INIMBITAHAN NIYA AKO PARA PAAWA-IN—PERO NANG DUMATING AKO SA KASAL NIYA NA MAY LUXURY CAR AT DALAWANG TWIN DAUGHTERS, ISANG LINYA KO ANG NAGPASIRA NG BUONG SEREMONYA
Ako si Serena—
ang babaeng iniwan, nilinlang, at tinrato na parang wala akong kwenta.
Tatlong taon na ang nakalipas nang iniwan ako ni Lucas.
Iniwan niya ako sa gitna ng mga utang, kahihiyan, at buntis ako nang hindi niya alam.
Ang dahilan niya noon?
“Wala kang maipagmamalaki.
Hindi ka bagay sa buhay ko.”
Iniwan niya ako nang walang lingon.
At ako?
Kumapit sa huling hibla ng lakas para mabuhay.
Pero ang hindi niya alam,
ang babaeng inakala niyang mahina…
ay naging babaeng hindi niya na kayang apakan muli.
ANG IMBITASYUNG MAY SAKIT
Tatlong taon matapos ang hiwalayan, bigla akong nakatanggap ng sobre.
Wedding invitation.
Pangalan niya.
Pangalan ng bagong babae niya.
At sa pinakailalim?
May note.
“Dumalo ka.
Para makita ng lahat kung ano’ng nangyari sa’yo pagkatapos kitang iwan.”
Para akong sinampal.
Hindi lang imbitasyon—
insulto.
Pahiyain ako sa harap ng mga taong minahal ko.
Pero hindi niya alam kung ano ang naging buhay ko outside his shadow.
Ako ngayon ang may-ari ng isang tech company.
CEO.
May sariling bahay.
At higit sa lahat…
May twin daughters—magaganda, matatalino, at mas mabait pa kaysa sa tatay nila.
Nang makita ko ang note niya, huminga lang ako nang malalim.
“Sige, Lucas…
maglalaro tayo.
Pero hindi akong matatalo.”
ANG PAGDATING
Dumating ang araw ng kasal.
Naghihiyawan ang mga tao.
Puro mamahaling dress, mamahaling dekorasyon, mamahaling bisita.
At doon, dumating ako—
naka-elegantong black dress,
nakalugay ang buhok,
naka-makeup na simple pero matalim.
Bumukas ang pinto ng luxury SUV.
Lumabas ang dalawang anak ko—magkakahawig kay Lucas, parehong makinis ang mukha at maamo ang mata.
Sabay-sabay napalingon ang mga tao.
Nagbulungan.
“’Di ba si Serena ’yan?”
“Ano’ng… ginagawa niya rito?”
“Sino ’yung dalawang bata?”
At nang makita ako ni Lucas—
natinag siya.
Parang nakita niya ang multo ng nakaraan niya.
“Serena… A-Anong—
Bakit ka nandito?!”
Ngumiti ako nang mahinhin.
“Bakit?
Imbitado ako, ’di ba?”
Napatigil siya.
Hindi makapagsalita.
Ang nobya niya nakatingin sa akin tawid-inggit, tawid-takot.
ANG LINYANG NAGPASABOG NG KASAL
Habang naglalakad ako papasok, kumapit ang dalawang anak ko sa kamay ko.
“Mommy, sino po sila?” tanong ng isa.
“Hush, anak.
Dito nagkamali ang isang tao dati.”
Paglapit ko sa altar, lumuhod ang isa sa twins para itali ang tali ng sapatos niya—
at doon nakita ng buong simbahan ang mukha nila.
Parehong kamukha ni Lucas.
Nag-ingay ang buong venue.
Napa-tili ang ilang bisita.
Nanigas ang nobya.
Si Lucas?
Napa-atras.
Halos matumba.
“Serena… sila ba…?”
Tumingin ako nang diretso sa mata niya.
“Oo.
Mga anak mo.”
Parang may bomba na sumabog sa gitna ng simbahan.
Umiiyak ang nobya.
Nagpupumiglas ang pamilya ni Lucas.
“Lucas?! Totoo ba ’yan?!”
“May anak ka?!”
“Kailan pa?!”
Pero hindi iyon ang talagang sumira sa kasal niya.
Ang linyang binitiwan ko ang nagselyo ng lahat.
“Lucas… hindi ako pumunta rito para manghingi ng tawad.
Pumunta ako para ipakita kung ano ang sinayang mo.”
Tahimik ang lahat.
Tumulo ang luha ng nobya.
Tumingala siya kay Lucas.
“Sinabi mo sa’kin walang ibang babae!
Sinabi mo sa’kin ako lang!”
Hindi makasagot si Lucas.
Nanginginig.
Lumapit ang isa sa anak ko.
“Mommy… uuwi na po ba tayo?
Ayoko po dito, ang ingay nila.”
Ni-yakap ko sila.
“Oo anak.
Tapos na tayo dito.”
At bago kami lumabas, humarap ako sa kanila at sinabi:
“Hindi ako ang kahihiyan dito—
kayo.”
At doon tuluyang nagkagulo ang buong kasal.
Nasira ang seremonya.
Nag-away ang pamilya.
Umiiyak ang nobya.
Nakahawak si Lucas sa ulo niya, parang nawalan ng mundo.
Habang kami…
tahimik na lumakad palabas,
mataas ang noo,
buong-buo.
