SA HALOS SINGKUWENTA ANYOS KONG EDAD, NAG-ASAWA AKO NG LALAKING MAS BATA NG TATLUMPUNG TAON — LIMANG TAON NIYA AKONG TINAWAG NA “MALIIT KONG MISIS”… PERO NANG GABING SINUNDAN KO SIYA SA KUSINA, NATAGPUAN KO ANG KATOTOHANANG HINDI KO KAYANG TANGGAPIN
Ako si Luisa, 58.
Isang babaeng nagdaan na sa unos,
nagmahal, nawasak,
at muling bumangon sa edad na akala ko ay huli na ang lahat.
Hindi ko inasahan na sa edad kong iyon,
may makikilala pa akong lalaki:
gwapo, mabait, masayahin,
at higit sa lahat — mas bata ng 30 taon.
Si Jace, 28.
Nang una ko siyang nakilala,
halos ayaw ko maniwalang totoo siya.
Hindi dahil pogi,
kundi dahil kung paano niya ako tinitingnan.
Para bang hindi niya nakikita ang kulubot ko,
ang uban ko,
ang mabagal kong paglakad…
kundi ang puso ko.
Limang taon kaming mag-asawa.
Limang taon niya akong tinatawag na:
“My little wife.”
“Maliit kong misis.”
“Baby ko.”
“Hon-hon.”
At sa loob ng limang taon,
bawat gabi —
nagtitimpla siya ng maligamgam na tubig para sa akin.
“Para sa tuhod mo, love.”
“Para hindi ka manakit ng likod.”
“Para makatulog ka nang mahimbing.”
Ang buong mundo ang nagsabing “imposible.”
Na “may kailangan lang siya.”
Na “pinaglalaruan lang niya ako.”
Pero pinili kong maniwala:
na mahal niya ako.
Totoo.
Buong puso.
Hanggang sa gabing iyon.
Gabing nagpabago ng lahat.
ANG GABING MAY NARINIG AKONG HINDI KARANIWAN
Alas-dose na ng gabi.
Gising pa rin ako dahil sa ubo.
“Love, kunin kita ng tubig, ha?”
sabi ni Jace, humalik pa sa noo ko.
Normal lang.
Ginagawa niya iyon tuwing gabi.
Pero pagkaraan ng ilang minuto,
may narinig akong tunog —
hindi tunog ng gripo,
hindi tunog ng baso,
kundi pabulong na pag-uusap.
Mahinang-mahina,
pero malinaw na lalaki ang kausap niya.
Kinabahan ako.
Hindi dahil nagseselos ako —
kundi dahil wala naman kaming bisita.
At doon nagsimula ang kutob sa dibdib ko.
Ako, si Luisa na hindi mga batang babae sa telenovela.
Pero alam kong may mali.
Bumangon ako.
Tahimik.
Hindi ko sinindi ang ilaw.
At dahan-dahang bumaba ng hagdan.
Hanggang sa makarating ako sa kusina.
At doon…
para akong tinamaan ng kidlat.
ANG DALA NIYANG LIHAM… AT ANG SAGOT NA HINDI KO INAASAHAN
Nakita ko si Jace.
Nakaharap sa isang lalaki na hindi ko kilala.
Matangkad, naka-tshirt,
parang 20s pa lang.
May hawak silang sobre —
puti, makapal, may pangalan ko sa harap.
Nang marinig akong huminga nang malalim,
lumingon sila pareho.
Namutla si Jace.
Halos malaglag ang papel.
“L-Luisa… love… pwede bang bumalik ka muna sa taas?”
Hindi ako umalis.
Tumayo ako nang diretso.
Pinilit maging matatag kahit nanginginig ang kamay ko.
“Ano ‘yan?
Ano ‘yang hawak niyo?”
Tumitig si Jace —
hindi guilty,
hindi takot…
kundi nalulungkot.
Kinuha ko ang sobre.
Binuksan.
At doon nakasulat ang mga salitang
nagpabagsak sa puso ko.
“MRS. LUISA CRUZ — KIDNEY TRANSPLANT PRE-APPROVAL”
Nanlumo ako.
Halos mahulog ang dibdib ko.
Nakatingin ako kay Jace, tulala.
“A-Ano ‘to…?
Bakit… bakit may ganito?”
At dahan-dahan siyang lumapit,
hawak ang pisngi ko.
“Love…
tatlo ang doktor na nagsabi —
lumalala ang kidney mo.”
“At ayokong sabihin sa’yo kasi…
natatakot ako na isipin mong awa lang ang pagmamahal ko sa’yo.”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.
Hindi ako nakapagsalita.
