“SABI NG KAPATID KONG BABAE, ‘HINDI KA SUCCESSFUL KAYA AYOKO NA IKAW ANG MAGLAKAD SA AISLE KO’ — PERO SA GABING IYON… SIYA ANG UMUWI NA PUNO NG PAGSISISI.”
Ako si Marian, 31.
Ate ako ni Lira, 27 — ang bunso naming parang prinsesa noong bata pa, palaging pinapaubaya ko ang lahat sa kanya.
Mula laruan, kwarto, uniporme, hanggang pangarap.
Ako? Tahimik lang.
Hindi ako matalino tulad niya.
Hindi ako maganda tulad niya.
Hindi ako mayaman tulad niya.
At hindi ako “successful” tulad ng gusto niyang tao sa paligid niya.
Pero kahit ganoon…
mahal ko siya.
Kaya nang sinabi niyang ikakasal na siya?
Masaya ako — buong puso.
Hindi ko inasahan ang sakit na kasunod.
ANG ARAW NA SINABIHAN NIYA AKONG HINDI AKO KARAPAT-DAPAT
Isang linggo bago ang kasal, tinawag niya ako sa kapehan.
Naka-long dress siya, may makeup, nakaayos.
Ako? Pawisan galing trabaho, naka-uniform ng cashier.
Umupo siya na parang CEO.
“Ate, may sasabihin ako.
Hindi na ikaw ang maid of honor.”
Natigilan ako.
“Ha? Bakit naman? Inayos ko na yung speech—”
Tumawa siya nang malamig.
“Ate… come on.
Look at you.
Hindi ka successful.
Hindi ka bagay sa entourage ko.
Hindi aesthetic sa pictures.”
Para akong binuhusan ng yelo.
Hindi ako makagalaw, hindi makasalita.
Inulit niya pa:
“Gusto ko yung kasama ko sa aisle—
successful, presentable.
Hindi… ikaw.”
Tumawa siya nang malumanay, parang compliment na insulto.
Ako?
Ngumiti.
Tumango.
“Okay lang, Lira. Naiintindihan ko.”
Pero pag-uwi ko…
Doon ako bumigay.
Doon ako umiyak nang walang tunog.
ANG HAPONG HINDI NIYA INAASAHAN
Dumating ang araw ng kasal.
Maingay. Maganda. Magarbong dekorasyon.
Hindi ako nag-ayos.
Hindi ako sumama sa entourage.
Hindi ako umupo sa harap.
Umupo ako sa pinakalikod —
nang hindi na niya ako mapapansin.
Pero kahit masakit…
Ayaw kong sirain ang araw niya.
Habang naglalakad si Lira sa aisle,
nakita ko siyang parang prinsesang nakalutang.
Akala ko masaya na siya.
Akala ko buo na siya.
Pero ang saya niya…
hindi ko alam,
sandali na lang palang mananatili.
ANG TELEPONONG DUWAG MAGHINTAY
Gabi na.
Nasa boarding house ako, nagbubura ng luha sa unan.
Tumunog ang phone ko —
si Lira.
Hindi ako sumagot.
Hindi pa ako handa.
Pero sunod-sunod ang tawag.
Pagka-seventh call, sinagot ko na.
Humahagulhol siya.
“Ate… please… dito ka.”
“Ate… please… kailangan kita.”
“Ate… sorry… sorry… sorry…”
Nanlamig ako.
“Lira, bakit? Ano nangyari?”
At ang sinabi niya…
bumiyak sa puso ko.
ANG KATOTOHANANG TUMAMA SA KASAL NIYA
Umiiyak siya, basag ang boses:
“Ate… iniwan niya ako.”
“Nakita ko sa phone niya—may babae siya.”
“Nag-away kami sa honeymoon room…”
“Sabi niya, matagal na raw tapos kami.”
Hindi ako makapaniwala.
“Ate, kasalan ko ngayon…
pero wala akong asawa.”
Hindi ako nakapagsalita…
pero tumulo na lang ang luha ko mag-isa.
Dinugtungan niya:
“Ate… yung mga successful friends ko—umalis na.”
“Yung entourage ko… wala na.”
“Wala akong kasama.”
At humagulhol siya.
“Ate… bakit hindi kita pinili?
Ikaw lang naman ang hindi ako iiwan.”
Para akong tinamaan ng kidlat.
Hindi ako prepared.
Hindi ko alam kung matutuwa ba ako, maaawa, o masasaktan.
Ngunit isa lang ang naramdaman ko:
Na-miss ko ang kapatid kong dating humahawak sa kamay ko.
ANG PAGBALIK NG ATE NA HINDI NIYA PINAPANSIN
Pagdating ko sa hotel,
nakaupo siya sa sahig, suot ang wedding gown,
magulo ang buhok, namumugto ang mata.
Pagkakita niya sa’kin…
Yumakap siya,
parang batang takot maiwan.
“Ate… sorry.”
“Ikaw dapat ang kasama ko sa aisle…”
“Ikaw dapat ang pinili ko…”
“Ikaw dapat ang katabi ko ngayon…”
Hindi ko na pinigilan luha ko.
Hinawakan ko pisngi niya.
“Lira… hindi mo kailangan maging perfect.”
“At hindi mo kailangan successful ako para maging kapatid mo.”
“Nandito ako kahit hindi mo ko pinili.”
Humagulhol siya lalo.
At doon,
sa gitna ng wedding gown at luha,
sa pulang carpet at sirang pangarap…
muling nabuo ang pagiging magkapatid namin.
ARAL NG ISTORYA
Minsan, pinipili ng tao ang mundo bago ang puso —
at doon nila nare-realize kung sino talaga ang tunay na kasama.
At kahit hindi ka nila pinili sa simula…
ikaw pa rin ang huling tatawagan nila kapag gumuho lahat.
