“ISANG BUWAN AKONG WALANG MALAY SA OSPITAL — PERO NARIRINIG KO ANG LAHAT. ANG MGA SALITANG AKALA NILANG HINDI KO MARIRINIG, ANG PAGTATRAIDOR NG ASAWA KO AT NG PINAKAMATIBAY KONG KAIBIGAN… AT ANG ARAL NA NAGBAGO SA BUHAY KO HABANG NAKAHIGA AKO NA PARANG PATAY.”
Ako si Luna, 32 anyos.
Isang ordinaryong babae, may asawa, trabaho, at mga pangarap.
Hanggang sa isang gabi, habang pauwi ako mula sa opisina, nabangga ng truck ang sinasakyan kong taxi.
Pagmulat ko — hindi ko maigalaw ang katawan ko.
Naririnig ko ang mga tunog, ang mga tao, pero wala akong lakas para magsalita o idilat ang mata ko.
Ang sabi ng mga doktor: coma.
Pero ang hindi nila alam — gising ang isip ko.
ANG BUHAY SA KATAHIMIKAN
Ang mga unang araw ay puro tunog lang ng makina.
Beep. Beep. Beep.
Tapos maririnig ko ang mga paanas ng mga nurse, ang mga yabag ng mga doktor, at ang tinig ng mga bumibisita sa akin.
Una kong narinig ang tinig ni Rico, ang asawa ko.
“Dok, may pag-asa pa ba siya?”
“Nasa critical stage pa rin. Pero kung tatagal pa ito ng isa o dalawang linggo, baka mawalan na ng chance.”
Narinig ko ang mga salitang iyon, pero wala akong magawa.
Gusto kong sumigaw — nandito pa ako!
Pero nanatiling sarado ang bibig ko.
Lumipas ang mga araw, bihira nang bumisita si Rico.
Hanggang sa isang gabi, dumating siya.
Hindi mag-isa.
ANG MGA SALITANG HINDI KO MAKALIMUTAN
Narinig ko ang tunog ng pinto, tapos ang boses niya.
“Maya, halika dito. Wala kang dapat ikatakot, walang ibang tao.”
Maya.
Ang pangalan ng matalik kong kaibigan.
Ang babaeng kasama ko mula kolehiyo hanggang sa kasal ko mismo.
Ang babaeng pinagkakatiwalaan ko ng lahat — pati ng sekreto ng puso ko.
“Rico… baka magising siya.”
“Hindi ‘yan gigising. One month na ‘yan d’yan. Huwag kang matakot.”
Tahimik akong umiiyak sa loob ng katahimikan.
Walang makakita, walang makadinig.
Pero bawat salita nila, tumutusok sa kaluluwa ko.
“Sabi ko na nga ba, simula pa lang, ikaw ang mahal ko, Maya.”
“Pero asawa mo ako, Rico!”
“Asawa lang sa papel. Ikaw ang gusto ko.”
Narinig ko ang halik.
Ang tunog ng mga paa nila papalapit sa kama ko.
At doon, ramdam ko ang init ng kamay ni Maya habang hinahaplos ang buhok ko.
“Pasensiya ka na, Luna. Pero minsan, kailangan kong unahin ang sarili ko.”
Gusto kong sumigaw.
Gusto kong bumangon at sabunutan siya.
Pero walang gumagalaw sa katawan ko — maliban sa mga luhang dumaloy sa gilid ng mata ko na hindi nila napansin.
ANG ISANG BUWAN NG KATIWALIAN AT PAGKATAHIMIKAN
Araw-araw silang bumibisita.
Minsan sabay, minsan palitan.
At sa bawat pagpasok nila sa silid ko, lalo kong naririnig ang mga katagang ayaw kong paniwalaan.
“Maya, kapag… kapag tuluyan na siyang mawala, aalis na tayo. Magtatrabaho tayo sa ibang bansa.”
“Sigurado ka? Paano kung may mga magtanong?”
“Sasabihin kong hindi ko na kaya. Matagal ko na siyang gustong iwan.”
Minsan, naririnig ko ang boses ng nanay ko.
“Rico, wag kang mawawalan ng pag-asa ha. Mahal na mahal ka ng anak ko.”
At sa sandaling iyon, gusto kong sumigaw sa nanay ko — hindi na niya ako mahal, Nay!
Pero wala akong boses.
Wala akong katawan.
Wala akong lakas — maliban sa puso kong unti-unting nabibitak.
ANG HIMALA NG PAGGISING
Isang umaga, narinig ko ang boses ng doktor.
“May bahagyang paggalaw sa mga daliri niya. Posibleng signs ‘yan.”
Doon ko naramdaman — baka may pag-asa pa ako.
At bawat araw, pinilit kong gumalaw.
Hanggang sa isang gabi, sa katahimikan ng ospital, dumating ulit si Rico.
Pero mag-isa.
“Luna… pasensiya ka na. Hindi ko sinadya.”
Tahimik lang ako.
“Pero mahal ko siya. At kahit magising ka pa, hindi ko na kayang bumalik.”
At doon, habang pinapakinggan ko siya, may nangyari.
Naramdaman ko ang isang patak ng luha sa pisngi ko.
Tumigil siya.
“Luna?”
Isa pa.
Tumulo ang isa pang luha.
“L-Luna?”
Lumapit siya, hinawakan ang kamay ko — at doon, gumalaw ang daliri ko.
“Nurse! Doktor! Gising siya! Gising si Luna!”
ANG MULING PAGMULAT
Pagmulat ng mata ko, maliwanag.
Masakit sa ulo.
At unang nakita ko si Rico — ang lalaking nagdasal kong makita ulit.
Pero nang makita ko siya ngayon, hindi na siya pareho.
“Luna, salamat at gising ka na.”
“Oo, Rico…” mahina kong sabi.
“Gising na ako.”
At doon, nakita ko rin si Maya — nakatayo sa sulok, umiiyak.
Ang bawat luha nila, hindi ko alam kung totoo.
Pero isa lang ang malinaw sa akin: narinig ko na ang lahat.
Hindi ko sila sinigawan.
Hindi ako nag-eskandalo.
Ngumiti lang ako, mahina, at sinabi:
“Salamat sa pagbisita. Pero mula ngayon… ayoko nang makakita ng sinungaling sa tabi ng kama ko.”
EPILOGO
Lumipas ang anim na buwan, tuluyan na akong naka-recover.
Umalis ako sa bahay namin, nagsimula ulit ng buhay sa malayo.
Hindi ko sila sinumbong, hindi ko sila pinahiya.
Dahil ang karma, hindi kailangang ipaglaban — kusang dumarating sa tamang oras.
Isang taon matapos akong gumaling, nalaman kong naghiwalay na si Rico at si Maya.
Nasira raw ang negosyo, at iniwan siya nito.
At ako?
Tahimik kong isinara ang lumang kabanata ng buhay ko.
Dahil natutunan ko —
minsan, kailangan mong magmukhang tulog para makita kung sino talaga ang gising sa katotohanan.