At tuloy-tuloy siyang nagsalita:
“Yung lalaking kasama ko?
Siya ang kapatid ko.
Siya ang magdo-donate ng kidney mo.”
Tumulo ang luha ko.
Hindi dahil sa sakit…
kundi dahil hindi ko inasahan ang katotohanan.
Ang buong akala ko —
may tinatago siya mula sa akin,
may masamang plano,
may pagtataksil…
Pero ang totoo?
May lihim siyang hinihingi sa langit —
ang mabigyan ako ng panibagong buhay.
ANG NAG-IISANG RASON KUNG BAKIT NIYA AKO TINATAWAG NA “MALIIT KONG MISIS”
Umupo ako.
Nanginginig.
At sinabi niya ang linyang hindi ko makakalimutan:
“Tinatawag kitang ‘maliit kong misis’…
dahil ayokong maramdaman mong tumatanda ka.
Gusto kong maramdaman mo araw-araw
na ikaw pa rin ang baby ko.”
“At kaya ako lagi nagtitimpla ng tubig para sa’yo…
dahil hindi mo alam,
masakit na ang likod mo dahil hindi gumagana nang maayos ang kidney mo.”
Naiyak ako.
Hindi ko napigilan.
Hinawakan ko siya sa mukha.
“Bakit hindi mo sinabi?
Bakit hindi mo ako binigyan ng pagkakataong takutin ka, sigawan ka, awayin ka man lang?”
Ngumiti siya nang malungkot.
“Ayokong maramdaman mong pabigat ka.
Mas gusto kong mahalin mo ako nang walang takot
kaysa mahalin mo ako habang iniisip mong mawawala ka.”
At doon tumulo ang luha kong hindi ko na mapigilan.
ANG KATOTOHANANG HIGIT KONG HINDI INAASAHAN
Hinawakan niya ang kamay ko,
dinala sa notebook na nasa mesa.
Nakasulat doon:
“LIST OF THINGS TO DO BEFORE SURGERY FOR MY WIFE”
At ang mga laman?
-
Bilhan ng bagong plantsa
-
Ayusin ang bubong
-
Dagdagan ang bulaklak sa garden
-
Ilipat ang bayad para sa maintenance medicine
-
Mag-ipon ng pang-shopping niya pagkatapos gumaling
-
Bilhan ng bagong unan
-
Maghanda ng maliit na kanta para gisingin siya sa ward
-
Paalalahanan ang sarili:
“MAHAL NA MAHAL MO SIYA. KAHIT TATLOPUNG TAON ANG AGWAT N’YO.”
Hawak ko yung notebook.
Nanginginig.
At ang huling nakasulat sa pinakailalim:
“KAPAG TINANGGAL NA ANG SAKIT SA KANYA,
BABAWI AKO SA LAHAT NG GABING NATULOG AKO SA GILID NG KAMA NIYA.”
Lumuhod ako.
Ni-yakap ko siya, mahigpit.
“Jace… hindi ko alam na ganito kalalim ang pagmamahal mo.”
At doon niya sinabi ang katotohanang
hindi ko inasahan kailanman.
“Luisa… ikaw ang unang babaeng hindi nang-iwan sa’kin.
Ikaw ang unang babaeng nagsabing kaya kong magbago.
At kung kailangan kong ibigay ang buong buhay ko para sa’yo…
ibibigay ko.”
At doon ko naintindihan:
Hindi ako ginugulang—
minamahal ako.
Hindi ako pinaglalaruan—
iniingatan ako.
Hindi siya nanliligaw pa rin—
nagdadasal siya para sa akin.
EPILOGO: ANG OPERA NA NAGBAGO SA BUHAY NAMIN
Lumipas ang dalawang buwan.
Na-approve ang transplant.
Na-operahan ako.
Nabuhay ako.
Lumakas ako.
At nang lumabas ako ng ospital,
hindi ko makakalimutan ang ginawa niya.
Sa harap ng mga nurse at doktor,
lumuhod si Jace sa sahig
bitbit ang maliit na bouquet,
at sinabing:
“Maliit kong misis…
salamat at lumaban ka.”
At sa unang pagkakataon,
hindi ko na narinig ang “maliit kong misis”
bilang biro, pang-asar, o cute na tawag.
Narinig ko siya bilang pagsamba.
Pagpapahalaga.
Pagpapasalamat na hindi ako bumigay.
At sa dulo…
Hindi mahalaga ang edad.
Hindi mahalaga ang agwat.
Hindi mahalaga ang paningin ng tao.
Ang mahalaga:
kung sino ang humawak sa kamay mo noong akala mong matatapos na ang lahat.
