Tatlong araw na nawala ang asawa, at nang sundan ng misis ang lokasyon, nasapwan niya ito sa hotel

Bawat segundo ay tila karayom na tumutusok sa puso ni Thao.

Ang asawa niya – si Minh – ay biglang nawala nang walang kahit isang mensahe. Hindi maabot sa telepono. Walang aktibidad sa social media. Sa opisina, sinabi nilang nag-leave siya. At siya, ang misis na kasama ang asawa ng pitong taon, ay walang kaalam-alam kung bakit.

Sa simula, sinubukan ni Thao na palubagin ang sarili. Inisip niya, baka may biglaang emergency si Minh, may trabaho sa labas, o gusto lang niyang mag-isip nang tahimik. Pero habang sinusubukan niyang magpakalma, lalong lumakas ang kanyang kutob – isang hindi maipaliwanag na pangamba.

Sa umaga ng ikatlong araw, desperado niyang binuksan ang telepono ng asawa, na nakasynk sa kanya upang maibahagi ang schedule. Tumigil ang kanyang puso nang makita niya ang lokasyon: isang maliit na hotel sa isang tahimik na eskinita sa Quezon City.

Tahimik siyang sumakay sa taxi patungo doon. Ang puso niya’y tumitibok nang mabilis, halo-halong galit at sakit. Hindi niya alam kung ano ang mas hinahangad niya – na ang asawa niya’y nag-iisa lang, o sana ay huwag na lang siya naroroon.

Kinumpirma ng receptionist na may isang tao na nag-book ng pangalan na Minh sa nakalipas na tatlong gabi. Nang sabihin ni Thao na siya ang misis at humiling na makapasok, nag-alinlangan ang receptionist, ngunit sa huli ay pinayagan siyang samahan patungo sa itaas.

Matapos ang ilang sandali ng pagtapik sa pinto, bumukas ito. At ang ikinagulat ni Thao ay hindi ang nagulat na mukha ni Minh… kundi ang babaeng nakaupo sa kama, nakabalot sa tuwalya, na siya pala…

Tatlong araw na. Tatlong gabi. Bawat minuto ay tila tumutusok sa dibdib ni Thao.

Pumasok siya sa hotel sa Quezon City, ang taxi ay bumagal sa tahimik na eskinita. Ang isip niya’y naglalaro ng iba’t ibang senaryo: baka may aksidente lang si Minh… o baka may dahilan na hindi niya alam. Ngunit isang pakiramdam sa loob niya ang nagsasabing: “Hindi ito simpleng pagkawala.”

Pagdating sa hotel, tinignan niya ang receptionist.

– “Magandang umaga. Maaari po ba akong makakita sa kwarto na naka-book sa pangalan ni Minh?” tanong ni Thao, na sinusubukang panatilihin ang kanyang tinig na kalmado.

Nag-angat ang eyebrows ng receptionist.

– “Miss… hindi po namin puwedeng basta-basta ipapasok ang bisita. May privacy kami.”

– “Ngunit ako ang kanyang asawa. Mahalaga po ito… kailangan kong makita siya,” sabi ni Thao, hawak ang kanyang telepono na may screenshot ng booking at lokasyon.

Matapos ang ilang sandali, tumango ang receptionist at sinabing:

– “Sige po, ngunit dahan-dahan lang po kayo at mag-ingat.”

Sa bawat hakbang patungo sa elevator, tumitibok nang mabilis ang puso ni Thao. Ang bawat segundo ay tila habang habang. Nang makarating sa ika-3 palapag, dahan-dahan niyang tinapik ang pinto ng kwarto.

– “Minh? Buksan mo, mahal ko…” mahina niyang bulong.

Bumukas ang pinto, at nakita niya si Minh na nakatayo, nakapikit sa gulat. Ngunit hindi iyon ang nagpabagsak sa kanya – kundi ang babae sa kama, nakabalot sa tuwalya, na ang mukha’y pamilyar sa kanya.

– “Anna…?” tinig ni Thao ay halos di marinig, puno ng panibagong sakit.

Tumigil si Minh, ang kanyang mukha ay puno ng guilt at takot.

– “Thao… ipaliwanag ko… hindi ito… hindi mo iniisip na ganito ang mangyayari…”

Ngunit hindi siya pinansin ni Thao sa unang sandali. Tumayo siya, hawak ang kanyang telepono, at tinignan si Anna – ang matalik na kaibigan niya mula sa kolehiyo, ang taong pinagkakatiwalaan niya nang higit pa sa kahit sino.

