“NAGPAKASAL AKO SA ISANG LALAKENG BULAG DAHIL INAKALA KONG HINDI NIYA MAKIKITA ANG MGA PEKLAT KO — PERO NANG GABING ‘YON, MAY BINULONG SIYA NA TULUYANG NAGDUROG AT NAGBUO MULI NG BUONG PAGKATAO KO.”
Ako si Elara, 27 anyos.
At bago pa man ako natutong magmahal,
una ko munang natutunang magtago.
Mula pagkabata, biktima ako ng sunog na kumain sa kalahati ng mukha ko.
Lumaki akong tinatawag na “pangit,” “nasunog,” “nakakatakot.”
Lumaki akong pinandidirihan.
Lumaki akong sanay sa salitang “sayang, maganda ka sana kung…”
Kaya nang magkaedad ako,
naging madali para sa aking maniwalang hindi ako karapat-dapat mahalin.
At kapag may lalaki mang lumalapit,
ako mismong lumalayo.
Hanggang sa dumating si Eron.
ANG LALAKENG HINDI NAKAKAKITA, PERO NAKAKARAMDAM
Si Eron ay bulag mula pagkabata —
hindi niya nakita ang kulay ng mundo,
ngunit nakita niya ang mga taong nakatira rito
sa paraang hindi ko maunawaan.
Nakilala ko siya sa isang NGO event.
Siya ang nagpe-play ng piano.
Ako ang nag-aasiste sa mga bisitang may kapansanan.
Nang una niya akong kausapin,
hindi ako makatingin sa kanya.
Hindi dahil bulag siya —
kundi dahil pakiramdam ko, kahit hindi siya nakakakita,
may kapangyarihan ang presensya niya na makita ako nang lubos.
Sa una naming usapan, tinanong niya ako:
“Ano ang hitsura mo?”
Napahiya ako.
Tumungo.
Huminga nang malalim.
Pero bago ko pa masabi ang anumang salita,
narinig ko siyang tumawa nang magaan.
“Hindi mo kailangang sagutin.
Mas gusto kong maramdaman ang tao kaysa makita.”
Sa unang pagkakataon, may isang taong hindi nagtangkang galawin ang buhok ko,
hindi tumingin sa peklat ko,
hindi nagtangkang siyasatin ang pagkababae ko.
At araw-araw na magkasama kami,
unti-unti kong naramdaman—
Hindi ko kailangang magtago sa kanya.
ANG PROPOSAL NA HINDI KO INAASAHAN
Isang gabi, niyaya niya akong maglakad sa park.
Wala siyang mata para makita ang buwan,
pero siya ang taong pinakanakakita ng ganda nito.
Huminto kami sa gitna ng footbridge.
Humawak siya sa kamay ko.
Lumuhod.
“Elara…
Hindi ko man makita ang mundo,
pero ikaw ang naging liwanag ko.”
Tumulo ang luha ko nang hindi ko namamalayan.
Walang lalaking nagsabi sa akin noon ng gano’n.
“Pakasalan mo ako.”
At ang sagot ko?
Hindi dahil excited ako.
Hindi dahil sigurado ako.
Kundi dahil…
“Pakasalan kita… dahil ikaw lang ang hindi natatakot tumingin sa akin nang malalim kahit bulag ka.”
Nagpakasal kami sa isang munting simbahan.
Walang engrandeng kasal.
Walang party.
Pero may isang bagay kaming dalawa:
Pag-asa.
ANG GABING HINDI KO KAYANG KALIMUTAN
Sa unang gabi namin bilang mag-asawa,
nakaupo ako sa tabi ng kama,
hindi makagalaw,
parang batang takot sa dilim.
“Eron… may dapat kang malaman.”
Hinaplos niya ang kama at inanyayahan akong umupo.
Lumapit ako, nanginginig.
Unti-unti kong tinaas ang buhok ko,
ipinakita ko sa kanya ang mukha ko—
ang bahagi na pinagtagpi-tagpi ng balat,
ang bahaging kinahihiya ko buong buhay ko.
“Ito ako.
May peklat ako.
Hindi ako maganda.
Minahal kita dahil akala ko hindi mo ito makikita…
pero ngayong asawa na kita…
natatakot ako.”
Tahimik si Eron.
Hindi gumalaw.
Hindi nagsalita.
Hindi nag-react.
Naiyak ako.
“Baka pag nalaman mong ganito ako… baka iwan mo rin ako.”
Dahan-dahan siyang lumapit.
Hinawakan niya ang mukha ko gamit ang dalawang kamay…
at sa unang pagkakataon,
hinaplos niya nang buong pagmamahal ang bahagi kong kinahihiya ko.
ANG LINYANG NAGBAGO NG BUHAY KO
Sa pinaka-mahinang tinig na parang dasal, sinabi niya:
“Elara… matagal ko nang alam.”
Napatigil ako.
“P-paano?”
Ngumiti siya, yung ngiting hindi kayang tapatan ng mga taong nakakita na ng lahat.
“Bawat yakap mo…
bawat pagtalikod mo…
bawat pag-iwas ng mukha mo…
naramdaman ko ang takot mo.”
“At noong minsang nakatulog ka sa sofa,
hindi ko sinasadya…
pero nadama ko ang mga linyang tumatak sa balat mo.
Hindi ko alam kung ano ang kwento—
pero alam kong hindi mo kasalanan.”
Lumapit pa siya, inilapit ang labi niya sa noo ko.
At doon niya binitawan ang mga salitang
tumama sa pinakamalalim na bahagi ng puso ko:
“Hindi ka pangit, Elara.
Ang pangit ay ang mundong nagturo sa’yong magtago.”
Hindi ako nakapagsalita.
Humagulgol ako, hindi dahil sa sakit—
kundi dahil sa paghilom na ngayon ko lang naramdaman.
Yumakap siya sa akin nang mahigpit.
“Kung nakikita ko man ang mukha mo ngayon,
sasabihin ko pa rin ang totoo:
ikaw ang babaeng minahal ko—
hindi dahil sa ganda,
kundi dahil sa lakas mong mabuhay kahit tamang-tama ka nang sumuko.”
At sa gabing iyon,
unang beses ko naramdaman:
Hindi ako itinago ng kapalaran sa isang bulag—
idinulot ako sa taong kayang makakita kahit walang mata.
ARAL NG KWENTO
Minsan,
ang mga taong hindi nakakakita
ang siyang tunay na nakakakilala.
Ang kapintasan ay hindi nasa balat,
kundi nasa mundong mapanghusga.
At minsan,
mas malinaw ang mundong nakikita ng puso,
kaysa mundong kayang makita ng mata.
