“BUMALIK AKO PARA MAGHIGANTI — PERO ANG LALAKING DAPAT KONG KAMUHIAN, SIYA ANG NAGPAALALA KUNG PAANO MULI MAGMAHAL.”
Ako si Cassandra Cruz, 28 anyos.
Pero sa bagong mundong ginagalawan ko, ang pangalan ko ay Celeste Navarro —
isang matagumpay na businesswoman na nag-aral sa London,
may sariling kumpanya,
at kilala bilang “ang babaeng walang ngiti.”
Ngunit sa likod ng mga mamahaling damit at kumikislap na kotse,
may batang babae pa rin sa loob ko —
yung batang umiiyak sa tabi ng bangketa habang hinahatak ang kanyang ina ng mga taong walang puso.
ANG BATA SA TABI NG KALYE
Labing-isang taon ako noon nang mapahiya at wasakin ng pamilyang Delos Reyes ang buhay naming mag-ina.
Si Mama, dating kasambahay sa mansyon nila,
pero dahil tinulungan niyang tumakas ang isa sa mga anak na babae ng pamilya,
pinaratangan siya ng pagnanakaw.
Pinahiya sa harap ng mga tao, sinaktan, at pinatalsik.
“Walang karapatan ang tulad mo sa mundong ‘to!” sigaw ng matriarkang si Doña Regina Delos Reyes.
Lumipas ang mga araw, nasiraan ng loob si Mama.
Nagkasakit, hindi na nakabangon.
At sa mga huling sandali niya, hinawakan niya ang kamay ko,
mahina niyang sabi:
“Anak, huwag mong hayaang apihin ka ng mundo.
Mag-aral ka, magtagumpay ka, at isang araw — ipakita mong ang dangal, hindi kayang bilhin.”
ANG PAGBABALIK NG ISANG ANINO
Pagkalipas ng labing-anim na taon, bumalik ako sa Pilipinas.
Hindi na ako ang batang si Cassie na may maruming tsinelas at luhaang mata.
Ngayon, ako si Celeste Navarro,
ang bagong investor ng Delos Reyes Corporation.
Sa unang meeting pa lang,
ang unang pumasok sa boardroom — si Adrian Delos Reyes,
ang panganay na anak ng pamilya.
Matangkad, maginoo, pero may lungkot sa mga mata.
At nang magtagpo ang mga paningin namin,
parang tumigil ang oras.
“Miss Navarro, right?”
“Yes. We’ll be working together… Mr. Delos Reyes.”
Ngumiti siya.
At sa ngiting iyon,
narinig kong bumalik ang tibok ng pusong akala kong matagal nang bato.
ANG PLANO
Alam ko kung bakit ako narito.
Plano kong kunin ang kumpanya sa pamamagitan ng dahan-dahang pagwasak sa reputasyon ng pamilya.
May mga dokumentong hawak ko — patunay ng pandaraya ng Delos Reyes sa buwis at mga lupang inaagaw.
Isa-isa kong pinaglapitan ang mga kasosyo,
at sa bawat ngiti ko, isang piraso ng imperyo nila ang nawawala.
Pero tuwing lalapit si Adrian sa akin,
para bang may tinig sa loob ko na nagsasabing,
“Hindi siya katulad ng iba.”
Isang gabi, habang nasa rooftop ng opisina, tinanong niya ako:
“Celeste… bakit parang laging may lungkot sa ngiti mo?”
Ngumiti ako ng mapait.
“Siguro kasi ang mga taong nasaktan, marunong ngumiti — pero hindi marunong lumigaya.”
Tahimik siya sandali.
“Alam mo, minsan ang mga sugat,
hindi kailangang gumaling para tumigil sa pagdurugo.
Kailangan lang may taong handang damayan ka.”
Hindi ko alam kung bakit tumulo ang luha ko.
Hindi ko rin alam kung bakit, sa unang pagkakataon,
gusto kong ipagtapat kung sino talaga ako.
ANG KATOTOHANAN
Ngunit isang araw, natuklasan ni Adrian ang totoo.
Isang lumang larawan ni Mama ang nakita niya sa opisina ko —
at nakilala niya agad.
“Siya… siya ‘yung dating kasambahay namin.
Ibig sabihin… ikaw ‘yung anak niya?”
Tahimik ako.
Tumango.
“Oo, Adrian.
Ako si Cassandra Cruz — ang anak ng babaeng giniba ng pamilya mo.”
Natigilan siya.
“Celeste, bakit hindi mo sinabi?”
“Dahil ang plano ko… wasakin kayo.
Lahat ng ipinundar ng apong mayabang ng Doña Regina,
gusto kong masunog sa harap ng mga mata ko.”
Tumulo ang luha ko.
“Pero hindi ko alam na ikaw… ikaw ang magiging dahilan para magduda ako sa sarili kong galit.”
Lumapit siya.
“Cassie, hindi ko alam ang lahat noon.
Pero hayaan mong ako ang magbayad ng kasalanan ng pamilya ko.”
“Hindi mo kailangang magbayad.”
“Hindi. Gusto ko. Kasi kung hindi dahil sa pamilya ko,
baka ngayon, mahal mo ako nang walang takot.”
ANG PAGPAPATAWAD NA PINAKAMAHIRAP
Kinabukasan, dumating ang imbestigasyon.
Nahuli ang mga opisyal ng kumpanya sa kasong pandaraya — lahat ng ebidensiya, ako ang nagbigay.
Si Doña Regina, tumanda na at halos hindi makalakad,
lumapit sa akin sa korte.
“Anong pakiramdam, hija? Nakaganti ka na?”
Tumingin ako sa kanya —
at sa loob-loob ko, nakita ko si Mama.
Pagod, sugatan, pero marangal.
“Hindi ako bumalik para maghiganti, Doña.
Bumalik ako para tapusin ang kasaysayan ng poot.”
Lumapit si Adrian, mahigpit ang pagkakahawak sa kamay ko.
“Tama na, Cassie. Patawarin mo na sila — pati ako.”
Ngumiti ako, luhaang tumango.
“Siguro nga, minsan ang tunay na paghihiganti,
ay ‘yung marunong ka nang patawarin kahit hindi humihingi ng tawad.”
EPILOGO
Lumipas ang dalawang taon.
Ang Delos Reyes Foundation ngayon ay tinutulungan ang mga batang ulila at mahihirap —
pinamumunuan nina Adrian at Cassandra.
At sa bawat proyekto,
sa bawat batang tinutulungan nila,
alam nilang binayaran na nila ang mga sugat ng kahapon —
hindi ng galit,
kundi ng pagmamahal na muling nagturo kung paano maging tao.
