“ANG ANAK KO AY ADDICT SA CELL PHONE — HINDI KO NA SIYA MAPAGSABIHAN, PERO ISANG GINAWA NG ASAWA KO ANG NAGPABAGO SA BUHAY NIYA.”
Ako si Liza, apatnapu’t dalawang taong gulang, isang simpleng ina na may pangarap lang — lumaking maayos ang anak kong si Jared, labinlimang taong gulang.
Tahimik, matalino, pero sa paglipas ng panahon, parang unti-unting nawala sa kanya ang totoong mundo.
Bakit?
Cellphone.
Araw, gabi, kahit kumakain — lagi siyang nakayuko, nakangiti mag-isa, minsan nagagalit kapag pinagsasabihan.
“Jared, anak, itabi mo muna ‘yan. Kakain na tayo.”
“Ma, sandali lang! One game na lang!”
Isang “sandali lang” na naging oras.
Oras na naging araw.
Araw na naging taon.
Hanggang dumating ang punto na parang hindi ko na siya makausap.
Hindi na siya lumalabas ng kwarto.
Hindi na siya kumakain ng sabay sa amin.
At ako — isang inang umiiyak gabi-gabi, nagtataka kung saan ko nagkamali.
ANG MGA GABING WALANG KAUSAP
Tuwing gabi, nakikita ko si Jared sa dilim ng kwarto niya.
Ang liwanag lang ng cellphone screen ang bumabalot sa mukha niya.
Minsan, kinakatok ko siya.
“Anak, matulog ka na. Maaga ka pa bukas.”
“Ma, please! ‘Wag mo akong istorbohin!”
Nang marinig kong sumigaw siya, doon ako napahinto.
Parang may pader sa pagitan namin — pader na gawa sa liwanag ng cellphone at lamig ng distansya.
Kaya kinausap ko ang asawa kong si Randy, isang dating sundalo, tahimik pero matatag.
“Randy, hindi ko na siya mapagsabihan.
Baka magalit lang siya kung pilitin ko.”
Tahimik lang siyang nakinig, pagkatapos ay ngumiti.
“Hayaan mo ako.”
ANG ARAW NG PAGKAKAGISING
Kinabukasan, habang nasa trabaho ako, nagpasya si Randy na gumawa ng kakaibang hakbang.
Pag-uwi ko, tahimik ang bahay.
Walang tunog ng cellphone, walang sigaw ng laro.
Pagbukas ko ng pinto sa kwarto ni Jared — wala na ang cellphone niya.
“Randy! Saan mo dinala ‘yung cellphone ng anak mo?”
Ngumiti siya.
“Hiniram ko muna. Dinala ko siya sa probinsya ng tatay ko. Wala doong signal.”
“Ha?! Paano kung magalit siya?”
“Mas okay na magalit siya ngayon kaysa tuluyang mawala siya sa sarili.”
ANG BUHAY NA WALANG SIGNAL
Sa probinsya, unang araw pa lang, halos mabaliw si Jared.
“Pa, wala ngang signal dito! Paano ako maglalaro?”
“Subukan mong lumabas. Baka may mas maganda kaysa signal.”
Sa simula, galit siya.
Tahimik.
Laging nagmumukmok.
Pero habang lumilipas ang mga araw, unti-unti siyang nagbago.
Isang hapon, habang naglalakad siya sa bukid, nakita niya ang mga batang naglalaro ng patintero.
Tinawag siya ng isa,
“Kuya, laro ka!”
At sa unang pagkakataon, nakita siya ng asawa kong nakatawa ulit.
Kinagabihan, tinawag siya ng ama niya para tumulong mag-ihaw ng isda.
“Anak, gusto mo bang subukan ‘to?”
“Sige po, Pa.”
At habang sabay silang nagluluto, nagkwento si Randy:
“Alam mo, anak, noong bata pa ako, wala kaming cellphone. Pero ang meron kami — oras.
Oras para sa pamilya, oras para sa sarili.”
Tahimik si Jared, pero ramdam niyang may tama ang bawat salita.
ANG PAGBABALIK
Pagkaraan ng dalawang linggo, bumalik sila sa Maynila.
Pagpasok ni Jared sa bahay, lumapit siya sa akin.
Yakap siya agad.
“Ma, sorry po sa mga nasabi ko noon.
Akala ko ‘yung cellphone ang kailangan ko para maging masaya…
pero kayo pala ‘yung kulang ko.”
Umiiyak ako, mahigpit ko siyang niyakap.
“Anak, hindi kita pinagalitan dahil galit ako — kundi dahil mahal kita.”
Pagkatapos, binigay ni Randy ang cellphone niya.
“Akin na ulit ‘to, anak. Pero ngayon, gusto kong marinig mula sa’yo — paano mo ‘to gagamitin?”
Ngumiti si Jared.
“Gagamitin ko para tumawag sa inyo.
Hindi na para iwasan kayo.”
ANG HULING MENSAHE
Lumipas ang ilang buwan.
Masigla na ulit si Jared.
Nakikipaglaro sa mga pinsan, tumutulong sa amin sa kusina, at minsan, siya na mismo ang nag-aabot ng cellphone sa amin kapag may bagong litrato.
Isang gabi, habang nag-aayos ako ng hapag, tumingin siya sa amin.
“Ma, Pa… salamat.
Kasi kung hindi niyo ako tinulungan, baka hanggang ngayon, nakakulong pa rin ako sa screen.”
Ngumiti si Randy.
“Walang masamang gumamit ng cellphone, anak.
Pero tandaan mo — walang signal ang puso kapag hindi ka marunong tumingin sa mga taong nasa harap mo.”
At sa gabing iyon, habang magkasama kaming kumakain at nagtatawanan,
naisip ko — minsan, ang pinakamahalagang connection ay hindi sa Wi-Fi…
kundi sa pagitan ng mga pusong marunong magpatawad at magmahal.
