“PINAKASALAN KO SIYA DAHIL SA UTANG NG AMA KO — PERO NANG NATUTUNAN KO NA SIYANG MAHALIN, DOON NAMAN SIYA BUMALIK SA BABAENG MINAHAL NIYA NOON.”
Si Isabelle Ramos, 25 anyos, ay lumaki sa simpleng pamilya sa Batangas.
Ang ama niya, si Mang Nestor, ay dating negosyanteng nagkaproblema sa utang matapos malugi ang kanilang maliit na tindahan.
Sa loob ng ilang taon, lumaki ang interes — hanggang sa halos mawala na ang lahat ng kanilang pag-aari.
Hanggang isang araw, may isang lalaking dumating sa kanilang bahay — si Alexander Tan, 32 anyos, anak ng mayamang negosyanteng pinagkakautangan nila.
Matikas, seryoso, at malamig ang tingin.
Ngunit sa likod ng malamig na tindig, may lihim na sugat din sa puso — iniwan siya ng babaeng minahal niya noon para sa ibang lalaki.
“Ginoo… babayaran ko po ang utang namin,” pagmamakaawa ni Mang Nestor.
“Kahit paunti-unti.”
Ngunit malamig ang sagot ni Alexander:
“Hindi ko kailangan ng pera ninyo. Isang kondisyon lang.”
“Ano po ‘yon, sir?”
“Ang anak ninyong si Isabelle… siya ang gusto kong pakasalan.”
ANG KASAL NA WALANG PAGMAMAHAL
Gumuho ang mundo ni Isabelle.
“Papa, hindi ko siya mahal. Hindi ko nga siya kilala!”
Ngunit umiiyak lang ang kanyang ama.
“Anak, kung hindi mo gagawin, mawawala lahat. Wala na tayong matitirhan.”
At sa isang simbahan na walang halakhakan, walang musika, at puro luha — nagpakasal si Isabelle kay Alexander.
Habang siya ay nakasuot ng puting bestida, nakatingin lang si Alexander sa harap, parang isang negosyong natapos pirmahan.
“Congratulations,” malamig nitong sabi matapos ang seremonya.
“Simula ngayon, Mrs. Tan ka na.”
Walang halik. Walang yakap.
Tanging kontrata ng kapalaran.
ANG MGA ARAW NG KATAHIMIKAN
Sa unang mga linggo ng pagsasama nila, halos hindi magkausap si Isabelle at Alexander.
Magkahiwalay ang kuwarto nila sa malaking bahay, at ang tanging pag-uusap ay tungkol sa mga simpleng bagay: pagkain, oras ng pag-alis, o mga bill.
Ngunit habang tumatagal, nakikita ni Isabelle ang mga maliliit na kabaitan ni Alexander —
ang paraan ng pagtimpla niya ng kape tuwing umaga,
ang tahimik na pag-iwan ng payong sa mesa kapag umuulan,
at kung paanong palihim itong nag-aabot ng pera sa ama niyang may sakit nang hindi ito nalalaman.
Isang gabi, habang magkasabay silang kumakain, nagsalita si Isabelle:
“Hindi ko pa rin alam kung bakit ako.”
Ngumiti si Alexander, mapait.
“Kasi… gusto kong makalimot. Akala ko, kaya kong ipalit ka sa babaeng iniwan ako.”
Tahimik si Isabelle, pero sa puso niya, unti-unti siyang natutunaw sa katotohanang iyon —
at doon niya naramdaman, nahuhulog na siya sa lalaking hindi kailanman niya minahal noon.
ANG PAG-IBIG NA HULI NA
Lumipas ang mga buwan, naging mas malambot si Alexander.
Natuto silang tumawa, magluto, maglakbay nang magkasama.
At sa unang pagkakataon, tinawag siya nitong,
“Isabelle, halika. Kumain tayo.”
Hindi na “Mrs. Tan.”
Nang gabing iyon, habang nakatingin sa mga bituin, binulong ni Isabelle sa sarili,
“Ngayon ko lang naramdaman kung paano mahalin — kahit sa kasal na hindi ko pinili.”
Ngunit gaya ng lahat ng kwento, may pagsubok na darating.
ANG PAGBABALIK NG NAKARAAN
Isang umaga, dumating ang babaeng matagal nang nakalimutan ni Alexander — si Clara, ang ex-fiancée niyang iniwan siya apat na taon na ang nakalipas.
Maganda pa rin, elegante, at may dala-dalang “sorry” sa mga mata.
“Alex… I was wrong. I never stopped loving you.”
Hindi alam ni Isabelle kung anong mararamdaman.
Ngumiti si Alexander, pero halatang may halong alaala sa kanyang tingin.
Kinabukasan, hindi ito umuwi.
Isabelle ay naghintay sa hapag, habang lumalakas ang ulan sa labas.
Kinabukasan, nakita niya sa balita — si Alexander at si Clara, magkasama sa isang charity event, magkahawak kamay.
At doon bumagsak ang luha ni Isabelle.
“Hindi sapat ang pagmamahal ko… kasi huli na.”
ANG PAGLAYO
Kinabukasan, nag-iwan siya ng sulat sa mesa.
“Alex, salamat sa mga gabing pinaniwala mo akong mahalaga ako.
Pero hindi ako pwedeng maging tagapuno ng sugat ng iba.
Mahal kita — pero kailangan kong mahalin din ang sarili ko.”
Iniwan niya ang bahay, bumalik sa probinsya, at doon nagpatuloy sa pagtuturo sa mga bata.
Bawat araw, sinusulat niya sa journal:
“Ang pagmamahal, hindi laging kailangang manatili.
Minsan, sapat na ‘yung dumating siya — para matutunan mong kaya mo ring magmahal.”
ANG PAGBABALIK NI ALEXANDER
Pagkalipas ng isang taon, dumating si Alexander sa paaralan kung saan nagtuturo si Isabelle.
Hindi na ito nakabarong, kundi simpleng polo, may dalang bulaklak at luha.
“Isabelle, iniwan ko si Clara. Hindi ko na kayang lokohin ang sarili ko.
Hindi ko alam kung kailan nangyari, pero minahal na kita — higit pa sa akala ko.”
Tumahimik si Isabelle, nakatingin sa mga batang naglalaro sa labas.
“Alex, natuto akong magpatawad.
Pero may mga sugat na kailangan munang maghilom bago muling yakapin.”
Ngumiti siya, marahan.
“Kung talagang mahal mo ako, huwag mong pilitin.
Bumalik ka kapag handa ka nang magmahal — hindi para kalimutan, kundi para magsimula muli.”
EPILOGO
Makalipas ang dalawang taon, sa parehong simbahan kung saan sila ikinasal dati, naganap ang kasal ulit —
ngunit ngayon, hindi na dahil sa utang, kundi dahil sa pag-ibig.
Habang naglalakad si Isabelle sa aisle, nakangiti si Alexander.
Walang luha, walang kasinungalingan — tanging dalawang pusong nasugatan noon, ngayon magkasabay nang gumaling.
“Ngayon,” bulong ni Isabelle, “ito na ang kasal na pinili ng puso ko.”
