PINAKASALAN KO ANG ISANG MATABA AT MATANDANG MAYAMAN PARA SA PAMILYA KO — PERO NANG MALAMAN KO ANG TUNAY NIYANG KATAUHAN, HINDI KO NAPIGILANG MAIYAK
Ang pangalan ko ay Clara, 24 anyos, anak ng isang mahirap na pamilya sa probinsya.
Lumaki akong may pangarap na makapagtapos, pero dahil sa utang, hindi ko man lang natapos ang kolehiyo.
At isang araw, dumating ang alok na magbabago ng buhay namin —
ang kasal kay Don Ricardo Velasco, isang matabang, kalbong negosyante na halos doble ng edad ko.
ANG KASAL NG ISANG DALAGA AT MATABANG MAYAMAN
Hindi ko gustong magpakasal.
Ngunit nang makita ko si Mama, umiiyak sa kakaisip ng pambayad sa utang, napilitan ako.
“Anak,” sabi niya, “kung ito lang ang paraan para maligtas tayo, pagbigyan mo na.”
Kaya kahit mabigat sa puso, tinanggap ko.
Sa araw ng kasal, habang nakatayo ako sa altar, naririnig ko ang bulungan ng mga bisita:
“Sayang, ang ganda ng babae, pinili lang dahil sa pera.”
“Tignan mo ‘yung Don, parang hindi makalakad sa bigat!”
Ngumiti ako kahit masakit.
Kasi alam ko — ito lang ang paraan para mabuhay ang pamilya ko.
ANG MANSYON NG KATAHIMIKAN
Matapos ang kasal, tumira ako sa malaking bahay ni Don Ricardo.
Walang problema sa pera, walang kulang sa pagkain — pero wala rin akong kaligayahan.
Tahimik siya, halos hindi nagsasalita.
Lagi siyang nakasuot ng makapal na salamin at tila iniiwasang makita ko nang buo ang mukha niya.
Isang gabi, tinanong ko siya:
“Don Ricardo… bakit po ako? Ang dami namang babae riyan.”
Ngumiti lang siya, mahina.
“Gusto ko lang makita kung may babaeng marunong magmahal nang hindi pera ang dahilan.”
Hindi ko masagot. Kasi sa totoo lang, pera nga lang talaga ang dahilan kung bakit ako pumayag.
ANG GABING HINDI KO MAKALIMUTAN
Isang gabi, bumagyo nang malakas.
Nawalan ng kuryente sa mansyon.
Habang nag-iikot ako para kumuha ng kandila, napansin kong bukas ang pintuan ng kwarto niya.
Lumapit ako — at doon ko siya nakita.
Nakahubad siya ng shirt, at may tinatanggal sa mukha…
isang maskara.
At sa ilalim nito — hindi matandang lalaki, hindi mataba, kundi isang gwapo, batang lalaki, siguro nasa early thirties.
Nanlaki ang mata ko.
“S-sino ka?!”
Ngumiti siya, mahinahon.
“Ako si Ricardo. Pero hindi ang Ricardo na kilala ng mundo.”
ANG LIHIM NG MATA NG MATABANG MAYAMAN
Umupo siya sa tabi ko, hawak ang maskara.
“Ang totoo, Clara… isa lang itong pagsubok.
Gusto kong malaman kung kaya mong tumingin sa puso, hindi sa panlabas na anyo.
Sa dami ng babaeng lumapit sa’kin, puro pera lang ang gusto nila.
Kaya ginamit ko ang maskara at ang katauhan ng isang matabang Don.”
Hindi ko alam kung matatawa ako o maiiyak.
Sa unang pagkakataon, nakita ko sa mga mata niya ang kabaitan na hindi ko napansin noon.
Tumulo ang luha ko.
“Kung alam ko lang…”
Ngumiti siya.
“Baka hindi mo pa rin ako minahal, diba?”
Hindi ako sumagot.
Pero sa unang pagkakataon, naramdaman kong totoo ang lahat.
ANG PAGBABAGO NG DAMDAMIN
Lumipas ang mga araw, nagbago ang lahat.
Wala na ang matabang Don — si Ricardo, na totoo at tapat, ang nakasama ko araw-araw.
Hindi ko alam kung kailan nagsimula, pero natutunan kong mahalin siya.
Hindi dahil sa yaman, kundi dahil sa puso niya.
Isang gabi, habang magkasama kami sa hardin, hinawakan niya ang kamay ko.
“Clara, kung alam mong ako ‘yung Don na ‘yon simula pa lang, tatanggapin mo pa rin ba ako?”
“Siguro hindi,” sagot ko, umiiyak pero nakangiti.
“Kasi minsan, kailangan mo munang masaktan para matutong magmahal nang totoo.”
EPILOGO
Ngayon, ilang taon na ang lumipas.
Hindi na “Don Ricardo” ang tawag sa kanya — kundi Ric, ang lalaking simpleng mamuhay, nagtuturo sa mga kabataan, at tinuruan akong magmahal ng walang kundisyon.
At tuwing naaalala ko ‘yung kasal namin, lagi kong sinasabi sa sarili ko:
“Minsan, ang pinakamagandang regalo ng buhay, nakatago sa anyong hindi mo inaasahan.”
