“TINANGGIHAN SIYA NG MANAGER DAHIL SA MGA PEKLAT SA KANYANG MUKHA — NI HINDI ALAM NA ANG BABAENG ‘HINDI NIYA KAYA TANGGAPIN’ AY ANG NAKATAGONG APO NG CEO NA MAY-ARI NG KUMPANYA.”
Si Selene, 24 anyos, ay isang babaeng hindi agad napapansin—
at kung minsan, ang pagkapansin sa kanya ay hindi dahil sa kagandahan, kundi dahil sa malaking peklat na bumabalot mula pisngi hanggang leeg.
Isang aksidente noong siya ay pitong taong gulang ang nag-iwan ng bakas na iyon.
Isang sunog na kumitil sa buhay ng kanyang mga magulang.
At mula noon, lumaki siyang punô ng hiya.
Lumaki siyang takot humarap sa tao.
Lumaki siyang tinatawag na:
“Ay, ‘yung nasunog.”
“Baka matakot ang customer sa kanya.”
“Hindi siya pleasing.”
Pero kahit ganoon, may isang bagay siyang hawak na hindi kayang sunugin kahit ng pinakamalaking trahedya:
Talino.
Sipag.
At puso.
Pagkatapos mamatay ang kanyang mga magulang, kinuha siya ng kanyang Lolo Arsenio—
isang tahimik, mapagmahal, at ordinaryong lolo sa paningin niya…
pero sa mundo, siya pala ang CEO ng pinakamalaking tech company sa bansa — ang APEX INNOVATIONS.
Ayon sa lolo niya,
ayaw nitong lumaki si Selene bilang isang mayamang spoiled na apo.
Gusto niyang matuto ito sa hirap, sa pagbangon, at sa totoong buhay.
Kaya tinuruan niya itong gumawa ng résumé at mag-apply nang walang binabanggit na koneksyon sa pamilya.
At ngayon,
handang-handa na siyang harapin ang isang bagong mundo.
ANG ARAW NG PAG-AAPPLY
Suot ang simpleng blazer at pantalon,
dala ang folder ng credentials,
humarap si Selene sa glass door ng APEX Innovations.
Hindi niya alam kung bakit nanginginig ang kamay niya.
Hindi niya alam kung bakit parang umuugong ang puso niya.
Pero buo ang loob niya.
Pagpasok niya sa HR office, naroon ang Manager na si Mr. Roque,
isang taong kilala na sa pagiging mapagmataas, mapanghusga, at obsessed sa “image.”
Nang makita siya,
agad niyang sinipat ang mukha ni Selene —
at doon pa lang, alam na nitong hindi na magiging patas ang laban.
“Ah… ikaw ba si Selene Cruz?”
tanong niya, hindi man lang nag-aalok ng upuan.
“Opo, sir. Mag-aapply po sana ako bilang operations assistant.”
Umangat ang kilay ni Roque.
Kita ang panlalait sa mata.
“Operations assistant?”
“Customer-facing position ‘to.
Kailangan dito maaliwalas…
presentable.”
Hindi alam ni Selene kung ano ang isasagot.
Hindi siya pumunta roon para ipaliwanag ang peklat niya.
Pumunta siya para magtrabaho.
Pero bago pa siya makapagsalita,
umiwas nang tingin si Roque at naiinis na tumayo.
“Pasensya na, Miss Selene…
hindi ka fit sa company image namin.”
Nanigas ang katawan niya.
Parang may sumampal sa mukha niya.
Pero hindi siya umiiyak.
“Sir… may credentials po ako.
May experience—”
“Hindi ko kailangan makita.
I’m sorry, pero hindi ka pasado sa panlabas pa lang.”
At dire-diretsong tinalikuran siya ng Manager.
ANG TAGPO SA ELEVATOR
Habang palabas ng building, halos madurog ang puso ni Selene.
Hindi nito sinasabi sa lolo niya ang nangyari.
Ayaw niyang magreklamo.
Ayaw niyang gumamit ng koneksyon.
Pero hindi niya alam…
na ang tanging taong gusto niyang iwasan noong araw na iyon,
ay siya palang makakasabay niya sa elevator:
ang CEO mismo — Lolo Arsenio.
May security siya, may personal staff.
Pero ang mata nito, agad-agad kumintab nang makita ang apong luhaan.
“Apo? Bakit ka umiiyak?”
Napayuko siya.
Ayaw niyang maging mahina.
“Lo… hindi ako tinanggap.
Hindi man lang tiningnan ang credentials ko…
kasi pangit daw ako…
hindi daw bagay sa image nila.”
Tumigil ang elevator.
Pumatak ang luha sa sahig.
At doon… nakita ni Arsenio ang sarili niya noong bata pa siya—
mag-isa, walang kakampi, puro panghuhusga.
Hinawakan niya ang balikat ni Selene.
“Anak… hindi mo kailangang maging maganda sa panlabas.
Ang kailangan mong maging… ay totoo.”
At sa loob ng elevator,
nagbago ang ihip ng hangin.
ANG PAGLALANTAD NG KATOTOHANAN
Kinabukasan, nagpa-meeting ang CEO.
Lahat ng department heads naroon.
Kasama si Manager Roque,
na hindi makatingin sa mata ng CEO.
Pumasok si Selene—
hindi bilang applicant,
kundi bilang apo ng may-ari.
Nagulat ang lahat.
Nanigas si Roque.
Napakapit sa upuan ang iba.
Tumayo si Arsenio sa harap.
“May applicant kahapon na tinanggihan…
hindi dahil sa credentials,
hindi dahil sa kakayahan,
kundi dahil sa peklat sa mukha niya.”
Tahimik ang meeting room.
Walang kumikilos.
Umiling siya.
“Ang taong nanghusga sa kanya…
ay hindi alam na siya ang apo ko.
At hindi alam ng taong iyon na ang peklat…
ay simbolo ng lakas at katapangan, hindi kapintasan.”
Itinutok niya ang tingin kay Roque.
“Kung hindi mo kayang kilalanin ang galing ng tao dahil lang sa itsura,
wala kang lugar sa kumpanyang ito.”
Hindi na nakapagsalita si Roque.
Alam niyang tapos na.
ANG PAGTAAS MULA NG PAGBAGSAK
Binalingan ni Arsenio ang apo.
“Simula ngayon…
ikaw ang magiging Operations Associate,
at diretso ka nang irereport sa akin.”
Nagulat si Selene.
“Pero Lo… hindi ko kailangan ng espesyal na trato.”
Ngumiti ang CEO.
“Hindi ito espesyal na trato.
Ito ang dapat na oportunidad…
na tinanggal sa’yo dahil sa diskriminasyon.”
At doon tuluyang bumuhos ang luha ni Selene.
Ngunit ngayon — luha ng pasasalamat,
hindi ng kahihiyan.
ANG ARAL NG KWENTO
Sa mundong puno ng panghuhusga,
minsan kailangan mong ipaglaban ang sarili mo kahit ilang beses ka pang ibagsak.
Dahil hindi ang peklat ang kapintasan—
ang kapintasan ay ang pusong marunong lang tumingin at hindi marunong makakita.
At minsan…
ang taong minamaliit mo,
ay siya palang may hawak ng kapalaran mo.
