“HINILA NG BIENAN KO ANG UPUAN KO SA HARAP NG LAHAT — NAHULOG AKO, BUNTIS NA 5 MONTHS.
NGUNIT ANG MAS MASAKIT… AY ANG MGA SALITANG NANGYARI SA LOOB NG KWARTO PAGKATAPOS NOON.”
Ako si Hera, 27 anyos, limang buwan nang nagdadalang-tao.
Hindi perpekto ang buhay ko, pero ang dinadala ko sa sinapupunan —
ang unang apo ng pamilya ng asawa ko —
ay ang pinakamahalagang biyayang dumating sa buhay ko.
Pero sa gabing iyon,
sa isang simpleng dinner ng pamilya,
dito ko unang naramdaman kung gaano kalalim ang poot na kayang ibigay ng isang taong dapat sana’y nag-aalaga sa akin:
ang sarili kong biyenan.
ANG GABI NG “FAMILY DINNER” NA HINDI KO MALILIMUTAN
Pormal na salu-salo iyon.
May mahahabang mesa, wine, mga bulaklak,
at mga ngiting nakatago ang totoong nararamdaman sa likod.
Tinawag ako ni Mama Celia —
ang ina ng asawa kong si Adrian —
para umupo sa tabi niya.
“Hera, dito ka.
Kahit buntis ka, dapat marunong ka pa ring magpakita ng respeto.”
Tahimik lang ako.
Wala naman akong ginagawang masama.
Naupo ako.
Pero bago pa man ako makarelak,
bigla niyang hinila ang upuan ko,
parang walang pakialam kung ano’ng mangyayari.
At sa harap ng buong pamilya —
nahulog ako sa sahig.
Malakas ang impact.
Sumakit ang balakang ko.
Sumigaw ang mga tao.
Pero mas malakas ang kabog ng puso ko.
“Ang baby ko…” bulong ko habang umiiyak.
Si Adrian?
Natigilan lang.
Parang hindi alam ang gagawin.
At ang mama niya?
Tumayo siya, nakataas ang baba.
“Iyan ang napapala ng mga babaeng hindi marunong tumingin kung saan uupo.”
Parang sinampal ako.
Hindi dahil sa sinabi niya —
pero dahil may munting buhay sa loob ko
na hindi ko alam kung ligtas pa.
ANG KAGULUHAN SA OSPITAL
Dinala ako agad sa ospital.
Halos hindi ako makahinga sa takot.
Tinaas ko ang damit ko habang naka-ultrasound ako.
Habang pinapakinggan ko ang tibok ng maliit kong anak,
nanginginig ang kamay ko.
“Dok… please… buhay pa po ba siya?”
Tumango ang doktor.
“Stable ang heart rate. Pero kailangan mong magpahinga.
Bawal ma-stress, bawal mabagsak ulit.”
Naiyak ako sa ginhawa.
Pero kasabay nito, naramdaman ko rin ang mabigat na pasaning
hindi sapat ang pagmamahal ko kung patuloy akong ilalagay sa panganib ng pamilyang ito.
ANG PAG-UWI NA MAY MALAKING SUGAT — HINDI SA KATAWAN, KUNDI SA PUSO
Pagbalik namin sa bahay,
tinawag ako ni Mama Celia sa kwarto niya.
Sarado ang pinto.
Tahimik ang paligid.
Kasama niya ang hipag ko at isang kamag-anak.
“Hera, upo ka.”
Tumayo ako — masakit pa ang balakang ko.
“Hindi. Tumayo ka. Hindi mo pa pinupunasan ang sahig mo kanina.”
Yumuko ako, nanginginig.
“Ma… nagulat lang ako. Hindi ko sinasadya—”
“Tumahimik ka!
Hindi ko ginusto na mapasama ang bata.
Pero kung nag-iingat ka sana, hindi ka mahuhulog.”
Parang tinusok ang puso ko.
Ako pa ang sinisi.
Ako pa ang may mali.
Tumutulo na ang luha ko nang bigla niyang sabihin:
“Hera… hindi ka namin gusto para kay Adrian.
At kahit buntis ka, hindi ibig sabihin na tanggap ka namin.”
Napasandal ako sa pinto, nanginginig ang tuhod.
“Pero ayokong makasira ka sa pangalan ng pamilya namin.
Kaya ayusin mo ang ugali mo…
bago pa may mas masamang mangyari.”
Hindi na ako nakapagsalita.
Hindi ko na alam kung takot ba iyon o galit o sakit.
Marahil halo-halo.
ANG PAGPASOK NI ADRIAN SA KWARTO
Biglang bumukas ang pinto.
Si Adrian — ang asawa ko —
nakita niya ang luha ko, ang pamumutla ko, ang panginginig ng labi ko.
“Ano’ng ginagawa n’yo sa asawa ko?” sigaw niya.
Napatayo si Mama Celia.
“Anak, inaayos ko lang ang kinagawian—”
“Ano!??
Inaayos?
Kung hindi mo siya hinila sa sahig kanina, hindi sana kami nandito!”
Tumingin sa akin si Adrian,
hinawakan ang kamay ko.
“Love… patawad. Hindi ko dapat hinayaan.”
Pero nang akmang hahawakan siya ng nanay niya,
umiwas si Adrian.
“Ma… simula ngayon,
hindi mo na uulitin ang ginawa mo.”
“Anak—”
“Hindi. Tama na.
Magiging ama na ako.
At hindi ko hahayaang apak-apakan n’yo ang ina ng anak ko.”
Para akong binuhusan ng ulan sa gitna ng disyerto.
Sa unang pagkakataon,
narinig kong ipinagtanggol ako ng asawa ko.
Hindi bilang babae.
Hindi bilang asawa.
Kundi bilang ina ng anak namin.
ANG PAGBABAGO NA HINDI KO INASAHAN
Kinabukasan, humingi ng tawad si Adrian nang paulit-ulit.
At sa huli,
nagdesisyon siyang lumipat kami sa ibang bahay —
malayo sa kontrol ng pamilya niya.
Umiyak si Mama Celia,
nagmamakaawa,
pero this time…
hindi na ako ang natatakot.
Si Adrian ang humawak sa kamay ko at nagsabing:
“Hindi kita iiwan sa loob ng mundo na pilit kang sinasaktan.
Bubuo tayo ng sarili nating tahanan.
Tahimik.
Malinis.
Ligtas para sa anak natin.”
At doon,
napaupo ako sa kama,
niyakap ang tiyan ko,
at sa unang pagkakataon matapos ang ilang buwan —
umiyak ako hindi sa sakit…
kundi sa pag-asa.
ANG ARAL NG BUHAY
Minsan, ang pinakamalakas na babae…
ay ‘yung muntik nang mabali,
pero tumayo ulit dahil may maliit na buhay na nakadepende sa kanya.
At ang tunay na pamilya…
ay hindi ‘yung may malaking apelyido,
kundi ‘yung lumalaban para sa’yo
kapag ikaw ang pinakamahina.
