“SA HARAP NG MADLA, ISANG LALAKI ANG NANGITULAK SA BUNTIS NA BABAE—PERO ANG DRAYBER NG BUS ANG HINDI NAKATAGAL SA KATAHIMIKAN, AT ANG KAMMA ANG GUMANTI SA HINDI INAASAHAN NA PARAAN.”
Ako si Rina, pitong buwan nang nagdadalang-tao.
Hindi ko inisip na ang simpleng paghihintay ng bus sa terminal ay magiging araw na babago sa pananaw ko tungkol sa kabutihan at kasamaan.
Araw lang dapat iyon — mainit, maingay, maraming taong nagmamadali na parang walang pakialam sa mundong umiikot sa tabi nila.
Ako naman, tahimik na nakahawak sa tiyan ko, hinihintay ang bus papuntang ospital para sa prenatal check-up.
Pero may mga sandaling parang sinusubok ng tadhana ang tibay ng puso ng isang tao.
At dumating ang sandali na iyon sa anyo ng isang estrangherong lalaking may nakakatakot na titig.
ANG LALAKING MAY KATAWANG TAO PERO KASING-LAMIG NG BATO ANG PUSO
Sa gilid ko, may nakatayo na lalaking malaki ang pangangatawan, nakasuot ng itim, mukhang inis sa lahat — pati sa paghinga ng ibang tao.
Narinig ko siyang pabulong na nagreklamo:
“Ang bagal mo! Kung buntis ka, umuwi ka na lang! Nakakasagabal ka!”
Hindi ako sumagot.
Sanay na ako sa ganitong pang-aalipusta.
Pero mas nainis siya sa katahimikan ko.
Bigla siyang lumapit, masyadong malapit, ramdam ko ang init ng hininga niya sa batok ko.
“Hoy! Hindi ka ba marunong tumabi?!”
Hindi ko pa nagawang umatras nang—
ITINULAK NIYA AKO.
Diretso.
Malakas.
Walang awa.
Bumagsak ako sa sementadong sahig ng terminal, napasigaw sa sakit, napayakap sa tiyan ko, nag-aalalang baka may nangyaring masama sa anak ko.
Nagtilian ang ibang pasahero.
Pero walang lumapit.
Walang tumulong.
Lahat sila nanood lang.
Parang pelikula.
Parang eksena lang na hindi kanila.
Pero may isang tumayo.
Isang taong hindi ko inaasahang magkakaroon ng lakas ng loob.
ANG DRAYBER NA NAGSABING SAPAT NA ANG KATAHIMIKAN
Lumabas mula sa bus ang drayber — si Mang Leo, mga singkuwenta anyos, may mga matang pagod pero may pusong hindi nagsasara para sa kabutihan.
Nakita ko siyang mabilis na lumapit sa akin.
“Miss! Ayos ka lang?!” sabi niya, nakaluhod, hawak ang balikat ko.
Wala akong masagot kundi:
“Mang Leo… masakit po… natatakot ako…”
Nag-iba ang mukha niya.
Mula sa pag-aalala tungo sa matinding galit.
Tumingin siya sa lalaking nagtulak sa akin.
At doon lumabas ang boses na hindi ko akalaing kayang ilabas ng isang matagal nang tahimik na drayber.
“IKAW! OO, IKAW! Ano’ng karapatan mo para itulak ang isang buntis, ha?!”
Nagulat ang lahat.
Hindi sanay ang mga tao na may sumisigaw para ipagtanggol ang tama.
Ang lalaki naman, nagalit pa.
“Bakit?! Ano ngayon?! Wala kang pakialam!”
Pero hindi umatras si Mang Leo.
Hindi siya tulad ng ibang presensya na nanonood lang.
“Hindi mo ba alam na puwedeng mamatay ‘yang dinadala niya dahil sa ginawa mo?!”
Tumawa ang lalaki — isang tawa na walang kaluluwa.
“Eh ‘di mamatay! Problema niya ‘yon!”
At doon napuno ang salitang “sapat na.”
ANG HINDI INAASAHANG PAGLIKOS NG KATARUNGAN
Naglabasan mula sa bus ang ibang pasahero — mga lalaki, babae, matatanda.
Kanina, nanonood lang sila.
Ngayon, nag-init ang dugo nila sa narinig nila.
“Hoy! Walang puso ka ba?!”
“Buntis ‘yan, tanga!”
“Wala kang karapatan manghampas ng tao!”
Sa unang pagkakataon, ang lalaking kanina pa sigurado sa sarili —
ay natakot.
Pero hindi doon natapos.
Kumuha ng video ang isang pasahero.
Kinunan ang pag-atake.
Kinunan ang mukha ng lalaki.
Kinunan ang bawat salita niya.
At si Mang Leo?
Siniguro na hindi siya makakatakas.
“May CCTV dito sa terminal. Kita lahat. Kahit anong palusot mo, lalabas pa rin ang totoo.”
Ngumiti ako nang mahina, habang pinupunasan ang luha.
Hindi dahil sa sakit.
Kundi dahil…
may isang taong hindi ako tinrato na parang wala akong halaga.
ANG KAMMA NA HINDI NAGMAMADALI PERO LAGING DUMADATING
Dumating ang pulis.
Kinuha ang lalaking nang-abuso.
Nakasakmal pa rin ang mukha niya sa galit pero wala na siyang magawa.
Habang inaaresto siya, narinig ko siyang sumigaw:
“Hindi niyo ako puwedeng hulihin! Sinong testigo, ha?!”
At halos sabay-sabay na sumagot ang buong terminal:
“KAMI.”
At doon ko naramdaman ang pagganti ng tadhana.
Hindi siya humahampas agad.
Pero pag tumama—
hindi ka makakatakas.
ANG PAGKILOS NG KABUTIHAN
Dinala ako ni Mang Leo sa ospital.
Kasama ang dalawang babaeng pasahero.
May isang nanay na hawak ang kamay ko.
May isang batang umiiyak para sa akin.
At nang marinig naming ligtas ang bata ko —
lahat sila parang naging pamilya ko.
Habang umiiyak ako sa saya, narinig ko si Mang Leo:
“Anak, hindi lahat ng tao masama. May mga tao pang lalaban para sa’yo.”
At mula noon, pinangako ko sa sarili kong iyon din ang ituturo ko sa anak ko.
Na ang mundo ay may halimaw, oo —
pero mayroon ding mga anghel na nakasuot ng simpleng polo shirt,
nahahawakan ang manibela,
at may pusong marunong makita ang tama kahit tahimik ang lahat.
