“ISANG GABI, SUMAKAY AKO NG TAXI NA AYAW TUMANGGAP NG BAYAD — AT ANG SINABI NG DRIVER, ‘HUWAG MO NANG BAYARAN, MAY NAKATULONG NA SA AKIN NOON’… ANG SUMUNOD NA NANGYARI, HINDI KO MALILIMUTAN HABANG BUHAY.”
Gabi iyon, hatinggabi na sa EDSA.
Pagod na pagod ako mula sa overtime sa ospital — bilang nurse sa night shift, sanay na akong umuwi nang wala nang jeep o bus.
Sa malamig na hangin at katahimikan ng lansangan, parang ang bigat ng mundo.
May humintong lumang taxi sa tabi ko.
Binuksan ko ang pinto, sumakay, at umupo sa likod.
“Kuya, sa may Caloocan po.”
“Sige ma’am, hawak lang po kayo, medyo madulas ‘yung kalsada.”
Ang driver ay matandang lalaki, mga singkuwenta’y singko siguro, payat, may maamong mukha at halatang pagod din.
Pero sa boses niya, may kabaitan na hindi ko maipaliwanag.
ANG BIYAHE NG DALAWANG STRANGERS
Habang tumatakbo ang taxi, nagsimula kaming mag-usap.
Tahimik lang ang kalsada, kaya naririnig ko ang bawat hampas ng ulan sa bubong.
“Gabi na ah, ma’am. Di ba delikado para sa inyo umuwi mag-isa?”
“Oo nga po, Kuya. Pero duty is duty, kailangan.”
Ngumiti siya sa salamin.
“Alam mo, naaalala kita sa anak ko. Nurse din siya dati. Pero… wala na siya ngayon.”
Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.
“Pasensiya na po, Kuya.”
“Wala ‘yon. Basta, tuwing may sakay akong nurse o teacher, parang nakikita ko ulit siya. Kaya kung minsan, di ko na sinisingil.”
Natahimik ako.
Ang lamig ng gabi, pero parang may init na dumaan sa dibdib ko.
ANG PAGKABIGLA
Pagdating namin sa tapat ng apartment ko, inabot ko agad ang bayad.
“Kuya, eto po, dalawang daan.”
Umiling siya.
“Hindi na, ma’am. Huwag mo nang bayaran.”
“Ha? Kuya, mahaba po biyahe, hindi puwedeng libre ‘to.”
Ngumiti siya, pero may lungkot sa mata.
“Noong isang taon, ako ang walang-wala. Na-flat ‘yung gulong ng taxi ko sa gitna ng gabi.
May dumaan na babae, nurse din, hindi ko kilala.
Pinahinto niya ‘yung sasakyan niya, binigyan ako ng pagkain, at binayaran pa ‘yung gulong.
Sabi niya, ‘balang araw, tulungan mo rin ang iba.’”
Tumingin siya sa akin — diretso, totoo, taos-puso.
“Kaya ngayon, kapag may pagkakataon akong tumulong… binabalik ko lang ang kabutihan na natanggap ko.”
Hindi ko na napigilang maiyak.
Ang simpleng biyahe, naging aral ng buhay.
ANG ARAL NG GABI
Ilang minuto kaming tahimik.
Habang umaambon, tumingin ako sa kanya, sabay sabing:
“Kuya, salamat. Hindi lang po sa libreng sakay — kundi sa paalala.
May mga mabubuting tao pa rin pala sa mundong ‘to.”
Ngumiti siya.
“Basta kapag may pagkakataon, ma’am… ipasa mo rin.
Ang kabutihan, parang biyahe lang — hindi natatapos, umiikot lang.”
Lumabas ako ng taxi na may ngiti at luha sa mata.
Habang papasok ako sa building, nilingon ko siya.
Nandoon pa rin, nakangiti, at saka dahan-dahang umalis.
Hindi ko na siya muling nakita.
Pero ang gabing ‘yon, paulit-ulit kong naaalala.
At tuwing may taong nangangailangan ng tulong, naririnig ko sa isip ko ang boses niya —
“May tumulong din sa akin noon.”
EPILOGO
Makalipas ang ilang buwan, isang gabi, may taxi akong pinara.
Isang buntis ang nasa gilid ng kalsada, umuulan, walang masakyan.
Pinahinto ko ang sasakyan at pinasakay siya.
Pagbaba namin sa ospital, inabot niya ang pera —
pero ngumiti lang ako at sinabing,
“Wag mo nang bayaran. May tumulong din sa akin noon.”
At sa sandaling iyon, alam kong natuloy ang biyahe ng kabutihan.
