka na lang ng imported!”
Ngumiti lang siya.
“Anak, minsan masarap ding tikman ang simpleng pagkain.”
Tumawa ako.
“Simpleng pagkain? Hindi ako tulad nila, Pa. Hindi ko kailangan ‘yan.”
Tahimik lang si Papa.
Pero sa mga mata niya, alam kong may hinanakit.
Hindi ko iyon pinansin.
Sa iskul, ganoon din ako.
Binabastos ko ang mga janitor, pinagtatawanan ang mga estudyanteng mahirap, at binibigyan ng pera ang guro para hindi bumagsak.
Walang respeto.
Walang malasakit.
Ang mahalaga lang — ako.
ANG ARAW NG LEKSYON
Isang umaga, pagkagising ko, wala na ang driver, yaya, at kahit si Papa.
Paglabas ko sa kwarto, tahimik ang buong bahay.
May isang envelope sa mesa.
Nakasulat:
“Kung gusto mong malaman kung saan ako, lumabas ka at hanapin ako. — Papa.”
Paglabas ko ng gate, nagulat ako — wala ni isang kotse.
Lumakad ako palabas ng subdivision, mainit, pawisan, at gutom.
Unang beses kong naglakad sa buhay ko nang walang aircon, walang sasakyan, at walang pera.
Nang marating ko ang kanto, lumapit ako sa isang karinderya.
“Manang, pwedeng isang plato ng ulam?”
“₱80, iho.”
Napatingin ako.
Wala akong dala kahit piso.
“Pwede bang mamaya ko na lang bayaran?”
“Hindi puwede, anak. Marami rin kaming gastusin.”
Lumapit ako sa isang pulubi sa gilid ng kalye, humihingi ng tubig.
Ngunit tumingin lang siya at nagbigay ng kalahating baso mula sa sarili niyang bote.
“Akin na ‘to, inumin mo. Mukhang mas kailangan mo.”
Parang tinamaan ako ng martilyo sa dibdib.
Ako, ang taong palaging tumatawa sa mga tulad niya, ngayon ay tumatanggap ng awa.
ANG PAGKAKITA KAY PAPA
Pagkalipas ng ilang oras ng paglalakad, nakita ko si Papa sa palengke.
Naka-sando lang siya, pawisan, at may bitbit na sako ng bigas.
Lumapit ako.
“Pa! Ano ‘tong ginagawa mo?!”
Ngumiti siya.
“Trabaho, anak. Tinanggal ko muna lahat ng yaman natin. Gusto kong matutunan mong hindi nabibili ng pera ang respeto.”
Nagtaka ako,
“Anong ibig mong sabihin?”
“Kanina, ilang beses kang humingi ng tulong, ‘di ba?
Pero wala kang natanggap — maliban sa isang pulubi.
Alam mo kung bakit? Kasi hindi ka marunong rumespeto sa mga taong gaya nila.”
Tahimik ako.
Hindi ako makapagsalita.
Ngayon ko lang napagtanto kung gaano ako naging mapagmataas.
ANG PAGBABAGO
Ilang linggo akong sinubok ni Papa.
Pinapaghugas niya ako ng pinggan sa karinderya, pinagtitinda ng gulay sa palengke, at pinapalinis ng kalsada sa harap ng bahay.
Sa una, labag sa loob ko.
Pero habang tumatagal, may natutunan akong mas malalim kaysa sa pera.
Natutunan kong ngumiti sa mga tao.
Natutunan kong magpasalamat.
At higit sa lahat, natutunan kong ang yaman ay walang halaga kung wala kang puso.
Pagkaraan ng isang buwan, binalik ni Papa lahat — ang bahay, ang negosyo, ang luho.
Pero sabi niya,
“Ngayon, Adrian, alam mo na kung ano ang tunay na halaga ng buhay.”
Lumapit ako, niyakap ko siya nang mahigpit.
“Salamat, Pa. Hindi mo lang ako tinuruan kung paano maging mayaman — tinuruan mo ako kung paano maging tao.”
ANG AMA NA TUNAY NA MAYAMAN
Lumipas ang mga taon, ako na ang namahala sa kumpanya.
Pero hindi na ako katulad ng dati.
Lahat ng empleyado, tinatrato kong pantay — mula sa janitor hanggang sa mga manager.
At sa bawat board meeting, palagi kong sinasabi:
“Ang pinakamayamang tao ay ‘yung marunong umunawa sa mahirap.”
Sa puntod ni Papa, tuwing bisita ko, lagi kong sinasabi:
“Pa, tinuruan mo akong maging marangal.
At habang buhay, iyon ang pinakamahalagang yaman ko.”
