SA ARAW NG KASAL KO, HINILABOT NG BIYENAN KO ANG PEKE KONG BUHOK—AT NANG LUMANTAD ANG PAGKAKALBO KO SA HARAP NG LAHAT, MAY ISANG BAGAY NA HINDI KO INASAHANG MAGBABAGO SA BUONG BUNGALAN.
Ako si Almira, 29.
At ito ang sikreto kong itinago sa buong buhay ko—
isang sakit na unti-unting kumain sa kumpiyansa ko, sa pagkababae ko, at minsan… sa pag-asa ko.
Alopecia.
Unti-unting nalagas ang buhok ko hanggang sa halos wala nang natira.
Nagtago ako sa likod ng wigs—magaganda, makintab, mamahalin—pero lahat iyon ay takip sa sugat na ayaw kong ipakita kahit kanino.
Kahit… sa taong pakakasalan ko.
ANG PAGMAMAHAL NA NAGPAKALMA SA TAKOT KO
Si Eros, fiancé ko—mahal na mahal ko siya.
At mahal niya ako.
Kahit minsan gusto ko nang magtapat tungkol sa pagkakalbo ko,
lagi kong nauunahan ng takot:
“Paano kung iwan niya ako?”
“Paano kung hindi na niya ako makita bilang babae?”
“Paano kung pagtawanan niya ako?”
Kaya pinili kong manahimik.
Pinili kong magtago sa likod ng pinakamaganda kong wig sa araw ng aming kasal.
Pero hindi ko alam…
may taong mas interesado sa pagbagsak ko kaysa sa kaligayahan ko.
Ang kanyang ina — si Mrs. Callista Ramirez, ang pinakamasungit, pinakamalupit na biyenan sa buong barangay.
Hindi niya ako gusto.
Hindi niya gusto ang pamilya ko.
At siguradong hindi niya gusto ang sikreto ko.
ANG ARAW NG KASAL — AT ANG ARAW NG PAGKAHIYA
Maganda ang simbahan.
Puti ang mga rosas.
Maraming bisita.
Lahat nakangiti.
Pagdating ko sa altar, titig na titig si Eros sa akin—parang ako ang pinaka-magandang nilalang na nakita niya.
Pero nang dumating sa reception…
noon siya dumating.
Si Mrs. Callista.
Nakadilaw na gown, nakataas ang kilay,
at parang may apoy sa mga mata niya.
Lumapit siya sa akin sa gitna ng pagsasayaw namin ni Eros.
Ngayong araw na sana ay punô ng pag-ibig—
ginawa niyang araw ng pagwasak.
Sa harap ng lahat—
habang umiikot kami sa dance floor—
BIGLA NIYANG HINILA ANG BUHOK KO.
Hindi ko na nagawang humarang.
Hindi ko na nagawang sumigaw.
Isang malakas na sabunot—
at nalaglag sa sahig ang wig ko.
Kasunod nito…
nalantad ang makintab kong ulo.
Tumigil ang musika.
Tumigil ang sayaw.
Tumigil ang mundo.
Narinig ko ang bulungan:
“Kalbo pala siya?!”
“Diyos ko…”
“Bakit siya nagwi-wig?”
“Ano ‘yan? Sakit?”
Nanginig ang tuhod ko.
Gusto kong tumakbo.
Gusto kong magtago.
At ang biyenan ko?
Tumawa.
“Akala mo makikilala ka ng anak ko kung alam niyang KALBO ka?! Nagpapanggap ka! MANDARAYA!”
Humakbang si Eros palapit.
Pulang-pula ang mata.
Kumakabog ang panga.
At ang nangyari pagkatapos—
hindi ko inaasahan kahit sa panaginip.
ANG PANGYAYARING NAGPATAHIMIK SA BUONG BULWAGAN
Lumuhod si Eros sa harap ko.
Hinawakan ang mukha ko.
Hinalikan ang noo kong walang buhok.
Tumulo ang luha ko.
Pero ang kanya?
Galit.
Pero hindi para sa akin—para sa nanay niya.
“MA! Paano mo nagawa ‘yan?!”
“Anong paano?! Niloko ka niya!”
“Hindi niya ako niloko!
Ako ang may kasalanan!”
Nagkagulo ang lahat.
Parang pelikula.
Parang hindi ako totoo.
Nagpatuloy si Eros, malakas ang boses:
“SIYA ANG GUSTO KONG PAKASALAN.
BUO. KAHIT KALBO. KAHIT MAY SAKIT.
KAHIT ANO PA!”
Napalunok ang mga bisita.
Ilan napaluha.
Pero hindi doon natapos ang rebelasyon ni Eros.
Huminga siya nang malalim.
“At kung may nagtataka kayo…
may alopecia rin ako noong bata ako.”
Nagulat ang lahat.
Ako ang pinaka-nagulat.
Tinaas niya ang bangs niya nang bahagya—
at ipinakita ang manipis na peklat malapit sa hairline niya.
“Natakot akong aminin dahil ayokong kaawaan.
Kaya naiintindihan ko siya…
Mas higit pa.”
Biglang bumagsak ang kamay ni Mrs. Callista.
Nanginig ang labi.
“Eros… anak…”
Pero umatras si Eros.
“Kapag sinaktan mo ulit ang asawa ko—
hindi ikaw ang mawawala sa buhay niya.
Ako ang aalis sa buhay mo.”
Nagkatinginan ang mga tao.
Ilang bisita ang pumalakpak.
Ilan ang nagsabi:
“Tama!”
“Grabe ‘yung nanay!”
Lumapit si Eros sa akin.
Hinawakan ang ulo kong walang buhok.
At bumulong siya ng mga salitang nagpalaya sa puso ko:
“Walang buhok o meron…
ikaw pa rin ang pinakamagandang babaeng mahal ko.”
At hinalikan niya ako sa harap ng lahat.
Walang wig.
Walang takot.
Walang hiya.
At doon ko lang naramdaman:
Ito ang totoong kasal.
EPILOGO — ANG BUHAY PAGKATAPOS NG PAGHIHILA NG WIG
Hindi agad nagbago ang relasyon namin sa nanay ni Eros.
Pero natutunan niya ang isang bagay:
Hindi nakikita ang kagandahan sa buhok.
Nakikita ito sa tapang.
At ako?
Hindi na ako nag-wig araw-araw.
Minsan lang—kapag trip ko.
Hindi dahil kailangan ko…
kundi dahil choice ko.
At sa bawat umagang nagigising ako sa tabi ni Eros,
iniisip ko ang araw na iyon—
ang araw na tinanggalan ako ng wig…
pero doon ko pala nahanap ang tunay kong sarili.
