“BINAYARAN NIYA ANG HULING PERA NIYA PARA SA ISANG BATA — AT ANG NANGYARI PAGKATAPOS… HINDI NIYA MALIMUTAN HABAMBUHAY.”
ANG LALAKING WALANG WALA
Sa gilid ng isang lumang terminal sa Maynila nakaupo si Mario, 45, isang construction helper na tatlong araw nang walang trabaho.
Nasa bulsa niya ang ₱68 — ang natitirang pera niya sa buong mundo.
Wala siyang pamilya.
Wala siyang bahay.
Wala siyang makain.
Pero ang pinakamabigat?
Wala siyang pag-asa.
Pagod siya.
Madumi.
Hapong-hapo sa kabuhay na hindi niya ginusto.
Habang nakayuko siya, ramdam niya ang matinding sakit sa tiyan — gutom na parang kumakalmot sa laman.
“Kaya ko pa ‘to… kahit papaano…”
bulong niya, kahit nangangatog na ang tuhod niya.
ANG BATA SA TABI NG BASURAHAN
Habang naglalakad siya papunta sa kanto, may narinig siyang mahinang pag-iyak.
Sa likod ng grocery store may batang lalaki, mga 7 years old, payat, marumi, nanginginig sa lamig —
nagbabakasakaling makahanap ng tira-tirang pagkain sa basurahan.
Mahina itong bulong:
“Mama… gutom na po ako…”
Parang may tinamaan sa puso ni Mario.
Lumapit siya.
“Anak, bakit ka nandito?”
Nagulat ang bata, umatras.
“W-wala po… nagugutom lang po ako.
Ayoko pong umuwi kasi wala namang pagkain…”
Doon napalunok si Mario.
Kinuha niya ang bulsa niya —
hinawakan ang ₱68
ang huling pera niyang pang-pamasahe, pang-kape, pang-bukas…
Pero nang makita niya ang payat na payat na bata,
parang nanikip ang dibdib niya.
“Nak… gusto mo bang kumain?”
Tumango ang bata, may takot, may pag-asa.
ANG HULING PERA
Dinala niya ang bata sa isang maliit na karinderya.
“Ate, isang kanin… saka isang ulam. Kahit ‘yung mura.”
Tiningnan siya ng tindera, pinandilatan.
“Dalawa na lang sukli mo ha, ‘teka, dagdagan ko pa konti ang sabaw.”
Umupo silang dalawa.
Pinapanood ni Mario ang batang kumakain nang parang tatlong araw walang laman ang tiyan.
Pinipigilan niya ang luha niya.
Pinipigilan niya ang sarili niyang gutom.
“Kuya… salamat po.”
sabi ng bata.
“Anong pangalan mo?” tanong ni Mario.
“Leo po.”
At nang sabihin iyon ng bata,
para bang may naramdaman siya —
parang bigla siyang sumaya kahit gutom pa rin.
ANG PAGTATANONG NA NAGPATIGIL NG PUSO NI MARIO
Pagkatapos kumain si Leo,
tumingin ito kay Mario na parang takot.
“Kuya… dapat po ba kitang bayaran pag lumaki ako?”
Napangiti si Mario.
Napaupo siyang mabuti.
Binuksan ang palad niya at hinawakan ang balikat ng bata.
“Anak… hindi lahat ng kabutihan may kapalit.
Minsan, ginagawa natin dahil tama.”
At doon—
unang beses sumilay ang ngiti sa bata.
ANG PAGKAWALA NI MARIO
Nagulat si Mario nang dumating ang manager ng grocery.
“Leo!
Hinahanap ka na ng nanay mo! Sabi ko sa kanya baka nandito ka.”
Lumapit ang isang babae, payat, halatang pagod pero may mabait na mukha.
Niyakap niya si Leo nang mahigpit.
“Anak, anak… salamat Kuya ha, hindi ko alam anong gagawin ko kung…”
Napangiti lang si Mario.
Lumakad palayo ang mag-ina.
At si Mario?
Naiwan mag-isa, gutom, walang pera, pero may kakaibang init sa puso.
ANG HINDI INAASAHANG HIMALA
Kinabukasan, ginising si Mario ng security guard sa terminal.
“Pare, may naghahanap sa’yo.”
Pagbukas niya ng mata, nakita niya si Leo at ang nanay nito.
Bitbit nilang dalawa ang isang malaking paper bag.
“Kuya Mario… ito po.”
Binuksan niya.
Nandoon:
• 2 damit bago
• 1 pares tsinelas
• 1 supot bigas
• canned goods
• at ₱2,000
Nanlaki ang mata ni Mario.
“Bakit… bakit niyo ‘to ginagawa?”
Umupo ang nanay ni Leo sa tabi niya.
“Kuya… hindi ko sinabi kanina.
Yung boss ko po sa laundry shop… naghahanap ng taga-deliver.
Sinabi ko po yung ginawa n’yo sa anak ko.”
Natigil ang hininga ni Mario.
“Sabi ng boss ko… gusto ka niyang kilalanin. Kung okay lang sa’yo, may trabaho ka na.”
Parang gumuhit ang liwanag sa mata ni Mario.
“Ako? Totoo ba ‘to?”
Tumango si Leo, ngumiti.
“Kuya Mario… sabi ni Mama, ang taong mabait dapat binibigyan ng chance.”
Umiyak si Mario.
Hindi siya makapagsalita.
Hindi niya alam na ang huling perang ibinigay niya kahapon…
ay magbubukas ng pintuan ng buhay na hindi niya inaasahan.
ANG PAGBABAGO NG KAPALARAN NI MARIO
Pagkalipas ng isang buwan,
si Mario ay isa nang regular delivery man.
May sweldo.
May pagkain.
May maliit na kwarto na inuupahan.
At tuwing linggo—
dumadalaw si Leo at ang nanay nito para magdala ng pagkain.
“Kuya Mario… ikaw po ang unang tumulong sa amin.
Ngayon kami naman ang tutulong sa’yo.”
At doon nalaman ni Mario…
Minsan ang kabutihan ay parang bato sa tubig —
maliit lang ang bagsak,
pero lumalawak ang alon hanggang abutin ka pabalik.
ARAL NG ISTORYA
Ang kabutihang ginawa mo na walang kapalit —
iyon ang nagbabalik sa’yo sa oras na pinaka-wala ka.At minsan, ang taong hindi mo kilala…
ang siya mismong magiging dahilan bakit mabubuhay ka ulit.
