ANG ESTUDYANTENG NAGLAYAS SA PINAKAMAHALAGANG EXAM NG BUHAY NIYA—PERO ANG TAONG NILIGTAS NIYA SA KALSADA ANG NAGBALIK NG LAHAT NG HANGARIN NA NAWALA SA KANYA
Ako si Leandro, 17 anyos.
At ngayong araw…
dapat sana ay nakaupo ako sa pinakahalagang exam ng buhay ko—
College Entrance Final Exam.
Pero hindi ako nakapasok.
Hindi dahil tamad ako.
Hindi dahil hindi ako handa.
Hindi dahil wala akong pakialam.
Kung hindi dahil sa isang lalaki
na muntik ko nang hayaan mamatay sa isang payapang umaga.
At ang hindi ko alam,
ang lalaking iyon—
siya pala ang magiging dahilan
kung bakit hindi ako sumuko sa buhay na halos gusto ko nang takasan.
ANG UTAK NA PAGOD AT PUSONG HANDA NANG SUMUKO
Bago ang exam,
halos dalawang buwan akong puyat.
Stress, pressure, takot—lahat sabay.
Nag-away pa kami ni Mama.
Hindi niya alam na unti-unting nasisira ang utak ko sa bigat ng pag-aaral.
Kaya kahit naka-uniform na ako papuntang exam…
huminto ako sa gitna ng overpass.
Huminga.
Umupo.
At pumikit.
“Pagod na ako…” sabi ng utak ko.
Hindi ko alam kung saan ako pupunta.
Pero bigla kong narinig—
THUD!
Isang malakas na tunog.
Parang katawan na bumagsak.
Paglingon ko—
may lalaki, nasa mga 50s,
nakadapa sa gilid ng kalsada.
Wala nang malay.
Narinig ko ang mga tao:
“Ay naku, wag natin lapitan, baka may sakit!”
“’Wag na, baka mahila tayo d’yan!”
“Traffic na oh!”
Walang lumalapit.
Lahat tumingin…
pero walang kumilos.
At doon ako naglakad papunta sa kanya.
ANG PAGLIGTAS NA HINDI KO INASAHAN NA MAGBABAGO NG BUHAY KO
Nang nilapitan ko siya, malamig ang kamay niya.
Nanlalamig din ako—pero hindi dahil sa takot.
Dahil alam kong…
kung ako ang nandun,
ayoko ring iwan.
Tinawag ko siya:
“Sir? Sir, naririnig n’yo ba ’ko?”
Walang sagot.
Kumuha ako ng tubig mula sa bag ko,
pinasapo sa labi niya.
Tinawag ko ang mga tao:
“Pwede bang magpatulong?!
Tao ’to! Hindi basura!”
Napatingin sila.
Pero puro kaba ang sagot nila.
Kaya ako na mismo tumawag ng ambulansya.
Ako na ang nagbantay.
Ako na ang humawak sa kamay niyang malamig.
At habang hinihintay namin ang ambulansya,
bigla siyang nagsalita, paos:
“Iho… bakit mo ako tinulungan?
Hindi mo ako kilala…”
Sumagot ako, nanginginig:
“Kasi, Sir…
kung ako ang nadapa,
gusto kong may hahawak din ng kamay ko.”
Umiyak siya.
Tahimik.
Mahina.
Dumating ang ambulansya.
Sasama sana ako, pero nag-alala ako sa exam ko.
Pero bago ko siya iwan,
hinawakan niya ulit ang kamay ko at sinabing mahaba, mabagal:
“Hindi mo alam kung gaano mo iniligtas hindi lang ang buhay ko…
kundi ang paniniwala ko na may kabutihan pa sa mundong ito.”
Hindi ko alam kung bakit,
pero nang umalis sila,
parang may umalis ding bahagi ng puso ko.
ANG PAGBALIK NA HINDI KO INAASAHAN
Akala ko tapos na.
Isang linggo ang lumipas.
Hindi ako lumabas ng kuwarto.
Wala akong lakas tumayo.
Nawalan ako ng ganang mabuhay.
Nawala ang scholarship ko dahil hindi ako nag-exam.
Nagalit si Mama.
Naglaho lahat ng pangarap ko.
Isang gabi,
kumatok si Mama sa pinto:
“Leandro… may naghahanap sa’yo.”
Pagbukas ko ng pinto…
Nandoon siya.
Yung lalaking niligtas ko.
Pero hindi na siya nakadapa.
Hindi na siya mahina.
Suot niya ang mamahaling barong.
May tatlong sasakyan sa likod niya.
“Sir… bakit po kayo nandito?” tanong ko.
Ngumiti siya.
Malumanay.
Parang hindi siya ’yung taong nakita kong halos mamatay.
“Iho… hindi ko kayang mabuhay nang hindi kita pinasasalamatan.”
“Alam mo ba kung sino ako?”
Umiling ako.
Huminga siya nang malalim.
“Ako si Dr. Alfonso Ramirez—
founder ng pinakamalaking foundation para sa scholars sa bansa.”
Napatigil ako.
Hindi ako makapaniwala.
Nanginginig ako.
“Leandro…
tinulungan mo ako nang walang kapalit.
Ngayon…
ako naman ang tutulong sa’yo.”
Inabot niya ang sobre.
FULL SCHOLARSHIP.
Allowance.
Laptop.
Entrance exam retake—free.
At may isang linya siyang hindi ko makakalimutan:
“Hindi ka na-late sa buhay, hijo.
Dumating ka sa oras na kailangan ng isang tao.
At dahil doon…
gusto kong ibalik sa’yo ang oras na akala mong nawala.”
Umiiyak ako.
Si Mama umiiyak.
Kahit si Dr. Ramirez, umiiyak din.
At sa gabing iyon,
bumalik hindi lang ang pag-asa ko—
bumalik ang dahilan ko para mabuhay.
ANG PINAKAMAHALAGANG PAGKAKA-ANTALA SA BUHAY KO
Naging scholar ako.
Naging top student.
Nag-aral ng medicine.
Nagtapos na may karangalan.
At bawat exam na haharapin ko,
naaalala ko ang araw na inakala kong wasak na ang buhay ko…
pero doon pala magsisimula.
Dahil minsan…
ang pinakamasakit na pagkabigo
ay ang pintong bubukas sa pinakamagandang bagong buhay.
