PINALAYAS AKO NG BIYENAN KO HABANG UMUULAN—SA PANAHONG NASA PROBINSYA ANG ASAWA KO, AKO ANG TINAPAT NG BUONG GALIT NA HINDI KO NAMAN KAILANMAN HINILING
Ako si Anna, 28 anyos.
At ang kwentong ito…
hindi ko akalaing mangyayari sa isang taong humiling lang ng simpleng tahanan.
Hindi ko hiniling maging mayaman.
Hindi ko hiniling maging espesyal.
Ang gusto ko lang—
mahalin at kilalanin bilang parte ng pamilya.
Pero isang gabi ng malakas na ulan…
nalaman ko kung gaano kabilis mawala ang tahanang pinapangarap mo
kapag ang taong dapat yumakap sa’yo…
ay siya palang unang magtutulak sa’yo palabas.
ANG BAGYO NA HINDI LANG NASA LABAS, KUNDI NASA LOOB NG BAHAY
Nasa probinsiya ang asawa kong si Marco para magtrabaho.
Ako, naiwan sa bahay ng biyenan ko.
Sa isip ko, normal ang lahat.
Pero biglang…
“Anna! Bumaba ka rito!”
malakas na sigaw ni Mama Elena.
Pagbaba ko, nakaturo ang daliri niya sa akin.
Galit.
Matulis.
Parang kutsilyo.
“Ikaw… ilang araw ka nang walang ambag dito.”
“Kumakain ka. Natutulog ka. Pero ano ginagawa mo?”
Hindi ako nakapagsalita.
Pagod ako sa trabaho.
Pagod ako sa lahat.
“Ang babaeng walang silbi, walang lugar dito!”
Mas lumalakas ang ulan.
Tumitilaok ang kidlat.
Pero mas malakas ang boses niya.
Nanginginig ako.
“Ma… may problema po ba?”
Tumingin siya sa akin nang may pandidiri.
“Oo. Ikaw.
Ikaw ang problema.”
ANG MAHABANG DIALOGUE BLOCK NA HINDI KO MAKALIMUTAN HABANG BUHAY
Kinuha niya ang bag ko.
Isiniksik lahat ng damit ko.
Hindi man lang inayos—
parang basura lang.
Hinila niya ang braso ko.
“Lumabas ka rito, Anna.
Hindi ka parte ng pamilyang ’to.”
Napapikit ako.
Humihikbi.
“Ma… naghihintay lang po ako ng tawag kay Marco…
Wala akong ibang pupuntahan—”
Pero tinulak niya ako.
Binuksan ang pinto.
Pumutok ang lamig ng ulan sa balat ko.
At doon niya sinabi ang pinaka-masakit:
“Mas mabuti pang maulanan ka sa labas
kaysa makita kita dito sa loob.”
Parang nalaglag ang puso ko.
Parang pinunit.
“Ma… kahit sandali lang po, hintayin ko si Mar—”
“Walang Marco dito para ipagtanggol ka.
At kahit nandyan siya—
hindi ka niya dapat kinuha.”
Doon ako tuluyang bumigay.
Humagulgol.
ANG PAGLALAKAD SA ULAN NA WALANG KASIGURUHAN
Lumabas ako.
Nasa hagdan lang ako.
Basang-basa.
Yung ulan parang may sariling galit.
Masakit.
Malamig.
Yung mga kapitbahay nakasilip.
“Si Anna yun?”
“Bakit siya pinaalis?”
“Naku, kawawa naman…”
Pero walang lumapit.
Walang tumulong.
Ako lang.
Ako lang at ang ulan na walang pakialam.
Niyakap ko ang sarili ko.
Hawak ang bag.
Hawak ang huling piraso ng dignidad ko.
ANG TAWAG NA PINAKANAGPASAKIT NG LAHAT
Tumawag si Marco.
“Love? Okay ka lang?
Bakit ang ingay ng ulan?
Ba’t parang hingal ka?”
Hindi ako makasagot.
“Love… asan ka?”
At doon ako napahagulgol.
“Marco…
pinapalayas ako ni Mama.”
“AN?!
Love bakit?!”
“Hindi ko alam…
wala naman akong ginagawa…”
Narinig ko siyang humikbi.
Oo, humikbi.
Ang asawang hindi umiiyak…
ngayon umiiyak dahil nag-iisa ako sa ulan.
“Love… wag kang aalis diyan.
Papunta na ko.
Pauwi na ko NGAYON NA.”
Pero malayo siya.
Probinsya.
Biyahe.
Oras.
Kailangan kong humawak sa sarili ko.
ANG TAONG HINDI KO INAASAHANG DARATING
Habang naglalakad ako,
may isang kotse ang huminto.
Binuksan ang bintana.
A familiar face.
“Anna?
Ano ginagawa mo dito?
Bakit basang-basa ka?”
Si Tito Ramon—
matagal nang kaibigan ng pamilya ni Marco.
Nang makita niya ang luha ko,
at ang bag ko,
bigla siyang tumalim ang tingin.
“Si Elena ba may gawa nito?”
Hindi ako makapagsalita.
Tumango lang ako.
Pinagbuksan niya ako ng pinto ng kotse.
“Sumakay ka.
Hindi ka pwedeng maglakad sa ulan nang ganyan.”
ANG PAGBAWI SA SARILI KONG MATAGAL NANG WASAK
Dinala niya ako sa condo ng kapatid niya.
Pinahigop ng mainit na sabaw.
Pinakumot.
Pinagamit ng tuwalya.
Pinaupo sa sofa na hindi ko pa nakaupuan kahit kailan.
At nang makatulog ako…
narinig ko ang usapan nila Marco at Tito through speaker:
Marco: “Tito… salamat po.
Hindi ko po kayang isipin si Anna mag-isa.”Tito: “Anak…
kung sakaling hindi ka tinuruan ng nanay mo
kung paano magmahal—
pakisabi sa asawa mo…
kaya ikaw naging mabuting tao
dahil siya ang pumalit.”
Umiyak ako.
Hindi ko alam kung bakit.
Pero sa gabing iyon…
kahit basag ako,
may nagbuo sa akin.
ANG PAG-UWI NI MARCO
Kinabukasan ng hapon,
nagulat ako sa malakas na pagkatok.
Pagbukas ko ng pinto—
Si Marco.
Basang-basa rin sa ulan
dahil tumakbo siya mula terminal papunta sa akin.
Ni yakap niya ako nang sobrang higpit.
Halos hindi ako makahinga.
Pero hindi ko gustong bumitaw.
“Love…
wala nang araw sa buhay ko na papayag ako na tratuhin ka nila nang ganyan.”
“Hindi kita iiwan sa taong hindi kayang mahalin ang taong pinakamahal ko.”
“Simula ngayon…
tayo na lang.
Uupa tayo ng bahay.
Malayo man sa kanila—
basta kasama kita, tahanan ko.”
Umiyak ako nang parang batang pinangakuan ng buhay na hindi nakakatakot.
At sa una naming gabi sa bagong inuupahang kwarto,
hinawakan niya ang kamay ko
at bumulong:
“Anna…
hindi na ulan ang magpapaalis sa’yo.
Ako na ang bubuo sa’yo.”
At doon ko naintindihan—
Minsan, pinapaulan ka ng Diyos…
para iligtas ka sa bahay na akala mo tahanan,
pero kulungan pala.
