“DINALA NG ASAWA KO ANG KABIT NIYA SA BAHAY — PERO NANG SINUNDAN NIYA AKO NGAYONG GABI, ANG KATOTOHANANG NATUKLASAN NIYA… MAS MASAKIT PA SA KAHIHINAN DIYANG INASAHAN NIYA.”
Ako si Mira, 33.
Apat na taon nang kasal kay Jonas — isang lalaking dati kong inakalang paprotektahan ako habang buhay.
Pero ang buhay, kung minsan, may paraan ng pagpapakita ng tunay na kulay ng tao.
Nagsimula ang lahat nang bigla siyang naging malamig.
Hindi na umuuwi nang maaga.
Hindi na nagsasabi kung nasaan.
Hindi na ako tinatawag na “Love.”
Hanggang isang hapon… ang pangalan niya lumabas sa screen ng cellphone ko —
“Honey, umuwi ka agad. May ipakikilala ako.”
Hindi ako naghinala.
Akala ko baka bagong business partner o kaibigan.
Pagdating ko sa bahay…
doon bumagsak ang mundo ko.
ANG ARAW NA DINALA NIYA ANG KABIT NIYA SA BAHAY
Pagbukas ko ng pinto, nakita ko agad si Jonas —
masaya, nakangiti, parang wala siyang ginawang mali.
At sa likod niya…
isang babaeng nakasuot ng pulang bestida, naka-make up, at nakangiting parang nanalo sa jackpot.
“Mira,” sabi ni Jonas, nakahawak sa bewang ng babae,
“si Cheska… girlfriend ko.”
Tila nahulog ang puso ko sa sahig.
Hindi ako nakapagsalita.
Hindi ko narinig ang sumunod niyang sinabi.
Parang nabingi ako sa sakit.
Ang babaeng kasama niya, ngumiti sa akin nang may pagmamaliit:
“Huwag kang mag-alala, hindi ko kukunin lahat. Ang asawa mo na bahala sa’yo.”
Ang asawa ko…
tinitigan lang ako na walang kahit isang patak na konsensya.
Hindi ko sila sinigawan.
Hindi ko sila pinagsisigawan.
Hindi ko sila pinalayas.
Tumalikod lang ako.
Kinuha ang bag ko.
Lumabas ng bahay.
At hindi na ako lumingon.
ANG MGA GABI NG KATAHIMIKAN
Sa loob ng ilang linggo, lumipat ako sa lumang apartment ng kaibigan ko.
Tahimik lang ako, hindi nag-post sa social media, hindi tumawag, hindi nagtanong.
At sa araw, abala ako sa trabaho.
Pero tuwing gabi…
lumalabas ako, naglalakad sa ospital kung saan ako nagvo-volunteer bilang social worker.
Nag-aalaga ako ng matatandang walang bantay.
Nagdadala ako ng pagkain sa mga abandonadong pasyente.
Nag-aalaga ako ng batang walang dumadalaw.
Doon ko dinala ang lahat ng sakit ko —
hindi sa bar, hindi sa away,
kundi sa kabutihan.
At doon ko nakita kung gaano ako naging malakas.
ANG GABING SINUNDAN NIYA AKO
Isang gabi, habang palabas ako ng ospital, may narinig akong paputol-putol na yabag sa likod.
Paglingon ko…
si Jonas.
Nandun siya, pagod, pawisan, parang ilang araw nang hindi natutulog.
“Mira… pwede ba kitang makausap?”
“Wala na tayong dapat pag-usapan.” sagot ko nang malamig.
Pero lumapit siya, nanginginig ang boses:
“Mira… umuwi ka na.
Wala na kami ni Cheska.
Iniwan niya ako noong nalaman niyang may utang ako.
Mag-isa ako sa bahay.
Ayoko ng ganitong buhay.”
Hindi ako kumibo.
Tumalikod ako, pero hinawakan niya ang braso ko.
“Mira… bakit gabi-gabi kang umaalis? Saan ka pumupunta?
May iba ka na ba?”
Doon ako napatawa — mapait, masakit, malaya.
“Hindi lahat ng lumalayo… may ibang inaangkin.
Minsan, lumalayo sila para hanapin ang sarili nilang halaga.”
Tumingin siya sa loob ng ospital.
At doon niya nakita ang mga matatandang tinutulungan ko.
Ang batang may oxygen na hinahaplos ko kanina.
Ang amoy ng gamot at luha ng mga taong walang pamilya.
“Ito ang ginagawa mo gabi-gabi?” tanong niya.
“Oo.” sagot ko.
“Dito ko natutunang hindi ako ang problema.
Dito ko natutunang mas may mga taong mas nangangailangan ng pagmamahal kaysa sa taong iniwan ako.”
Napayuko si Jonas.
Hindi siya makatingin sa akin.
“Mira… uwi ka na, please.
Ayusin natin.”
Ngumiti ako — hindi ngiti ng pag-ibig,
kundi ng babaeng hindi na babalik.
“Jonas… hindi mo sinira ang buhay ko.
Ikaw ang nagtulak sa’kin para makita kung paano magmahal nang tama —
hindi sa tao… kundi sa sarili ko.”
At lumakad ako papalayo, habang siya… nanatiling nakatayo, umiiyak, huli na ang lahat.
ARAL NG KWENTO
May mga taong iiwan ka para sa iba…
pero may mga pagkakataon na ‘yung pag-iwan nila ang magiging daan para mahanap mo kung sino ka talaga.At minsan, ang paghihiganti na pinakamaganda…
ay ang kapayapaang hindi nila mabibili, hindi nila makukuha, hindi nila masisira.
