“ARAW-ARAW SIYA’Y NAGBIBIGAY NG PAGKAIN SA TATLONG BATANG PULUBI — MAKALIPAS ANG ILANG TAON, BUMALIK ANG MGA BATA BILANG MGA PROPESYONAL AT ANG SINABI NILA, NAGPAIYAK SA PULIS NA ‘DI NIYA MAKAKALIMUTAN.”
Si PO2 Ramon Villanueva, 38 anyos, ay isang simpleng pulis na nakatalaga sa isang barangay sa Maynila.
Tahimik siyang tao, hindi palabida, pero kilala bilang “Kuya Mon” — ang pulis na hindi lang nagbabantay, kundi tumutulong din sa mga taong madalas hindi napapansin ng lipunan.
Isang gabi ng Disyembre, habang nagroronda siya sa tabi ng overpass sa España, nakakita siya ng tatlong batang magkakapatid — payat, marumi, nanginginig sa lamig.
Ang isa, mga 10 taong gulang; ang pangalawa, mga 8; at ang bunso, halos 5 lang.
May hawak silang lumang karton at dalawang tinapay na pinaghahati-hatian.
Nilapitan ni Ramon ang mga ito.
“Mga bata, bakit nandito kayo? Nasaan ang mga magulang ninyo?”
Tahimik lang ang panganay, si Miko.
“Wala na po, sir. Umalis si Papa… si Mama po, nasa langit na.”
Napalunok si Ramon.
Wala siyang masabi.
Tiningnan niya ang mga bata — gutom, pagod, pero may pag-asang hindi pa tuluyang namamatay sa mga mata.
ANG SIMULA NG MUNTING PAGKAKAIBIGAN
Kinabukasan, bumalik si Ramon, dala ang tatlong kahon ng pagkain.
“Oh, mga bata, kumain na kayo.”
Nagkatinginan silang tatlo, parang hindi makapaniwala.
“Para po sa amin ‘to?” tanong ng bunso, si Mira, habang nag-aalangan pa.
“Oo naman. Araw-araw kayong kakain ha? Pero promise — dapat mag-aral din kayo.”
Simula noon, araw-araw sa oras ng kanyang ronda, dumaraan si Ramon sa parehong lugar.
May dalang pandesal, minsan kanin, minsan tinapay at gatas.
Ang mga bata naman, naghihintay sa kanya, nakangiti kahit may dumi sa mukha.
“Salamat po, Kuya Mon!” sabay-sabay nilang sinasabi habang kumakain.
At sa tuwing nakikita niya silang ganun, pakiramdam ni Ramon — kahit hindi siya mayaman, para bang mayaman siya sa kabutihan.
ANG MGA TAON NG PAG-ASA
Paglipas ng mga buwan, tinulungan niya silang mailipat sa isang shelter program ng lokal na pamahalaan.
Tinulungan din niyang maipasok sa eskwela.
Si Miko, magaling sa Math.
Si Rina, mahusay sa pagguhit.
Si Mira, laging may dalang kwento.
Sa bawat pagbisita ni Ramon, laging bitbit ng mga bata ang kanilang kwaderno.
“Kuya Mon, tignan n’yo po, may medal ako!”
“Sir Ramon, nakapinta ako ng bahay natin sa langit!”
“Kuya, sabi ng teacher ko, gusto kong maging pulis gaya n’yo!”
Ngumiti lang siya, pilit na pinipigilan ang luha.
Hindi niya anak ang mga batang ito, pero itinuring niyang parang gano’n na rin.
ANG PAGHIHIWALAY
Isang araw, sinabi ng shelter head:
“PO2 Ramon, ang mga bata po ay lilipat na ng probinsya.
May foster family na kukuha sa kanila.”
Tumahimik siya.
Masaya siya para sa mga bata — pero ramdam niyang mabigat sa dibdib ang pamamaalam.
Sa huling gabi nila sa Maynila, nagdala siya ng cake.
Sa itaas ng kahon nakasulat: “Para sa tatlong munting bayani ng kalye.”
Niyakap siya ni Miko, mahigpit.
“Kuya Mon, hindi po namin kayo makakalimutan.”
“Kapag lumaki kami, gusto naming bumalik.
Gusto naming maging mabait na tao — gaya n’yo.”
At sabay-sabay silang nagmano, saka tumakbo papunta sa van ng DSWD.
Habang lumalayo ito, pinilit ni Ramon ngumiti, kahit may luhang bumagsak sa pisngi niya.
MGA TAONG LUMIPAS
Lumipas ang sampung taon.
Si Ramon, ngayon ay Police Lieutenant Ramon Villanueva, nakatalaga pa rin sa parehong distrito.
Matanda na, may ilang puti sa buhok, pero pareho pa rin ang ugali — tahimik, matulungin, at laging dala ang mga alaala ng tatlong batang minsan niyang pinakain sa ilalim ng overpass.
Isang araw, habang nakaupo siya sa harap ng presinto, may tatlong sasakyang huminto sa labas.
Bumaba ang tatlong kabataang nakasuot ng uniporme — isang nurse, isang teacher, at isang police cadet.
Napalunok siya.
Hindi siya makagalaw.
“Sir Ramon?” sabi ng binata.
Ngumiti ang babae sa gitna nila.
“Kuya Mon, naaalala n’yo pa po ba kami?”
ANG PAGBABALIK
Tumayo si Ramon, nanginginig, habang papalapit ang tatlo.
Si Miko, ngayon ay Police Officer;
si Rina, isang Art Teacher;
at si Mira, isang Nurse sa PGH.
“Sabi namin noon, babalik kami.
At heto po kami ngayon, dala ang pangako naming tinupad.”
Inabot ni Rina ang isang kahon ng pandesal.
“Araw-araw n’yo kaming binibigyan ng pagkain noon, Kuya Mon.
Ngayon, kami naman po.”
Hindi na napigilan ni Ramon ang sarili.
Umiyak siya, niyakap ang tatlo na parang mga anak na bumalik mula sa mahabang pagkawalay.
“Mga anak…
salamat at hindi kayo naligaw ng landas.
Akala ko hindi ko na kayo makikita ulit.”
Ngumiti si Miko, tinapik ang balikat niya.
“Kung hindi dahil sa inyo, Kuya Mon, baka patay na kami ngayon sa gutom o sa kalye.
Kayo po ang unang nagturo sa amin ng kabutihan —
kaya ngayon, gusto naming ibalik ‘yon sa inyo.”
EPILOGO
Mula noon, kada Pasko, bumabalik ang tatlong magkakapatid sa presinto ni Ramon.
Hindi lang dala ang pagkain, kundi mga donasyong pinagsama-sama nila para sa mga batang palaboy.
At tuwing nakikita sila ni Ramon, palaging lumalabas sa bibig niya ang parehong mga salita:
“Ang kabutihan, kapag itinanim mo, hindi mo kailangang hintayin —
kusa siyang babalik, minsan, sa tatlong munting ngiting ‘di mo kailanman nakalimutan.”