Ang lahat ng tiwala ni Thao ay parang basag na salamin.

– “Anna… bakit…?” halos walang tinig.

Si Anna ay tahimik. Walang paliwanag sa simula. Tila alam niya rin na ang mga mata ni Thao ay parang naghuhukay sa kanyang kaluluwa.

Pagkatapos ng ilang segundo ng katahimikan, si Minh ay humakbang palapit.

– “Thao… pakikinig ka muna. Hindi ko sinasadya na masaktan ka. Lalo na sa ganitong paraan,” mahina at halatang guilt ang kanyang boses.

– “Hindi sinasadya? Tatlong araw na akong nag-aalala, at ikaw ay…” tumigil si Thao, lumuluha ngunit matatag ang tindig.

– “Anna… kasama mo siya?” tanong niya, halos hindi makapaniwala.

Anna ay tumayo, dahan-dahang humarap kay Thao.

– “Thao… hindi ko sinasadya. Pero may isang bagay na kailangan mong malaman,” sabi niya, tila humihingi ng awa.

Minh ay nagpatuloy:

– “Hindi ito tungkol sa pagmamahalan o pagkakasala. Anna ay may sakit, isang emergency, at ako ang tinawag para tulungan siya. Hindi ako naniniwala na mangyayari ito sa ganitong paraan, pero… kailangan kong maging sa tabi niya para sagipin ang buhay niya. Hindi ako lumilihis sa’yo, Thao…”

Si Thao ay nagulat. Ang sakit ay tila tumigil sa kanyang dibdib, ngunit pinalitan ng kalituhan at galit.

– “Ibig mong sabihin, hindi kayo…?” mahina niyang tanong.

– “Hindi… wala akong ginawa. Ako lang ang tinawag niya bilang pinakamalapit na kaibigan. Hindi ko rin gusto ang nangyari. At alam kong masakit ito sa’yo…” sagot ni Minh, na puno ng pagsisisi.

Thao ay naupo sa sofa, pinipilit kontrolin ang kanyang damdamin. Sa isang iglap, naisip niya – gaano man kalalim ang sakit, kailangan niyang malaman ang buong katotohanan bago maghusga.

Sa susunod na ilang oras, pinakinggan ni Thao ang paliwanag ni Anna:

– “Thao… humingi ako ng tawad. Ang tanging dahilan kung bakit ako naroroon ay may medical emergency sa aking kapatid. Tinawag niya si Minh dahil alam niyang maaasahan siya. Wala sa isip namin na masaktan ka.”

Thao ay huminga nang malalim, at unti-unting naisip: maging patas sa kanilang paliwanag at hindi basta maniwala sa nakikitang imahe lang.

Matapos ang gabing iyon, nagpasya si Thao na:

1. Kilalanin ang katotohanan bago maghusga.

2. Panatilihin ang sariling dignidad at kapayapaan.

3. Bigyan ng pagkakataon ang sarili na muling magtiwala, ngunit may hangganan.

Ang relasyon nina Thao at Minh ay nagpatuloy, ngunit sa mas bukas na komunikasyon at tiwala. Ang matalik niyang kaibigan, Anna, ay naging mas malapit sa kanya sa ibang paraan – bilang isang taong pinagkakatiwalaan, hindi bilang banta.

Bawat sakit at pagdududa ay naging pundasyon ng bagong lakas ni Thao. Natutunan niyang:

“Hindi lahat ng nakikita mo ay kabaligtaran ng katotohanan. Ang tunay na tiwala ay nasusukat hindi sa walang problemang relasyon, kundi sa kakayahan mong harapin ang sakit at pang-unawa sa bawat paliwanag bago maghusga.”

Ang dating takot at kawalang-katiyakan ay napalitan ng kapayapaan at mas matibay na relasyon. Si Thao ay natutong mahalin ang sarili, bigyan ng second chance ang relasyon, at malaman na ang tunay na lakas ay nasa tamang pagpapasya, hindi sa impulsive na galit o paghuhusga.

 Aral ng kwento:

1. Ang unang reaksyon sa sakit o betrayal ay maaaring mali kung hindi mo kilalanin ang buong katotohanan.

2. Ang tiwala at komunikasyon ay pundasyon ng matibay na relasyon.

3. Hindi lahat ng nakikita natin ay kabaligtaran ng katotohanan – minsan, ang pang-unawa at pakikinig ang magliligtas sa ating puso.