INIMBITAHAN AKO NG EX-HUSBAND KO SA KASAL NIYA PARA IPAMUKHA SA AKIN NA WALA AKONG KWENTA, PERO ANG HINDI NIYA ALAM, AKO ANG WAWASAK SA PINAKAMASAYANG ARAW NIYA
LIMANG TAON na ang nakalilipas mula noong itapon ako ni Mark na parang basahan. Noong panahong iyon, isa lamang akong simpleng maybahay. Losyang, walang sariling pera, at umaasa lang sa kanya. Nang magsimulang umangat ang negosyo niya, bigla na lang akong naging “hindi sapat” para sa kanya. Iniwan niya ako para sa isang mas bata, mas maganda, at mas “sosyal” na babae—si Trina.
Kaya naman ganoon na lang ang gulat ko nang makatanggap ako ng imbitasyon sa kasal nila. Isang napakagarbong imbitasyon na may gold leaf embossed pa. Alam ko ang intensyon ni Mark. Hindi niya ako inimbitahan para makipag-ayos. Inimbitahan niya ako para ipamukha sa akin kung gaano siya katagumpay at kung gaano ako ka-kaawa-awa simula noong iniwan niya ako. Gusto niyang makita akong nakaupo sa sulok, suot ang luma kong damit, habang pinapanood silang nagpapakasaya sa karangyaan.
Gusto niya ng palabas? Pwes, bibigyan ko siya ng palabas na hinding-hindi niya makakalimutan.
Dumating ang araw ng kasal. Ginanap ito sa pinakamahal na hotel ballroom sa Makati. Lahat ng mga bisita ay pawang mga naka-designer gowns at suits. Nakatayo si Mark sa altar, suot ang isang mamahaling tuxedo, nakangiti nang malapad habang hinihintay ang kanyang bride. Alam kong pasulyap-sulyap siya sa pinto, hinahanap ang “kawawang” ex-wife niya na inaasahan niyang darating na nakasakay lang sa taxi.
Nagsimula nang tumugtog ang musika para sa pagpasok ng bride, pero biglang may narinig na malakas na ugong ng makina sa labas ng ballroom doors. Hindi ito tunog ng ordinaryong sasakyan. Napatigil ang lahat at napatingin sa entrance.
Bumukas ang malalaking pinto. Sa halip na ang bride ang pumasok, isang makintab at itim na Rolls-Royce Phantom ang huminto mismo sa tapat ng red carpet entrance. Nagulat ang lahat. Sino ang may lakas ng loob na agawin ang eksena sa kasal?
Bumaba ang driver at binuksan ang pinto sa likod.
Una kong ibinaba ang aking paa, suot ang isang pares ng kumikinang na Christian Louboutin heels. Sumunod akong lumabas, hindi suot ang mga lumang damit na inaasahan ni Mark, kundi isang custom-made emerald green gown na gawa ng isang sikat na international designer. Ang tela ay yumayakap sa bago kong kurba, at ang mga diyamanteng alahas ko ay mas kumikinang pa sa chandelier ng hotel.
Tinanggal ko ang aking designer sunglasses at tumingin diretso kay Mark. Nakita ko kung paano nahulog ang panga niya. Ang losyang na babaeng iniwan niya ay isa na ngayong CEO ng sarili kong multinational company.
Pero hindi lang iyon ang sorpresa ko.
Tumalikod ako sa kotse at inilahad ang aking mga kamay. “Halina kayo, mga anak,” sabi ko.
Mula sa loob ng Rolls-Royce, lumabas ang dalawang maliliit na anghel—ang aking limang-taong-gulang na kambal na babae, sina Mia at Bea. Suot nila ang magkaparehong designer dresses na terno sa akin.
At ang mukha nila? Walang kaduda-duda. Kamukhang-kamukha ni Mark.
Nanahimik ang buong ballroom. Rinig na rinig ang pagsinghap ng mga tao. Hindi alam ni Mark na buntis ako noong pinalayas niya ako. At sa loob ng limang taon, itinago ko sila sa kanya habang bunde-build ko ang sarili kong imperyo.
Hawak ang kamay ng aking mga anak, naglakad ako sa gitna ng aisle na parang ako ang reyna ng okasyon. Hindi ko pinansin si Mark na nanginginig na sa altar. Nilampasan ko siya at dumiretso ako sa harap, kung saan nakatayo si Trina, ang bride, na kararating lang din at gulat na gulat sa nangyayari.
Huminto ako sa harap ni Trina. Maganda siya, oo, pero bakas sa mukha niya ang takot at kalituhan. Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa, pagkatapos ay tiningnan ko si Mark na ngayon ay namumutla na parang papel.
Ngumiti ako nang matamis kay Trina at binitawan ang mga salitang nagpatigil sa mundo nilang dalawa.
“Iha, maganda ang gown mo, pero sana handa ka nang bayaran ang lahat ng utang ng magiging asawa mo na mas malaki pa sa presyo ng kasal na ‘to, dahil ang sustento dapat ng mga anak kong ito ang ginagamit niya para magpasikat sa’yo at sa mga bisita mo ngayon.”
Parang binuhusan ng malamig na tubig ang buong paligid. Ang mga “rich friends” ni Mark ay nagsimulang magbulungan. Nalaman nilang peke pala ang yaman na ipinagmamalaki niya—na ang lahat ay utang at galing sa perang dapat ay para sa mga anak na inabandona niya.
Tumingin si Trina kay Mark, puno ng pandidiri at galit ang kanyang mga mata. “Totoo ba ‘yon, Mark? Baon ka sa utang at may mga anak ka?!” sigaw niya.
Hindi nakasagot si Mark. Nakayuko lang siya, talunan.
Walang sabi-sabi, tumalikod si Trina, hinablot ang kanyang belo, at tumakbo palabas ng simbahan habang umiiyak. Nagkagulo ang mga bisita. Kanselado ang kasal.
Tumingin ako kay Mark sa huling pagkakataon. Wala na ang yabang niya. Isa na lang siyang maliit na lalaki sa gitna ng nasirang pangarap niya.
Hinawakan ko muli ang kamay ng kambal ko. “Tara na, mga anak. Tapos na ang palabas,” sabi ko, at taas-noo kaming naglakad palabas ng ballroom pabalik sa aming Rolls-Royce, iniwan si Mark sa gitna ng kanyang kahihiyan.
