“PALAGI AKONG INAAPI SA LOOB NG ESKUWELA — PERO ISANG ARAW, ANG GINAWA KONG ISANG BAGAY AY NAGPAIYAK SA MGA TAONG NANAKIT SA AKIN.”
Ako si Mira, labing-anim na taong gulang.
Tahimik akong estudyante, hindi maganda, hindi sikat, at hindi mayaman.
Isa lang akong ordinaryong batang gustong mag-aral, makapagtapos, at mapasaya ang mga magulang kong nagtatrabaho araw-gabi sa palengke.
Pero sa loob ng aming paaralan — para bang lahat ng iyon, kasalanan ko.
Dahil sa bawat araw na pumapasok ako,
kasama rin palagi ang pang-aapi.
ANG MGA TAWANANG MASAKIT
“Uy, ayan na si Mira! Tingnan mo ‘yung buhok niya, parang walis!”
“Tapos ‘yung bag niya, ang dumi. Baka amoy palengke na naman!”
Araw-araw akong ginagawang biro.
May mga naglalagay ng papel sa likod ng uniform ko, may nagsusulat ng “LOSER” sa armchair ko,
at may mga nagbubulungan tuwing dumadaan ako sa hallway.
Noong una, tiniis ko lang.
Ngumiti kahit masakit.
Kasi sabi ni Mama,
“Anak, ‘wag mong gantihan. Ang mabait, kahit inaapi, may gantimpala si Lord.”
Pero minsan, kahit gaano ka kabait — napupuno ka rin.
ANG ARAW NA GUSTO KO NANG SUMUKO
Isang hapon, habang umuulan, nakaupo ako mag-isa sa kantina.
Lumapit ang tatlong kaklase ko — sina Rica, Bea, at Hannah —
ang mga laging bida sa klase.
“Mira, bakit mag-isa ka? Wala na bang gustong tumabi sa’yo?”
Tumawa sila, sabay itinapon ang juice sa mesa ko.
“Oops! Sorry, aksidente.”
Tumayo ako, nanginginig.
Ngumiti ako, kahit luhaan.
Pero pag-uwi ko, sa ilalim ng ulan, doon ko na hinayaan pumatak ang mga luha ko.
Sabay sigaw sa hangin,
“Bakit ganito? Wala naman akong ginawang masama!”
ANG LIHAM SA SARILI KO
Kinagabihan, nagsulat ako sa notebook:
“Mira, ‘wag kang bibitaw. Kahit walang naniniwala, alam mong mabuti ka.
Balang araw, ‘yung mga tumatawa sa’yo — matatahimik din.”
At ‘yun ang naging sandata ko.
Simula noon, nagdesisyon akong magpursige, hindi magreklamo.
Habang sila abala sa panlilibak, ako abala sa pagbabasa.
Habang sila nagpo-post ng kung ano sa social media, ako naman ay nag-aaral mag-isa sa library.
At sa bawat luha, mas tumatapang ako.
ANG GRADUATION DAY
Lumipas ang tatlong taon.
Dumating ang graduation.
Habang nagsasalita ang principal, naririnig ko pa rin ang mga boses nila — dati kong mga bully — nagtatawanan sa likod.
Pero nang tinawag ang pangalan ng Valedictorian,
tumahimik ang buong hall.
“Mira Dela Peña.”
Tahimik.
Walang nagsalita.
Pati ang mga dating nang-aapi sa akin, tila hindi makapaniwala.
Umakyat ako sa entablado, nanginginig, pero nakangiti.
Humawak ako sa mikropono, huminga nang malalim.
“Marami sa atin ang natutong tumawa sa mahina.
Marami ang nagmaliit sa tahimik.
Pero gusto kong sabihin, minsan, ‘yung mga pinakatahimik —
sila ‘yung may pinakamatatag na puso.”
Tumulo ang luha ko habang nagsasalita.
Sa gitna ng crowd, nakita ko ang tatlong babaeng dati kong bully.
Nakayuko.
Tahimik.
At sa unang pagkakataon, hindi ko naramdaman ang galit —
kundi kapayapaan.
ANG PAGBABAGO
Pagkatapos ng graduation, lumapit sa akin si Rica — ‘yung pinakamatindi sa kanila noon.
“Mira… pasensiya ka na. Hindi ko alam kung bakit ko ginawa ‘yon.
Naiinggit lang ako sa’yo noon.”
Ngumiti ako.
“Okay lang. Lahat tayo may panahon ng kahinaan. Ang mahalaga, natuto tayo.”
At mula noon, hindi ko na sila inisip bilang mga kaaway.
Tinuring ko silang mga taong nagturo sa akin ng lakas — sa paraang masakit, pero totoo.
ANG MENSAHE KO SA MGA INAAPI
Kung ikaw ay katulad ko — tahimik, takot, at palaging tinitingnan na mahina —
tandaan mo: hindi mo kailangang maging malakas para mapansin.
Kailangan mo lang maging matatag para huwag kang bumigay.
Kasi balang araw,
‘yung mga taong tumawa sa’yo, sila rin ang unang tatayo at papalakpak sa’yo.
Hindi dahil naawa sila —
kundi dahil nagsisi sila na hindi ka nila nakilalang totoo.
