“NAGPAKASAL AKO SA LALAKING HINDI KO MAHAL — HINDI DAHIL SA PERA, KUNDI PARA ILIGTAS ANG MGA MAGULANG KONG LUBOG SA UTANG.”
Ako si Isabella, 24 anyos.
Isang simpleng babae na lumaki sa probinsya — tahimik, masipag, at puno ng pangarap.
Gusto kong maging guro, pero nang umabot sa punto na muntik kaming mapalayas sa lupa naming tinitirhan, lahat ng pangarap ko…
ay napalitan ng isang salita: “utang.”
Ang mga magulang ko, sina Tatay Ben at Nanay Lorna, ay nangutang sa isang kompanyang pinamumunuan ng Alejandro Group of Companies — sa halagang ₱2 milyon.
At nang hindi na nila kayang bayaran, dumating ang ultimatum:
bayaran sa loob ng 30 araw, o kukunin ang lupa at bahay namin.
Hanggang sa dumating siya — si Liam Alejandro.
ANG ALOK NG ISANG LALAKI NA WALANG NGITI
Unang beses ko siyang nakita sa opisina ng kompanya nila.
Matangkad, seryoso, malamig ang titig — parang hindi marunong ngumiti.
“Ms. Dela Cruz,” sabi niya, “kung gusto ninyong manatili ang pamilya ninyo sa bahay ninyo… may paraan.”
Nagtaka ako.
“Anong paraan?”
Lumapit siya, inilapag sa mesa ang kasunduan.
Isang kontrata — kasal.
“Pakakasalan mo ako,” sabi niya.
“Sa loob ng isang taon. Pagkatapos noon, malaya ka na. Pero ang utang ninyo… bayad na.”
Nanginginig ang kamay kong tinanggap ang papel.
Hindi ako makapaniwala.
Isang kasal — kapalit ng kalayaan ng pamilya ko.
ANG KASAL NA WALANG PAG-IBIG
Isang linggo lang ang lumipas, at naganap ang kasal namin sa isang simpleng civil ceremony.
Walang musika, walang bulaklak, walang ngiti.
Ako — nakasuot ng puting bestida.
Siya — nakabarong, pero parang wala sa loob.
Habang tinatali ng hukom ang aming mga kamay, naramdaman kong parang tinatali rin ang puso kong hindi handa.
“Do you, Isabella, take Liam as your husband—”
“Opo,” sagot kong mahina, habang nagpipigil ng luha.
Pagkatapos ng seremonya, sabay kaming umupo sa loob ng kotse.
Tahimik.
Walang usapan, parang dalawang estrangherong pinilit magsama sa ilalim ng iisang bubong.
ANG BUHAY SA MANSYON
Lumipat ako sa bahay niya — isang malaking mansyon na kasing lamig ng hangin sa Baguio.
Araw-araw, tahimik lang siya.
Maaga umaalis, hatinggabi umuuwi.
Walang ngiti, walang “kumusta.”
Ngunit sa mga maliliit na bagay, napapansin ko — may kabutihan siya.
Kapag nagluluto ako, kumakain siya kahit alam kong hindi niya gusto.
Kapag inuubo ako, may gamot na agad sa mesa.
Isang gabi, habang bumubuhos ang ulan, nakita kong nakatulog siya sa sofa, suot pa rin ang barong.
Nilapitan ko siya para takpan ng kumot — at doon ko nakita, sa ilalim ng mga papel sa mesa, isang lumang litrato.
Isang babae, kamukha ko, pero mas matanda.
Ang pangalan sa likod: “Elena.”
ANG LIHIM NI LIAM
Kinabukasan, naglakas-loob akong tanungin siya.
“Sino si Elena?”
Tahimik siya sandali bago sumagot.
“Siya ang babaeng niloko ako. Noong akala ko, totoo ang pag-ibig.”
Doon ko naintindihan — kaya pala malamig siya.
Ang puso niya, minsan nang nabasag.
At ako, kasal sa isang lalaking nagtatago sa mga pader ng kanyang sakit.
Mula noon, nagsimula akong maging mabait sa kanya — hindi bilang asawa, kundi bilang taong nakakaintindi.
Pinagluluto ko siya, kinakausap kahit di siya sumasagot, at sa bawat ngiti kong pilit, parang unti-unti ring nabubura ang pader sa pagitan namin.
ANG MUNTIK NA PAGHIWALAY
Pagkalipas ng anim na buwan, nagsimula na akong makaramdam ng kakaibang tibok ng puso tuwing nakikita ko siya.
Hindi ko alam kung awa, o… pag-ibig na nga.
Pero isang gabi, narinig ko siyang may kausap sa telepono:
“Oo, matapos ang kontrata, tapos na. Babayaran ko ang utang nila.
Wala akong planong patagalin ‘to.”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.
Lahat ng ginagawa ko, lahat ng pag-asang baka mahalin niya ako — pawang ilusyon lang pala.
Kinabukasan, umalis ako.
Iniwan ko ang bahay na ‘yun, at bumalik sa probinsya.
Ayokong maging asawa lang sa papel.
ANG MULING PAGKIKITA
Isang buwan ang lumipas.
Isang umaga, nagising akong may bumusina sa labas ng bahay.
Si Liam.
Basang-basa ng ulan, may hawak na bulaklak.
“Isabella, pakinggan mo muna ako.”
“Para saan pa? Tapos na ang kontrata.”
Lumapit siya, hinawakan ang kamay ko.
“Totoo, kontrata lang dapat ‘to. Pero araw-araw na kasama kita…
tinuruan mo akong magmahal ulit.”
Naluha ako.
“Hindi mo kailangang sabihin ‘yan para makuha ang awa ko.”
“Hindi ito awa,” sagot niya.
“Ito ang katotohanan.
Dahil sa’yo, gusto ko nang magsimula ng kasal — ‘yung hindi dahil sa utang, kundi dahil sa pagmamahal.”
Niyakap niya ako nang mahigpit.
Sa unang pagkakataon, naramdaman ko ang init na hindi ko naramdaman noong kasal namin.
At sa ilalim ng ulan, dalawang pusong napilitang magpakasal — natutong magmahal sa totoo.
EPILOGO
Pagkaraan ng dalawang taon, bumalik kami sa simbahan.
Ngayon, walang kontrata.
Walang utang.
Walang dahilan kundi pagmamahal.
Habang naglalakad ako sa altar, si Liam ay nakatingin, nakangiti.
“Isabella, salamat sa pagligtas mo sa akin — hindi lang sa utang, kundi sa sarili kong puso.”
Ngumiti ako, may luha sa mata.
“At salamat din sa’yo, Liam.
Dahil pinatunayan mong minsan, kahit ang kasal na nagsimula sa kawalan,
puwedeng mauwi sa tunay na pag-ibig.”
