“IBINENTA AKO NG SARILING MAGULANG KO SA ISANG MAYAMAN — PERO ANG NANGYARI SA GABING NG KASAL NAMIN… HINDI INASAHAN NG BUONG PAMILYA NIYA.”
Ako si Amara, 19.
Lumaki sa hirap.
Lumaki sa utang.
Lumaki sa mundong barya-barya ang buhay ng tao —
pati pala ako, may presyo.
Akala ko tinatawanan lang ako ng tadhana…
pero nang isang gabi, umuwi ang mga magulang ko na umiwas ng tingin—
“Anak… may bibili sa’yo.
Para sa kinabukasan mo. Para mabayaran natin ang utang.”
Parang sinampal ako ng hangin.
Hindi ako makapagsalita.
Binenta ako.
Sa halagang hindi ko man lang nalaman.
At ang bibili?
Isang lalaking mayaman, si Sevastian Dela Torre — 32, heir ng malaking negosyo,
at sinasabing walang puso.
Hindi ko maawat ang sarili ko.
Umiyak ako buong gabi.
Pero kinabukasan…
isinakay nila ako sa kotse na hindi ko naman ginusto,
at doon nagsimula ang buhay na hindi ko pinili.
ANG HINDI KO NAUNAWAAN SA KANYA
Pagdating ko sa mansion ni Sevastian,
iniupo niya ako sa harap ng malaking mesa na parang nasa korte ako.
Tahimik siya.
Malalim ang tingin.
Parang basang-basa niya ang buong kaluluwa ko.
Sevastian: “Pinilit ka nila, hindi ba?”
Ako: “… oo.”
Sevastian: “At ayaw mo nito?”
Ako: “Sino ba namang may gusto mabili?”
Hindi ko pinigilan ang luha ko.
At ang hindi ko inaasahan…
Tumayo siya at lumapit nang dahan-dahan.
Hindi para hawakan ako.
Hindi para sakmalin ako.
Kundi para…
ilapag sa harap ko ang kontrata.
Sevastian: “Hindi kita bibilhin.
Binayaran ko sila para bitawan ka — hindi para angkinin ka.”
Napatingin ako.
Halos di makapaniwala.
Ako: “Kung gano’n… bakit mo ako dinala rito?”
Sevastian: “May bagay kang dapat malaman… sa araw ng kasal.”
Kasal?
Sa ayaw at gusto ko, itinulak pa rin ako ng mga magulang ko sa kasal.
Hindi ko alam kung bakit kailangan pa.
Hindi ko alam anong plano ng lalaking ito.
Pero wala na akong laban.
ANG ARAW NG KASAL NA HINDI KO PINILI
Hindi ako gumanda.
Hindi ako nagsuot ng bongga.
Hindi ako ngumiti.
Para akong ibon na pilit isinuksok sa hawla ng ginto.
Pagpasok ko sa bulwagan,
nakita ko ang daming tao—
pamilya, bisita, media, investors ng kumpanya nila.
At ako?
Ako ang babaeng bilin.
Pagdating sa altar,
sinapo ko ang kamay ko,
hindi ko siya matingnan.
Pero narinig ko ang bulungan:
“Ayun ’yung batang binili raw ng pamilya niya…”
“Grabe, pati tao nabibili na ngayon.”
“Siguro sobrang in love si Sevastian, kaya bumili nalang.”
Gusto kong lumubog sa lupa.
Pero tahimik lang si Sevastian,
parang hinihintay ang tamang oras.
At nang dumating ang gabing iyon —
ang wedding night —
doon nagbago ang lahat.
ANG GABING NAGPASABOG NG KASINUNGALINGAN
Pagpasok namin sa silid,
akala ko…
ito na.
Ang gabing kinatatakutan ko.
Pero hindi niya ako nilapitan.
Umupo siya sa harap ko at huminga nang malalim.
Sevastian: “Amara… may dapat kang malaman.”
Ako: “Ano?”
Sevastian: “Hindi ako ang bumili sa’yo.”
Napakunot ako ng noo.
Ako: “Pero— sinabi ng mga magulang ko—”
Sevastian: “Oo. Binili ka.
Pero HINDI AKO ang nagbayad.”
Lumapit siya,
naglabas ng isang envelope,
at ibinigay sa akin.
Nanginginig ang kamay ko habang binubuksan ko…
at muntikan akong mawalan ng hininga.
RECEIPTS.
BANK STATEMENTS.
TRANSFER RECORDS.
Nagbayad para “bilhin” ako…
ay PAMILYA NIYA —
HINDI SIYA.
Sevastian: “Plano ka nilang gawing utang-na-loob wife.
Pagmamay-ari.
Trabaho.
Alipin ng pangalan namin.”
Natigilan ako.
Ako: “Bakit mo ‘to pinakita?”
Sevastian: “Kasi hindi ako papayag maging katulad nila.”
Tumingin siya nang diretso sa akin.
Sevastian: “Hindi kita asawa dahil binili ka nila.
Asawa kita dahil pipiliin kitang pakasalan kung papayag ka.
Kung hindi…
buburahin ko lahat ng papel ngayong gabi.”
At doon…
bumukas ang pinto.
ANG KAGULUHANG KAILANMAN HINDI MAKAKALIMUTAN
Pumasok ang pamilya niya—
galit, sumisigaw, nagwawala.
“Sevastian! Anong ginagawa mo?!”
“Hindi mo pwedeng wasakin ang plano ng pamilya!”
“Ang babae na ’yan, binayaran namin! Amin siya!”
Pero tumayo si Sevastian.
Matatag.
Galit.
Handang pumutok.
Sevastian: “Hindi kayo bibili ng tao.
Hindi habang buhay ako ang tagapagmana ninyo.
Hindi habang nandito ako.”
Umalingawngaw ang buong bahay.
Ang mga bisita sa ibaba—
narinig ang ingay.
Tumakbo paakyat.
At nang makita nilang lahat ang hawak kong papeles…
NAHIMIK ANG BUONG GABI.
ANG LINYA KO NA NAGPAHINTO SA LAHAT
Tumingin sa akin ang lahat—
pamilya niya, bisita, media, tauhan, kasambahay.
At kahit nanginginig ako,
nagsalita ako.
“Hindi ako pag-aari ninyo.
At hindi ako produkto ng kahirapan.
Tao ako.”
At ako mismo ang pinunit ang kontratang ginamit para bilhin ako.
Tumayo si Sevastian sa tabi ko, hawak ang kamay ko.
Sevastian: “Simula ngayon…
wala nang bibili.
Wala nang magmamay-ari.
Siya ay malaya.”**
At doon…
maraming umiyak.
At doon…
finally, ako rin.
EPILOGO — ANG HINDI KO INAASAHANG PAG-IBIG
Lumipas ang ilang buwan.
Tinulungan niya ang pamilya ko—
hindi para bilhin ako,
kundi para tulungan silang bumangon.
At ako?
Natuto akong magmahal nang hindi takot.
Natuto akong maniwala ulit.
Natuto akong pumili.
At nang araw na ako mismo ang nagtanong sa kanya:
“Pwede bang magsimula tayo… bilang dalawang taong malaya?”
Ngumiti siya.
“Matagal ko nang hinihintay na marinig mo ’yan.”
At doon nagsimula ang buhay ko—
hindi bilang taong binili,
kundi bilang taong PINILI.
