“3 TAON PAGKALIPAS NG DIVORCE, NAG-ASAWA AKO NG LALAKING PIKON AT PIKIRA—PERO ANG KATOTOHANAN NA TINAGO NIYA AY NAGPAHIYOM AT NAGPALUHA SA AKIN.”
Ako si Alona, 38.
Tatlong taon na ang lumipas simula nang iniwan ako ng dating asawa ko dahil hindi na raw ako “kasing ganda” at “kasing sigla” ng dati.
Binura ko ang sarili ko.
Binura ko ang tiwala ko.
Binura ko ang pag-asa ko sa pag-ibig.
Pero isang araw, dumating sa buhay ko si Tomas, 41.
Tahimik.
Payapa.
At may kapansanan—pipi, at pilay ang isang paa.
Kumakain siya noon sa karinderya ko.
Hindi siya nagsasalita, pero palagi siyang nakangiti.
Palagi niyang ibinabalik ang plato niya nang malinis.
At palagi siyang nag-iiwan ng maliit na bulaklak sa ibabaw ng mesa.
Hindi ko alam kung bakit,
pero sa dami ng taong dumaan sa buhay ko…
si Tomas pa ang nakapagpahinga sa puso ko.
ANG PROPOSAL NA NAGPAIYAK SA AKIN
Isang gabi, habang nagsasara ako ng karinderya,
lumuhod si Tomas—kahit hirap siya sa pilay niya.
Hawak niya ang maliit na kahon.
May nakasulat sa papel:
“Pwede ba kitang mahalin habang buhay?”
Hindi ko napigilan ang luha ko.
Hindi ko alam kung bakit…
pero pumayag ako.
Hindi dahil sa awa.
Hindi dahil nag-iisa ako.
Kundi dahil sa unang pagkakataon,
may lalaking nagpakita ng pag-ibig
na hindi nangangailangan ng salita.
ANG SIMULA NG BAGONG BUHAY
Tatlong buwan mula noon,
kasal na kami.
Simple lang.
Sa munisipyo.
Walang malaking handaan.
Walang mamahaling damit.
Pero nang hawakan niya ang kamay ko,
naramdaman kong hindi ako mag-isa.
Nakatira kami sa barung-barong niya.
May tumutulo ang bubong.
May tagpi ang dingding.
Pero araw-araw akong ginising ng almusal niya—
kape na malabnaw at itlog na pinalo gamit ang isang kamay.
Pero ngayon,
pagkatapos ng tatlong buwan naming kasal…
may isang sikreto siyang hindi ko pa alam.
At ang sikreto na ito…
magpapabago sa lahat.
ANG ARAW NA NADISKUBRE KO ANG TOTOO
Isang hapon, bumisita ako sa karinderya para kumuha ng ingredients.
At pagbalik ko sa bahay…
Wala si Tomas.
Pero may naririnig akong mga tao sa labas.
Mga customer?
Mga kapitbahay?
Nagtaka ako.
Sumilip ako sa bintana.
At muntik na akong hindi makahinga.
Nakita ko si Tomas…
hindi pilay.
Diretso ang lakad.
Maayos ang kilos.
Parang walang iniindang sakit.
Hindi ako makagalaw.
At ang mas matindi—
May kausap siyang lalaki.
At si Tomas…
NA-GSA-SA-LI-TA.
Tomas: “Sige, i-match n’yo ang offer tomorrow.
Gusto kong maayos ang kontrata bago ko pirmahan.”
Nanigas ang buong kalamnan ko.
Hindi pipi.
Hindi pilay.
Hindi mahirap.
Sinundan ko siya gamit ang boses ko na halos pabulong:
Ako: “Tomas… sino ka?”
Napalunok siya.
Nag-iba ang mukha niya.
ANG KATOTOHANANG LUMABAS
Lumapit siya sa akin.
Hindi na pilay.
Hindi na tahimik.
Tomas: “Alona… hindi ko sinadya.
Natakot lang ako.”
Ako: “Natakot? Sa ano?”
Huminga siya nang malalim.
Tomas: “Natakot akong mahalin mo ako dahil sa pera.
Hindi dahil sa pagkatao ko.”
Nanlaki ang mata ko.
Tomas: “Alona…
ako ang nagmamay-ari ng tatlong branch ng supermarket sa bayan.
At lahat ng naipundar ko…
ay dahil sa hirap at sakit na pinagdaanan ko bago kita nakilala.”
Naupo ako.
Nanginig.
At hindi ko alam kung iiyak ba ako o tatawa.
Ako: “Bakit mo ako pinili?”
Tomas: “Dahil ikaw lang ang tumingin sa akin na parang tao…
hindi presyo.”
Tumulo ang luha ko.
Ako: “Pero niloko mo ko.”
Tomas: “Totoo. Pero lahat ng araw na kasama kita…
hindi ko niloko ang naramdaman ko.”
Hinawakan niya ang kamay ko.
Tomas: “Kung ayaw mo na…
tatanggapin ko.
Pero sana maalala mo…
ikaw ang una at huling babaeng minahal ko nang tunay.”
ANG PAGPILI KO
Hindi ako sumagot agad.
Umiyak ako buong gabi.
Nagdasal.
Nag-isip.
At kinabukasan,
lumapit ako sa kanya habang nagluluto siya ng kape.
Ako: “Tomas…
gusto kong mahalin ka.
Pero sa totoo mo.”
Ngumiti siya.
Hindi pilit.
Hindi naka-maskara.
Tunay.
At doon,
nagyakap kami—
hindi bilang taong nagtatago,
kundi bilang dalawang taong natagpuan ang isa’t isa
sa paraang hindi ko kailanman inakalang posible.
EPILOGO — ANG TUNAY NA YAMAN
Ngayon, tatlong taon na ang lumipas.
Masaya kami.
Matatag.
At wala nang sekreto.
Wala nang pagpapanggap.
At araw-araw, naririnig ko mula sa kanya:
“Salamat, Alona…
minahal mo ako nung akala ko wala nang papansin sa isang katulad ko.”
At ako naman?
Tuwing umuuwi siya,
niyayakap ko siya nang mahigpit.
Dahil ngayon alam ko:
Hindi pera ang pinakamahalaga.
Hindi katawan.
Hindi anyo.
Kundi ang pag-ibig na nagtatapat,
kahit natatakot.
